W prymulach wiedzie prym Ula.

 

    Kobieta w sroczej stylizacji myślami zapadała się głęboko w siebie, mając przy tym skłonność do lekkiego zeza niewidzących oczu. Kolejna czarno-biała, tym razem Indianka o cerze malowanej słońcem i wiatrem szła dumnie, pewna własnej wartości. Następna sroczka, z licem wygładzonym makijażem świata nie widziała poza paroma calami monitora, a mi przypomniała sugestię, że długość sukienek zależy od gospodarczego dostatku. Im krócej, tym gorzej. Więc musi być całkiem źle, bo spódnice, jeśli w ogóle coś ukrywają, to na pewno nie dostatek.

    Jerzyki i czaple latały nisko, przytłoczone ciśnieniem, albo pogodową wróżbą. Rozśmiesza mnie nazwa lokalu gastronomicznego NANO KEBAB, sugerujący porcje w skali dobrej do inhalacji, albo szczepienia, ale na pewno nie delektowania się wonią, barwą, czy wyglądem parującej potrawy. Nastolatka traktująca plecak jako uzupełniający fragment szczuplutkiej garderoby pilnowała ramion, ściągając łopatki, by bezustannie być wyprostowaną, co nieuchronnie prowadziło jej piersi do przodu, nie wpadając w oczy chłopaka tylko dlatego, że zabezpieczył wzrok okularami. Oboje śmiali się z tego jowialnie i bezwstydnie, a dziewczę z tego śmiechu gięło się w pół, cyklicznie rechocząc w rozporek młodziana, który własne biodra traktował, jak dziewczę ramiona.

    Na ławce siedziało trzech Hindusów (co powinno wyjaśnić pochodzenie wyżej wspomnianej Indianki) u schyłku płodności z trójką piskląt, dla których takowa była mglistą przyszłością. Graficiarze traktują elewacje jak wizytownik, czy może kartę księgi gości – podpisują się nie siląc na styl, dołączają do stada równie tępych. Gdyby tak ktoś dokumentował te podpisy, raz dwa dałoby się delikwentów połapać i wykazać im recydywę w działaniu. Dziewczyna miała dekolt większy niż piwniczne okno, przez które wrzucało się węgiel, cud, że przezeń nie wypadła. Do tego sukienka z młodszej siostry i kozaki po kolana. Wiadomo – moda. Lato 2025 czas napocząć z gestem.