Ufff.

 

Przez noc świat osiwiał kompletnie. Nie wiadomo jeszcze co się stało, ale szronem obrzuciło trawniki i samochody. Z kominów kamienic dobywał się ciemny dym, więc wspólnoty wciąż nie wybrały swoich papieży. Kos czarniejszy od nocy pomarańczowym dziobem wskazywał chyba wschód słońca, a raczej kierunek, skąd mógł był nadejść poranek. Zamiast niego nadleciał samolot, pracowicie mielący śmigłami powietrze. Poza wzrokiem przytruchtał pociąg gwiżdżąc arogancko na śpiących i spieszących do pracy. W autobusie jakiś starszy gość pachniał drożdżami i tłumaczył coś swojej towarzyszce tak długo, aż wysiadła z nim, żeby popełnić codzienną rutynę. Na szczęście, jak zwykle nie działo się nic. Nic takiego, co mógłbym zauważyć i zmartwić się. Dzień zapomniany przez historię – takie lubię najbardziej.