InwAzja – napór Azjatów.

 

    Kos, balansując na krawężniku uprawiał gimnastykę poranną, a niebo zastanawiało się, gdzie pęknąć. Spersonalizowana czerń wlała się do autobusu, by ogrzać wnętrze. Inne kolory dawało się zobaczyć dopiero na poziomie fryzur, względnie za oknem. Szczęśliwie maki obrodziły. Policyjna „suka” z kagańcem wokół wszystkich okien patrolowała Miasto.

    Znacznie wcześniej niż zwykle spotykam Nóżkę, natychmiast siebie tłumaczę, że idzie z wiatrem, a przecież nikt mnie nie pytał dlaczego. Tłuczeń, znudzony własną szarością usiłuje być błękitnym. Okaleczone i martwe drzewa Miasto wymienia na młodzież, która nie wie jeszcze, jakie pułapki na nią czyhają. Dorosłej Chince nie plątały się nogi; ona zwyczajnie usiłowała zejść z kolizyjnego kursu z chodnikowym kolarzem i zdawała się być bezradną. A choć pogoda nie rozpieszcza, dostrzegam dziewczę w stroju jednoelementowym. Chyba nieco zmarzniętą. A może tylko tekstylnie podrażnioną?

    Pani cała w buraczkach otworzyła w autobusie puszkę z trzaskiem, kóry poderwał sąsiadów. Jakiś przyjezdny zbłądził w labiryncie jednokierunkowych ulic i ratował się jadąc buspasem z obłędem w oczach, ponaglany przez niecierpliwych kierowców. Chłopak niósł w ręce 10 litrów farby sufitowej, na ramieniu wisiał mu pokrowiec A0, a na plecach pobrzękiwało coś radośnie we wnętrzu niezbyt wielkiego plecaka. Kiedy się wzmocni zawartością i zacznie malować, może mu zabraknąć formatu i z rozpędu machnie sufit, bo tam, to już można rozpędzić talent.