Drozd żre drożdże.

 

    Nieogolony jegomość maszeruje ku morzu pożerając bułkę wprost z papierowej torebki, a swoim pojawieniem się zaburzył próżnię ludzką. Wróble debatowały nad czymś w gęstwinie jałowca, ale na wszelki wypadek przeczekały przechodnia, żeby nie podsłuchał niechybnie tajnych planów na dziś i pikantnych ploteczek z alkowy.

    Trzy biegusy ścigały cofającą się falę, by dopaść jakiś kąsek i uciekały przed nadchodzącymi, a robiły to o wiele sprawniej niż ludzie, którzy zawsze się przy tym ochlapią wodą. Rozkosznie nadmiarowa młódka przed obiektywem ćwiczyła pozycję numer siedem i uśmiech numer pięć, albo odwrotnie, co wcale nie umniejszało jej bladziutkiej, acz dobrze rozwiniętej urody. Ciężarna pani w czarnej sukni nieomal do ziemi kluczyła granicą piasku i wody, omijając jedyne uśmiechnięte istoty – dzieci, które mogły sobie pozwolić na występy bez kąpielówek, czy markowego stroju kąpielowego.

    Uśmiechnięta Córka Rybaka próżniowo zapakowała wędzone tradycyjnie cuda, by przetrwały powrót z wakacji, a choć rachunek mógł oszołomić (jak rozpusta, to bez granic), ja również cieszyłem się i wciąż mi nie przeszło. Oszczędzał będę później. A teraz, chwila na spakowanie, dwie chwile na kąpiel, a potem się zobaczy. Rankiem azymut powrotny wyznaczy zegar, ale warto było. Zabieram ze sobą brelok do kluczy – materiałową mewkę od lokalnej artystki, dwa obrazki marynistyczne, trochę skarbów od miejscowego bursztyniarza i wędzone (ale nie zwędzone) ryby. Zapewne rozrzutność jest wadą, ale jak się powstrzymać przed pięknem? Kto wie, czy przyszły rok będzie równie piękny. Wolę nacieszyć się, póki to możliwe.