Chytrze wytrze trzewia trzebionego cietrzewia.

 

    Dwie nastolatki o okrąglutkich buziach stały obok siebie na przystanku. Ta, co miała włosy jasne, zafarbowała je na czarno, a ta z ciemnymi skusiła się na białe. Tylko Rudzielec, wzbudzający sympatię samą swoją obecnością zachwyca naturalnym (jak mniemam) wyglądem, choć makijaż ukradkiem się poprawiał, czyli zaspało się, a czekając, szkoda czas marnotrawić na nerwy i lepiej podmalować „niedoskonałości urody”. Jeśli to w ogóle możliwe i potrzebne.

    Roślina, którą nazywałem Bożym chlebkiem, zwyczajowo była przyziemna, a dziś oglądałem ją w formie krzaka niemal metrowej wysokości. Ani chybi – mutant, za to pięknie kwitnący.

    Tuż po bar-micwie barista Barnaba w bardzo barwnym barłogu na barze obarczył barmankę Barbarę barwinkiem i rabarbarem – i z taką mantrą wędrowałem dziś ku codzienności mijając Nóżkę, i drugiego chłopa z podobnym uszczerbkiem na marszowej symetrii.

    PS Roślinka nazywa się (w uczonych kręgach) ślazem zaniedbanym. Dla pozostałych faktycznie boży chlebek. Niesamowite!