Kumple raz kumają, raz kumkają.

 

    Wszystko ucichło. Nawet korony drzew przestały zarażać radością niecierpliwą ptasiej drobnicy. Wiatr wyniósł się hen, albo wstrzymał oddech na wystarczająco długo, by można było o nim zapomnieć. Na chwilę. Pusty plac zabaw, trawniki nie niepokojone psią potrzebą, nawet w okna nikt nie zaglądał. Zupełnie, jakby dopiero miał się pojawić początek wszystkiego.

    Zmysły zdezorientowane brakiem bodźców poczuły się niepotrzebne, oszukane, rozleniwione. Czas stracił istotność, a widnokrąg skurczony do skrawka okręgu zamkniętego ramą okiennicy zdawał się być żałosny. W tych sielankowych, rozkwietniałych cieplicach nawet marginalny ruch stać się mógł rewolucją, na jaką czekało życie, by najpierw bezwolnie taplać się w bezkresie oceanu, a potem umknąć na nadbrzeżny kamień i wyschnąć. Zapytać, co kryje się tam, za horyzontem. I pójść za pragnieniem nieznanego obrazu.

    Słowa pływały we mnie jak rozpuszczający się we wrzątku cukier. Smużyły, zaczepiały, zarażały słodyczą, a ja pozwalałem im swobodnie przemieszczać się we mnie. I wtedy, nisko nad osiedlem pojawił się samolot. Ciężki, hałaśliwy, natrętny. Leciał ciężko, jakby miał brzuch rozdęty do granic ładowności. Dziewczynka w różowej sukience, na wszelki wypadek nie wypuszczając z rączek rodziców zerkała w niebo, lecz nie patrzyłem, czy w tych oczach rośnie nadzieja, czy strach.

    Aby przełamać nieświadomy dryf z prędkością obrotową Ziemi, który niewiele różnił się od bezruchu, dla zabawy obracałem w zamkniętych ustach słowa jak niekończącą się pętlę perpetuum mobile:

            Z górki zeszła kurka,

            z kurki zlazła skórka,

            skórkę wzięła córka

            i poszła na górkę.