Sława słowa.

 

    Kobiety w krótkich spodenkach podpierają się na walizkach wyszykowanych na wakacyjny eksport. Mijam piekarnię w aureoli drożdży i zanurzam się w bramę przechodnią przepoconą amoniakiem.. Wróbel, z tych ciekawsko-towarzyskich przysiadł po drugiej stronie okna i zawadiacko przekrzywiając łepek wzrokiem pytał, jak się miewam, i czy wszystko ok, bo u niego jak najbardziej, tylko przekąsiłby coś ekskluzywnego. Cwaniak! Dwa gołębie w starannie udawanej obojętności zwietrzyły szansę i drążyły temat, ośmielone zuchwałością malucha. I tylko czapla gdzieś z wysoka zaszczekała, że ona dziękuje i woli na swoje śmieci pofrunąć. Tam, gdzie nie ma mnie. I innych.

    Młoda baristka wyszła na spacer, uprzednio mocno spętawszy piersi bluzką związaną na węzeł – pewnie były rozbrykane jak młode, pulchne szczeniaki ciekawe świata i tylko tak mogła je utrzymać w ryzach… znaczy w bluzce służbowej ciut tylko za dużej. Zaraz potem piękna pani w sukni tak bardzo bez pleców, że sugestia braku majtek wręcz narzucała się nachalnie. Ale uwagę przykuła inna, która miała stopy młodsze od reszty., co naprawdę nie jest łatwe.

    Na przystanku para staruszków w słomkowych kapeluszach i ciemnych okularach gruchała radośnie wyzbywszy się nerwów, bo tramwaj nadjechać kiedyś musiał. W trawie brzęczało wokół żmijowców i cykorii, pośród lip stężenie dźwięku było zwielokrotnione do obłędu.