Obława.

Nie ma czasu. Maluję kredą byle jakie drzwi na ścianie i wchodzę w nią bez ceregieli. Ubrudziłem marynarkę bo zaprawa byle jaka nie chciała trzymać. No i na zardzewiały gwóźdź trafiłem, co mi spodnie rozdarł na udzie. Szczęściem niewiele. Tanio wyszła ucieczka. Cegły zlizały ze mnie pot przy przejściu, bo chyba od dawna nie zaznały wilgoci. Sucho. Klimat i ogrzewanie wyssały resztkę wilgoci, wiec nie dziwne, że jest spragniona.

Słyszę jak walą w ścianę. Musieli wziąć wielkie młoty. Ściana drży i długo nie uciągnie. Kurz sypie się w torebki pajęczyn i zaznacza ścieżki w nieskończonych labiryntach. Nie ma co zwlekać. Reszta oddziału pościgowego pewnie szuka okrężnej drogi. Podchodzę do kolejnej ściany i kreślę na niej kolejne wrota. Teraz już staranniej, bo jeszcze ze dwa przejścia i będę wyglądał jak lump. Kreślę jeszcze, kiedy z tyłu przez ścianę przegryza się pierwszy promień światła. I ryk tryumfu.

Kręcę głową nad zawziętością pościgu. Mam już przejść, gdy moją bramą przechodzi kobieta i wpada na mnie zasapana. Już chciała krzyknąć, ale ją powstrzymuję i pokazuję oczami sztylet latarki penetrujący pomieszczenie. Rozumie bez słów. Przeskakujemy nad nim i idziemy do trzeciej ze ścian. Może tam się uda. Nie pytam, dlaczego uciekała, bo to nie ma znaczenia. Ważne, że uciekała. Nie chcę trafić w miejsce, skąd uciekają ci, którzy potrafią przejść ścianę. Czyli miałem szczęście. Ciekawe, jak długo. Na trzeciej ścianie maluję kolejne drzwi, ale kreda mi się kruszy w dłoniach i nie dałem rady domknąć profilu. Ten nie zadziała.

- Niech to szlag! – syknąłem, a kobieta wyjęła z włosów spinkę i nią kreśli pospieszny kontur. Łoskot młotów uzupełniany jest lawiną zaprawy sypiącej się ze ściany i potłuczonych na trociny kawałków starych cegieł. Gdy tylko linia dotyka podłogi z muru wytacza się żelazna skrzynka i spada nam pod nogi. Jak pech, to do końca! Trafiliśmy na jakiś wojenny sezam. To zbyt niebezpieczne miejsce do przejścia, bo można utknąć w pustce zbyt wąskiej na narysowanie kolejnej bramy. A ci zawzięci mają psy. Znajdą nas, jeśli nie uciekniemy przez kilka kolejnych przegród, aż zgubią trop.

Kobieta nerwowo zerka za plecy. Zrozumiała, że walczymy o życie. Wyjmuję monetę z kieszeni i malujemy wrota już we dwoje – komu pierwszemu uda się dopiąć profil. Krzyknęła, więc podbiegłem. Jej drzwi… Trudno – musimy się zniżyć do czegoś tak mizernego. Nie czas na grymasy. On już weszła, a ja krok za nią, bez namysłu.

Ogarnia mnie chwilowe rozkojarzenie, zaburzenie wzroku i wrażenie, że ktoś skrupulatnie sprawdza zawartość żołądka. Dziwne uczucie, jednak warte tej umiejętności ukrywania się i ucieczki. Noga trafia na chłód. Zanim skojarzę, co to oznacza - spadam. Słyszę krzyczącą kobietę, potem tąpnięcie. Gęste, lecz dziwnie miękkie. Spadam i wzrok przywyka do nowego krajobrazu. Plecami trafiam w pokrytą mokrym śniegiem rabatę z gęstym wiechciem rozrośniętej forsycji, czy tamaryszka. Może nawet czarną porzeczką?

Śnieg wdziera się w spodnie, co nie jest przyjemne, ale cuci od razu z chwilowej niepoczytalności. Gramolimy się na nogi ociężale. Zerkam w górę i widzę wściekłość. Piętro wyżej, niż wychodziliśmy było okno, a w nim wściekła gęba buldoga. Tego dwunożnego i tego, co świat zwiedza na czterech. Obaj się ślinią i wściekają. Nie ma czasu. Podaję kobiecie dłoń i biegniemy. Ulica drży od naszych kroków, jak od karabinowych kul.

Błyskawice przekleństw odbijają się od ścian. Ktoś rzucił kamieniem, ktoś… strzelił… Niecelnie, ale nie ma czasu. Podbiegamy do pierwszej lepszej elewacji i drapiemy kontur, żeby wejść. Żeby się skryć przed pościgiem, przed opadem metalu. Rękami wpadam na dębową beczkę. Śmierdzi kiszoną kapustą i stęchlizną. Ciemność. Przebiegamy pomiędzy beczkami i drapiemy przeciwległą ścianę. Jeszcze ze trzy i będzie można odpocząć.

Staramy się posuwać na poziomie ziemi, lecz nigdy nie wiadomo. Miasto zbudowano na wzgórzach. Rozrastało się, aż dotarło do fal otwartego oceanu. Czasami ściana w ścianę graniczą różnice wysokości rzędu trzech pięter. Jak w Lizbonie. Nie da się nosić w pamięci mapy przestrzennej, która uwzględni te różnice. Szczególnie, kiedy pościg zawzięty na karku siedzi i nie robi sobie nic z szacunku dla życia.

Strzelają. Ostrą amunicją, bo nikt już nie nosi broni po to, żeby straszyć. Strzelają, żeby zabić, a przynajmniej poważnie unieruchomić. Jeszcze niedawno tylko straszyli. Strzelali w powietrze, albo uprzedzali, że mają zamiar. Dziś strzelają bez uprzedzenia i bez konsekwencji zapewne. Patrzę na kobietę, ale ona wciąż dyszy i z zaciętym wzrokiem skrobie kolejny portal. Wchodzimy. Tym razem w zbrojony beton. Ten, to chociaż nie drze ubrania. I gwoździem nie straszy. Najwyżej jakiś plastikowy kołek zostawi w kieszeni.

Kolejna i kolejna. Trzy betonowe szlabany za nami. Pościg jest już tylko ociekającą potem tłuszczą, która straciła węch i nie wie, kogo ma ścigać. Chyba się udało. Wychylamy się przez drzwi i wychodzimy na nieznaną mi ulicę, w pełne słońce. Trzymamy się za ręce, ale każde rozgląda się jeszcze jak spłoszone czymś zwierzę. Gdzieś śmiech dziecka maluje przestrzeń cieplejszą barwą, w powietrzu pachnie kawa. Dzwonek w drzwiach do kafejki trajkocze. Ktoś wychodzi, a wraz z nim kita aromatu. Patrzę z niemym zapytaniem kobiecie w oczy, a ona krótkim skinieniem głowy zgadza się. Potrzebujemy chwili normalności. Nie znamy się, ale potrzebujemy. W końcu gonił nas wspólny wróg. Prawie nas zaszczuł.

Wchodzimy. Kawiarnia pusta, tylko za ladą nudzi się blond matrona, a chudy niemożebnie właściciel starszy od Mojżesza nie całkiem ukradkiem głaszcze ją po pośladkach z uśmiechem w którym żal z zachwytem ustępują sobie miejsca. Zanim otworzymy usta kawa stoi przed nami i kawałek szarlotki pachnącej cynamonem. Siadamy przy oknie. Na wystawie, żeby móc patrzeć na styczniowy pejzaż. Na puste, skostniałe miasto. Oddechy powoli się nam prostują i stygną. Zerkam na kobietę z jawną ciekawością. Mało kobiet korzysta z portali. Są bardziej nieufne i ostrożne. Ta gnała ze mną przez nieznane i nawet nie zająknęła się o ten upadek w zaspę krzewu. Dobrze, że ścigający nie zatrudniają takich jak my. Aż dziwne, bo myśl się narzuca.

Sączymy kawę niespiesznie, ciesząc się spokojem. Oddech przestaje kaleczyć otoczenie, kawa pachnie i rozleniwia. Mojżeszowi niedwuznacznie cieknie ślina, a rękę ma schowaną pod spódnicą tej pobłażliwej obfitości, która leniwie poprawia manicure przeglądając jakieś kolorowe czasopismo. Wspominam na głos myśl, którą dopiero co wygenerowałem. Podniosła na mnie oczy i miała w nich jakiś galimatias wszystkich możliwych uczuć i niedowierzania, że pobłądziłem zupełnie w ich interpretacji. Rzuciła okiem na zegarek i sięgnęła do torebki. Chciałem ją powstrzymać, że zapłacę za kawę i że nie musi się spieszyć. Przeprosiłem za swoją porywczość i myśl, która mnie trochę spętała. Wstyd mi było, że ją wystraszyłem i teraz chciała uciekać.

- Wiesz? Jesteś pierwszy, który wpadł na taki pomysł. Nikomu wcześniej nie przyszło do głowy, że tak można, że policję zasilają nie tylko idioci.

Wyjęła rękę z torebki i lekko rzuciła coś na stół. Srebrzysty krążek blachy jak bączek na szklanym blacie tańczył polkę… W niebieskiej sukience z trzycyfrowym, złotym numerkiem. Za oknem styczeń zabarwił się gęstniejącym, mnożącym się i pulsującym błękitem kogutów. Mojżesz gorączkowo szarpał za rękę swoją boginię kwiląc błaganie pęczniejącego nieśmiało rozporka, ona patrzyła na mnie przez pryzmat paznokci, wzrokiem prosząc o wyrozumiałość dla staruszka.