Mama w MMA.

 

    Niebo już na dzień dobry straszyło głębią azurytu. Psy ponaglały tych z drugiego końca zadzierzgniętej więzi osobistej, żeby obojgu sierść nie zamokła. Kosy usiłowały chwalić poranek, ale zostały zakrzyczane przez wróble, ukradkowo wydłubujące coś z placu zabaw, gdzie porzucone zabawki wyglądały na krajobraz powojenny, opuszczony w panice, pośpiechu wielkim by ratować się przed nadchodzącym właśnie złem. A przecież każdego ranka leżą tam, zostawione beztrosko przez tych, którzy wierzą w dobro człowieka i nie podejrzewają nawet w sennych koszmarach, że jutro mogłoby nie nadejść, albo zabawek zabraknąć. Krzak róży, połamany ongiś wiatrem kwitnie, pewnie nie wspominając nawet tamtej chwili. O szyby tłuką się niedospane sny wystraszone terkotem budzika. Drzewa usiłują przerosnąć otaczające je budynki, a niektórym już się udało. Zerkają teraz na koniec świata ponad dachami, nad głowami debatujących na rynnach i kominach gołębi. Może tęsknią za otwartą przestrzenią i wiatrem w gałęziach?