Rząd będzie rządził, jak się urządzi.

 

    Wróble rozćwierkały śpiący klon i załaskotały go piórkami, że musiał się obudzić, jak budzi się człowiek, któremu psi ogon wybija na nosie taktyczną mantrę – wstawaj, bo chce mi się siku. Słońce maluje dachówki na pomarańczowo, a że dopiero zaczęło, więc są pomarańczowe głęboko i mocno. Spłowieją pewnie za godzinę czy dwie, tak jak elewacje z kremowych zmienią się w białe. Sierpówka wzywa wsparcie monotonnym pohukiwaniem, sroki rechocą, ale srokom trzeba wybaczyć, bo śmiać się półgębkiem nie potrafią, jak to z krukowatymi bywa. Z oddali postukują koła towarowego. Jedzie pusty, więc bardzo długi skład powiela to swoje tuturutu. Gdyby był odrobinę dłuższy zaraziłby nawet zegary tym swoim rytmem, żeby sekundy wyśpiewywać nim, a nie codziennym tiktakowaniem. Powietrze wciąż jeszcze pachnie resztkami wilgoci zaplątanej w źdźbła traw i spodnią część liści. One już wiedzą, że dzień wezwie je do nieba, by z góry zerkały na świat, czekając na co bardziej oporne krople. Cisza smakuje kawą niezmąconą pośpiechem i powidokami sennymi majaczącymi się mgliście przed oczami. Pośpiech nie potrafi się wśliznąć, nie znajduje dziurki od klucza, czy szpary pod drzwiami, przez które wpadłby i zaraził sobą, jak wirusem. Chwilo, trwaj – zawołałby pewnie nawiedzony poeta, a ja milczę, bo żal rozstrzeliwać ciszę cudzymi słowami.