Podglądając jak tylko się da.

 

    Ciemność obszczekała mnie na wysokości kostek, a wyżej, to już kłębiła się mgła. Gdzieś w tym wilgotnym tumanie siedziały kosy i śmiały się ze mnie, że idę na ślepo. Kozacka diva, napompowana czym tylko się dało w strategicznie usytuowanych lokalizacjach wyglądała na karykaturę człowieka. Jestem konserwatystą, więc zapewne będę okropnie subiektywny i negatywnie nastawiony do takich modeli życiowych, ale wolałbym, żeby ta pani nie rozmnażała się na chwałę świata. Kontrast bije po oczach, kiedy nieopodal usiadła młodziutka pani o dziewczęcej urodzie tak dyskretnie podkreślonej makijażem, czy biżuterią, jak tylko się da. W jeden dzień, w jednym okamgnieniu zobaczyć takie zestawienie, trzeba przypłacić tornadem umysłowym – wulgaryzmy zostały zmielone bez uzewnętrzniania. Zapewne pokolenia X,Y,Z, czy JP II mają różne kanony urody i ustawią mnie w jednym szeregu ze starymi prykami – cóż. Będę z tego dumny, nawet bez spowiedzi na kozetce psychoanalityka.

    A kiedy już podróżowałem piechotą, napotkałem dziewczątko w dżinsowym błękicie, swobodnie rozwijające ciało wzdłuż każdej dostępnej osi. Któż zgadnie, czy była nieświadoma obcego wzroku, gdy dolewała coś do prywatnego wnętrza, co wzmacniało „brykliwość” jej piersi dorosłych do proporcji reszty ciała. A przecież mijając mnie uśmiechała się – bynajmniej nie do mnie. Czarno odziana dziewczyna ozdobiona pękiem żółtych tulipanów i młodzieńcem zajętym ważkimi dla świata sprawami wrzeszczącymi nań z telefonu marzła najwyraźniej w świecie, a jej dłonie kruszały na wietrze trzymając zimne i mokre łodygi kwiecia.

    Ach! I pozwoliłem sobie podnieść ze dwie przepiękne gałęzie wyciętego z kościelnych murów winobluszczu, żeby je uratować dla własnego poczucia estetyki. Będę budował schronisko dla owadów.