Dorabiał na boku zboczony boczek.

 

    Gość w złotych sandałach i słomkowym kapeluszu z kokardą powoził kosiarką do trawy z taką wprawą, że na placu zabaw nie została jedna trawka, tylko piach. Kiedy już uchetał się robotą jak koń na westernie, podszedł do ławeczki, gdzie tajemnicza księżniczka przygotowała wielodaniowy posiłek, nieco tylko monotonny – piach w siedmiu postaciach. Korzystając z czujnej nieuwagi tatusia skosztował z różnych talerzy, ale zbyt głodny nie był raczej, gdyż oddalił się, nim wysprzątał talerze do czysta. Księżniczka tymczasem nieortodoksyjnie huśtała się na huśtawce, dumna z kulinarnych osiągnięć, choć bez fartucha Masterszefowej. Zabawiała rozmową inną księżniczkę, której szczęście w życiu nie sprzyjało, co ogłaszała wokalizą pełną żalu bez granic i cierpienia godnego poematu wierszem, przy którym płakaliby uczniowie (i uczennice) liceów świata.

    Ale nie wierzcie tym małym draniom. Upał jest wściekły. I duchota, że konia mogłoby zadusić, gdyby mądre zwierzę nie czmychnęło gdzie indziej. Piwo wyjęte z lodówki na chwilę spociło się ze strachu i odmawiało kolaboracji. Jak ten plankton wytrzymuje? I czemu, gdy dorośnie, to traci tę cudowną umiejętność?