Defloracja florystki.

 

    Kozacka sąsiadka, wiecznie kaszląca, usiłuje wytłuc nadmiarową urodę ciężko biegając w miejscu, a skoro ma czas, żeby w trakcie ubijania kilogramów gawędzić, kondycję posiada niewąską. Zewnętrze traktowane słońcem i deszczem na przemian nie może zdecydować się czy zapraszać dzieciarnię, czy raczej pozwolić im na domowe zabawy. Słońce, kiedy jest, uczy się rysunku i maluje cieniami po placu zabaw gubiąc perspektywę, ignorując kolory, jakby uprawiało ołówkową grafikę, bliską przesadnej karykaturze. A kiedy tylko zmęczy się twórczością, przysypia, pozwalając by deszcz starł te nieudolne próby odtwarzania martwych natur. Owady niestrudzenie penetrują balkony i tarasy w poszukiwaniu smakowitych kwiatów. Wróbel jak pingpong podskakuje w te i na zad po parapecie niegościnnym, pustym i pozbawionym empatii, więc może on także ubija własną puchatość, by stać się smukłym jak nie przymierzając mazurek. Kos pikujący samobójczo w tujową gęstwinę powoduje wzburzenie widoczne gołym okiem, ale przeżył i na czarnym garniturku nie widać ani jednej skazy.

    Mruczę Daukszewicza, Leniwą niedzielę, ale cichutko, żeby nie porazić otoczenia rozmiarem talentu, choć patrząc na pozamykane okna mam wrażenie, że osiedle opustoszało.