Podzwonne.

Przyszedł obcy i jakoś tak się wdzięczył, tańczył, wkradał się w łaski szeptem nocy, budował wytrwale mosty z pajęczych nitek i zbliżał się drapieżnikiem utajonym, a ja, jako ten ślepiec, polegać mogłem wyłącznie na intuicji, chociaż nie jestem kobietą, której przychodzi to bez udziału świadomości, kiedy palce do krwi zgryzie i nie wie, ale czuje. Okłamał i ją we mnie. Ominął ostatnie zasieki wątpliwości i wgryzł mi się w szyję dotkliwie. Nim alarm podniosłem już się mną sycił i przestawać nie zamierzał. Tym razem przegrałem po raz pierwszy zapewne.

A przecież wcześniej... To ja strącałem. Niejednego. W czeluści niepamięci, w otchłanie nieświadomości. W światy wolne ode mnie – niech sobie trwają tam, choć może bardziej humanitarnie byłoby ubić którego dziada. Żeby już nigdy i nikomu. Żeby nie szedł ścieżką, na której kolejnego ślepca ukąsi do krwi żywej i jadem zatruje dożywotnio. Nieuleczalnie.

Pacnąłem i pozwoliłem odejść, chociaż miałem gardło obnażone, a zęby zajęte piciem krwi żywej – mojej krwi. Strąciłem, jak komara, którego bez uzasadnienia strąca się z dłoni nie zabijając, bo to zmienia niewiele – przyjdzie kolejny tropem krwistego kleksa – czasami lepiej pozwolić odlecieć i nie zostawiać tropu pachnącego aromatem spełnienia, sytością poprzednika, bo kolejny drapieżnik gotów zapolować watahą.

Pamiętam samice. Wdzięczyły się swawolnie na zgrabnych odnóżach i wiodły moje zmysły na pokuszenie, dla mnie ubrane wyłącznie w zapach być może droższy od rachunku, którym wcześniej obarczał mnie kelner na do-zobaczenia-i-proszę-częściej-nas-odwiedzać-a-pani-taka-piękna-może-zamówić-taksówkę-?-dziękuję-szanownemu-panu-proszę-dzwonić-loża-czekać-będzie-i-pachnieć-czarnym-lotosem-albo-piżmem-niewinnym-a-kucharz-już-teraz-natychmiast-co-pan-sobie-życzy-i-gwiazdkę-z-nieba-oczywiście-doliczymy-do-rachunku. Na zewnątrz, bez względu na fryzurę samice purytańskim wzrokiem karciły każdy przejaw zachwytu, jeśli pochodził z opakowania jawnie ubogiego, bo przecież nie one, nie takie, ależ skąd… Któż śmiałby je posądzać o małostkowość, lub materializm?

Przewijały się jak w kalejdoskopie przez bezwzględność mojej karty kredytowej, złotem głupców grawerowanej, obciągniętej majestatem i zasięgiem „no limit”, niczym dojna krowa, zasilana każdego miesiąca kolejnymi zerami bogatymi w nieskończoność rzędu wielkości, w monotonię powtarzalności. Kupowałem intymność piersi we wszystkich możliwych kształtach i rozmiarach, zawstydzone pozornie, lub cynicznie otwarte, chętne i czekające na zauważenie. Kupowałem w pakiecie to, czego nie umiałem dostać bezpłatnie. Czego szukając perwersyjnie i bezczelnie, nie znajdowałem potem w hotelowych ustroniach, gdy noc zamykała powoli oczy znużona podglądaniem moich poczynań najsubtelniejszej uzdy pozbawionych. Kupowałem sprzedajną, wątpliwą dziewiczość, jak przekąski w fast-foodowych ekspresach otwartych całodobowo i bezkompromisowo.

W obliczu bezwolności utonąłem całkiem. Kupowałem tymczasowość, jeśli mi była potrzebna, powierzchowność o skórze gładszej od kryształu zamawiałem, na kaprys chwilą malowany, w słowach słodszych od dzikiego miodu, a z każdego istnienia mogłem zbudować podnóżek, żeby był mi piedestałem chwalącym mnie po kres uwielbienia nieszczerego. Wierzyłem w nie. Wierzyłem, bo chciałem wierzyć, bo zdawało mi się, że tak należy. Mi się należy. Od tego świata zależnego od mojej płochej pobłażliwości, od mojej egoistycznej potrzeby, albo kaprysu ulotnego bardziej niż dmuchawce na łące, niż babie lato…

Pijawki i cyniczne dusze, darmozjady i trutnie. Dziwki płci wszelakiej i wieku. Wszyscy lgnęli. Ci, którym skrupuły tak obce, że własne dziecko gotowi byliby mi do łóżka przynieść własnoręcznie, wraz z kromką chleba, solą, nożem i widelcem, żebym je zjadł na świeżo. Na żywo! Z pomidorami z upraw ekologicznie czystych! Wobec ich zachwytu! Szlag! Ściągnąłem do siebie cały szum świata, całą niegodziwość, niczym ultrafioletowa lampa ściąga nocne owady. Ale lampa zagryza je błyskawicznie elektrycznym łukiem, a ja… Smarowałem chleb niegodziwością, zdradą ideałów, syciłem się łzami dziewic którym zabrakło hartu, których nikt nie nauczył mówić „nie”, które chowane były w kulcie złotego cielca i odwagi im nie starczało, żeby własnej rodzinie odmówić racji, ściskając kolana w obliczu mojego, bogatego pragnienia.

Wstyd się przyznać – flirtowałem ze światem zepsutym, droczyłem się i garścią monet między głodne istnienia rzuconą, jątrzyłem cudzą krwią piach trotuarów. Szukałem barier, żeby je złamać, żeby patrzeć, jak pośród warg drżenia, pośród smrodu strachu i niepewności można rozebrać ideały i skłonić do każdej niegodziwości. W kuluarach, albo oficjalnie, pośród świateł i w alkowach, gdzie skrywały się wyzwania, a ja grałem z nimi w pokera i kupowałem najdroższe skrupuły.

Cudzołóstwo uprawiałem wulgarne, bo łowiłem więcej niż seks. Łowiłem zasady, maniery i przyzwyczajenia. Bawiłem się w przekraczanie tego, co dopuszczalne, pchałem w stronę niepoznanego i poza horyzont zgody. Pośród pękania szlabanów zbudowanych z najstraszliwszych tabu szukałem miejsca, w którym wstyd się stopi, a duma w zaciśniętej pięści załka cichutko, bo przegrała. Bo została kupiona garścią menniczego papieru i wystawiona na wzrok, któremu nigdy dość będzie i wiecznie mało. Więcej. Jeszcze. Skoro dzisiaj udało się dojść aż tu, to jutro… nie pytaj – dzisiaj jeszcze nie wiem, jak bardzo, jak daleko i jaką ścieżką. Na ile kaprys pozwoli… Może podpowiesz mi? Zasugerujesz ekstrawagancję, której nie zdążyłem schwytać za jednodniowe skrzydełka? I tak cię kupię jutro, więc jeśli wiesz – tym lepiej, będziesz się mogła oswoić do rana.

Myślałem. Zdawało mi się, że myślałem, że mogę więcej nawet, niż jakikolwiek mityczny bożek miał odwagę wygłosić. Niż kozioł porażony wieczną erekcja był w stanie zarazić jednostek zbyt słabych, żeby mogły się ostać wobec boskiej potencji. Domniemywać chciałem, że ja zajmę miejsce tego, który stał się przeszłością, bo przecież w obliczu zer na karcie złotem piętnowanej nawet tęcza bledła i rozbierała się z kolorów, żeby nagą naturę pokazać mi, gdy byłem łaskaw w jej stronę wzrok skierować. Wchodziłem światu pomiędzy rozchylone… ramiona też… I własnym pożądaniem bezkresnym chciałem go zapłodnić… Grałem z nim w ruletkę nieuczciwą strasznie, bo reguły ustalałem ja. Kiedy wynik stawał się oczywisty.

Aż przyszła ta, co szeptać potrafił nadzieje bardziej wyuzdane i bogatszą wyobraźnią wyposażona przez los. Przyszła i kiedy pośród umizgów fałszywie granych dotarła tam, dokąd nie docierają strażnicy, kiedy zatruła kielich ambrozji i w zaciszu sypialni, do której wejść mogli wybrańcy… Uwiodła mnie szerokością postrzegania. Zachwyciła bezwzględnością, niezłomnością i młodzieńczym entuzjazmem. Weszła i rozebrała się z pozorów, a zanim ja zdążyłem rozpoznać, że to nie gra, że nie perwersja ad hoc powołana do życia – poczułem ból i pulsowanie skarg niespłodzonych potomków ponoć bezpiecznie ukrytych w mosznie.

Spadłem. Z piedestału. Z siódmego nieba. Z nieskończoności na klepisko uryną śmierdzące. Zerknąłem do góry, póki wzrok nowej orientacji nie złapał. Na moim tronie siedziała ta, która kopniakiem mnie strąciła i teraz jej beztroska świat przemierza głodnym wzrokiem. Ona też jest kurwą – wiem, bo była moim łupem. Garbię się i chowam w cieniu drzew, bo nie wiem, czy pozwoli mi żyć… Ja? Nie pozwoliłbym jej. Gdybym wiedział…

Leżę w mierzwie, pośród smrodów do dziś mi obcych, które stać się mają codziennością i wiem, że łasce nowej siły jestem przypisany, że na sklerozę liczyć muszę, jeśli życie chcę zachować, ale przecież to nieomal nierealne – o mnie zapomni sucz złowieszcza? Pani na nieboskłonie? Ta, która już raz przyszła kolanem do mojego niespełnionego potomstwa? Która potrafi w twarz napluć tak bardzo, że słowa bledną do nagiej kości, uczucia kurczą się i pełzają w prochu żebrząc o niepamięć, bo o amnestii mowy być nie może. Teraz boski paluch uzbrojony w tipsy, w lakier, który zmienia się szybciej niż moje myśli przenikają bezmiar mózgu spalonego wczorajszym powodzeniem. Teraz bóg może odroczyć na czas menstruacji wyrok, albo wręcz przeciwnie – przyspieszyć, żeby ból istnienia zwalczyć jadowitą satysfakcją. Dziś jestem daniem głównym. Spoconym pośród roślin mięsem, które w menu zagościło po raz ostatni….

        Słyszę, jak boskie nozdrza pochylają się nad talerzem świata, jak oczy sprawdzają miękkość mięsa, a język pochyla się nad finezją martwej natury. Nad wielobarwnym dziełem sztuki już nieżyjącej, która stać się ma przyczynkiem jutra, która da nadzieję, lub wyśle rozkazy. Uciekam wciąż pośród drzew, pośród łąk i architektury, a boski widelec nie spieszy się za mną wcale. On chce się rozkoszować, delektować, więc najpierw warzywa, łyk wina, gawęda niespieszna na Parnasie, a po talerzu świata widelec błądzi szukając frykasów – mnie szukając. Przyprawiam sam siebie własnym strachem, moczem się przyprawiam. Chciałem się nawet zepsuć, żeby innym oszczędzić tego majestatu, ale nie potrafię. Widelec krąży w beztrosce tuż ponad światem i szuka pikanterii… tak sądzę… mnie szuka niestety, a ja jak kościelna mysz, w oczach chudnę i boję się tak bardzo, że zmysły mam splecione w supeł, który… Może w nowo-boskich zębach stanie się zaczątkiem próchnicy. Ostatni, pośmiertny zamach, z ułańską szabelką. Widelec dostrzegł już mnie… Zbliża się z wygrawerowanym przesłaniem – jest jeden bóg – a natura? Na chwałę i pożytek jego… JEJ, żebyśmy byli do końca konkretni.

- Ty wiesz… Nie samym chlebem żyje człowiek. Twoja kolej stać się okładką kromki chleba na chwałę posiłku i energii, która pozwoli dotrwać głodnego jutra Na więcej nie wystarczysz. Oby do świtu. Zostań esencją, dzięki której mi wystarczy energii na nowy dzień. Już bez ciebie. Jadłeś, żeby zostać zjedzonym – na chwałę istnienia. I tak nie masz nic do gadania…

Kontrasty.

Pierwsze było dziewczę - zbudowane tak oszczędnie, że chyba tylko podstawowe funkcje życiowe miało wyposażone w absolutne minimum. O barokowych piersiach, czy pośladkach zapewniających amortyzację podczas upadków trzeba było zapomnieć, nawet okładziny mięśniowe zdawały się pochodzić z wyposzczonego magazynu. Dobrze, że nie wieje, bo gięłaby się bidulka jako te sosny mazowieckie zatknięte pośrodku niczego. Kolejnym stał się wysoki, zabiedzony brodacz, który nie wiem czemu wydawał mi się głodnym prawnikiem – może jeszcze nie całkiem prawnikiem, ale takim, który już wie, że studia skończy, a przez ładnych parę lat nadal będzie jadał w studenckich barach oglądając grosiki pojedyncze i wstydząc się, że brzuch śpiewa głodne pieśni nieustająco, bez wsparcia stosownym paragrafem. A pomiędzy tymi widzeniami ostatecznie przeszła (wyprzedzając brodacza) beztroska, długowłosa blondynka w białej bluzeczce, wyposażona obficie - wydawała się urągać własnym wyglądem owym wcześniejszym widzeniom, bo pięknie i na bogato sobie szła i żadnych wiatrów obawiać się nie musiała. Ostrokrzewy wymieniają zeszłoroczne, kłujące liście na świeże, strącając stare wprost na łebki gołębi, gdy te pochłonięte zalotami i walką o prymat w stadzie potrafią o karmie i ostrożności zapomnieć. Kwiaciarka w jednym srebrnym, a drugim czarnym bucie układa bukiet biało-różowych tulipanów i biec już chce tam, gdzie wolna od kwiatów zanurzy się w prozę dnia. A kwiaty? Być może ucieszą czyjeś oczy i dadzą nadzieję, albo chociaż pozwolą snuć się myślom w poezję ubranym. Sroka przygląda mi się spod oka, ale może to kieszonkowiec, który wzrokiem taksuje i przelicza wartość oczekiwaną pomiędzy chęcią kradzieży błyszczącej monety, a strachem przyłapanego złoczyńcy. Została w trawie, więc chyba wyglądam "groźnie", albo liczyć ptaszysko nie potrafi - ot nieudany egzemplarz (nie powiem durny, bo się wywodzi z rodziny krukowatych, które podejrzewane są raczej o nadmiar inteligencji).

Wyblakłe wspomnienia.

Dzień dojrzewa i tryska energią. Starsza pani wiąże bladoróżową smugę jedwabiu pośród włosów, żeby nie umknęły jej w ciepłym wietrze, choć siwiuteńkie bardzo. Inna – w kok spięła własne doświadczenia i chyba odrobinę ją one przytłaczają, bo nie ma siły zerknąć mi w twarz i tylko wypatruje zapodzianego grosika na szczęście pośród nierówności trotuaru – może słońce jej pomoże i zaświeci w sterane oczy nadzieją na dostatnie jutro, na diamentowe gody? Ostrokrzew pozazdrościł rokitnikowi i teraz wymieniają masowo listki na tegoroczne ścigając się, a zużyte zimowym czasem żółkną i opadają w wilgotną ziemię. Gołąb w czerń odziany ściga białogłową, lecz ta broni się gruchając zalotnie - chyba czeka, aż mu brzuszek spadnie i nabierze kondycji do zalotów, lecz ( poniekąd słusznie) nie uważa go za odrażającego z powodu nadwagi – w naturze to pochwała zaradności – chudzielcy (np. poeci i malarze) chodzą głodni i snują wiekopomne dzieła z niedostatku. Na sośnie rosną soczyste świeczki, w pojemniku na kubaturowe śmieci od brzasku trwa przegląd, bo ktoś szafę wyrzucił wraz z zawartością i już po klepisku snują się podomki stuletnie, i nocne koszule, których niecierpliwa, nastoletnia dłoń nie zdzierała ze spragnionej wzajemności młodzieńczej kobiecości tak dawno, że sama już powątpiewa, czy to w ogóle możliwe, czy zdarzyć się mogło, że pomiędzy nią, a ciałem gorącym pojawiła się niegdyś ignorancja dysząca niecierpliwością i okazała się ważniejsza, że strąciła ją w czeluści nocy i słuchać kazała namiętności, pierwszego spełnienia, które tak niewinne było, że krzyczało beztroską radość w nieskończoność nocy.

Intymność w dywanie zaklęta.

Metalowe kwiaty w wazonie więdną z braku zauważenia, a Ty przechodzisz pomimo, jakbyś chciała im powiedzieć, że ich czas minął, że można je wyrzucić, że cała istotność zwietrzała już i przestała się liczyć. Niech rdzewieją w niegościnnej atmosferze. Nawet szkło wazonu matowieje pod twoim wzrokiem pełnym uczuć nieżyczliwych, wygasłych jak starożytne wulkany, choć wciąż noszących domyślną erupcję w kolejnym nawrocie gniewu.

Pozwoliłaś im więdnąć pośród jadowitej, dotkliwej obojętności, nie do końca ubrana, z resztką rozmazanego makijażu i bosa, malujesz zmarzniętą stopą na dywanie labirynty nieodgadnione. Bez świadomości, bez ognia i pasji. Po prostu – paluchem chwytasz perłę czasu i utykasz ją pomiędzy geometryczną klamrą, a indyjskim kwiatem maszynowo wyprodukowanym gdzieś pod Stambułem.

Spoza niedomkniętego okna skrada się ptasi śpiew i niepewny cień śniadania, które sąsiad naprzeciw szykuje bez pośpiechu, chociaż (znowu) jest po nocnej zmianie i powinien kłaść się spać, lecz jeszcze łyk kawy i jajecznica, a ty dotykasz go wzrokiem zimnym tak bardzo, że odsuwa talerz, bo zimne jajka jeść, to przekleństwo. Odsuwa z niesmakiem, lecz kawy kubek zachęcająco unosi w twoją stronę i próbuje uśmiechem zaprosić na chwilę beztroski – studzisz i ją… zamrażając mimochodem stojące na jego parapecie orchidee.

Na twojej ścianie dogorywa nieznajoma pani w sepii, w torturach wymyślonych umysłem malarza wije się w ramach bogatych, międzywojennym optymizmem naznaczonych. Obok wegetuje roślina, której życiową codziennością powinna być któraś z Ameryk, a nie twój kredens zapodziany na europejskich peryferiach. Kurz schodzi ci z drogi i chociaż wiruje z niepokoju, to jednak położy się wreszcie na poduszkach niepościelonego łóżka, przyklei do scen z wczorajszego serialu, który nie potrafi się skończyć nawet, więc kurz jest mu niezbędny i ten twój przez monitor telewizora usiłował wyemigrować i urzeczywistnić nabrzmiałą sterylnością nowelę.

Drobiazg ludzki pośród piszczącej beztroski przeżywa wielkie, poranne uniesienia w obliczu małych zdarzeń – ty żyjesz pośród braku zdarzeń, a uniesieniem dysponujesz zaledwie jak opcją nigdy nie używaną. Noga drąży tunele wcierając naskórek w wielobarwny dywan, kołdra więdnie solidarnie z owocami zasiedlającymi stołową paterę od tak dawna, że niedługo mogłyby już korzenie wypuścić, a ty… zupełnie w innym świecie, nietutejsza, nieobecna.

Znowu nie spałaś. Znowu udawałaś aż po brzask, który miał nadejść i nie wytrzymałaś – zuchwale wpuściłaś do domu ciemność, wpuściłaś chaos i harmider nocnego nieba wymieszany ze studencką fantazją, żeby splotły się w niedopowiedzenie i ubrały w tymczasowość. Noc minęła nadaremno. Na krawędzi łóżka, na poduszce, która nie chciała pachnieć kimś, kim tej nocy właśnie powinna… nie chciała, bo pewnie nie zna tego zapachu, który z rzadka  na skórze przynosisz, kiedy cała jesteś tańcem spełnienia, a twoim uśmiechem można pomalować ściany i niebo po trzykroć – jednak nie dziś.

Dziś jesteś czarną rozpaczą i melancholią. Niespełnieniem i nadzieją zgasłą. Jesteś ideałem nieszczęścia, które nie zaklnie, ale dlaczego, to już sobie przypomnieć nie potrafi. Malujesz kolejny krąg piekieł na dywanie, a w kącie zdycha stos nieprzeczytanych książek, zeszłoroczne gazety, bo był taki czas, kiedy w gazetach szukałaś Boga, albo bóstewka choćby. A kiedy się okazało, że wszystko iluzją jest, to odepchnęłaś stos, byle poza zasięg wzroku i niech celuloza złote gody z kurzem obchodzi cichutko i niepostrzeżenie.

Za oknem słońce wstydzi się powiedzieć dzień dobry i chyba ma rację, bo twoja twarz jest jawną niezgodą na dzień, na przyszłość jakąkolwiek. Słońce głupie nie jest, swoje lata ma, więc otarło pot z czoła jakąś przepływającą chmurką i w kwantowym skoku poszło do razu do tej fałszywie-rudej zza ściany, która o poranku pluska w wannie wesolutko i śpiewa piosenki, które na weselach się śpiewa, kiedy panowie już zdejmą krawaty, a panie dyskretnie, pod obrusami  zmienią szpilki na bardziej wygodne buty. Poszło tam i zostało na dłużej, lecz nie chcę dywagować dlaczego.

Mieliłaś w ustach jakieś słowo nieistniejące, a oczami usiłowałaś przywołać obraz i zmaterializować go tu i teraz, lecz tylko suchymi łzami się zaniosłaś w poszarpanym westchnieniu, a makijaż popękał jak drewniany ołtarz sprzed pięciu stuleci. Na dywanie kwitł kwiat lotosu malowany wciąż paluchem zimnym, a wełna uciekała od twojej pieszczoty nastroszona jeżem zupełnie niegodnym owczego runa. Dzień kwitł bez ciebie i może nawet byłaś mu za to wdzięczna, choć wytrwale milczałaś i obdarzałaś świat ołowianym spojrzeniem, w którym burze mogłyby dojrzewać.

Dzwonek do drzwi zwiastował odmianę, aleś ją zlekceważyła. Listonosz, sąsiadka ponoć po cukru szczyptę, może sąsiad od orchidei zaniepokojony nieskończonością twojego oblicza przyszedł zapytać resztką odwagi… Zlekceważyłaś, a mandala na dywanie rosła rozetą w braku znaczenia i bezużyteczna. Ktoś drzwiami trzasnął, ktoś stłukł butelkę. Sygnał karetki zająknął się niedaleko, soczyste przekleństwo zawisło na płocie budowy – pchała się codzienność do ciebie, a ty ignorowałaś ją po kres pojmowania.

Zbyt odległa od tutaj, od teraz. Bosa, półnaga, rozmazana. Nie powiem brzydka, bo w tej naturalności wydajesz się oszałamiać prawdą. Wczorajsza taka, albo wczoraj skazana na samotność. Z niewyspaniem wciąż zanurzona w przeszłości niedokończonej spełnieniem, która powinna już zaszczycić karty kronik, a ty nadal w niej tkwisz i kroku do dzisiaj zrobić nie umiesz. Albo nie masz z kim. Zupełnie, jakbyś się wstydziła własnej niedoskonałości. A przecież – lepszych tu nie ma. Może tylko są bardziej bezczelni, lub zadufani w sobie. Może nie tylko ty czekasz, aż jutro wyciągnie do ciebie rękę i sprawi, że wczoraj stanie się teraźniejszością ciągłą i nieustającą. Wiecznością. Chwilą w której zamknie się każde pojmowanie, pożądanie i pragnienie. A metalowe kwiaty urodzą pachnące owoce.

Nawet Bogowie potrzebują atrybutów.

Wystarczy, że odrobina wilgoci spłynie z nieba, a ludzie tracą wzrok i niezrozumiałe zaburzenia perspektywy powodują skłonność do ustawiania się na lewo od kursu trywialnie optymalnego. Angielski syndrom – mżawka plus ruch lewostronny najwyraźniej są konsumowalne w pakiecie. W fosie straszą namoknięte badyle udając węże morskie, choć to nie morze, a im życia zbrakło, nim pochłonęła je woda. W przejściu podziemnym cyganka (żeby mi nie wywróżyć niepewnej przyszłości) uciekła pod skrzydła ochronki futrującej właśnie bankomat cegłami waluty. Miny szczerzyli tak groźne, że ich uzbrojenie wstydziło się swoich mikrych rozmiarów wobec potęgi kipiącej w oczach i bicepsach – cygankę być może atawizm popchnął w kierunku nadmiernie rozwiniętych tkanek mięśniowych dając iluzję obfitości przyszłej. Przeszedłem sklepem, który dopiero miał wieść na pokuszenie, lecz już dyskretnie błogosławił niepogodę, która sprzyjać będzie pretekstom do pozostania w jego wnętrzu. W paśnikach krzątanina personelu, dziewczęta na wyspach handlowych ćwiczyły służbowe uśmiechy, pani ze stoiska z winami szepcze przez kraty zaklęcia paniom z wielobranżowych gadżetów kuchennych. Wypielęgnowane dłonie trzyma przy tym na ubożuchnych pośladkach i wyraźnie usiłuje nimi gestykulować, a może nawet uczy je wymowy co bardziej złożonych słów, które wypowiada. Pośladki, z jędrnym wdziękiem wzmocnionym obcisłą mizerią materii chętnie wykonywały ów jogging, jogę, taniec świętego Wita, czy co-to-być-miało-wreszcie. Nieważne – ważne, że zwrotnie zrozumiałym było i przekaz powrócił echem satysfakcjonując reakcją, po czym pani poszła już uprawiać winny handel. Siwowłosy pan jeszcze nie zdążył się pozbyć trądziku, co mnie lekko wystraszyło. Czyżby anomalie czaso-przestrzenne miały mieć udział w teraźniejszości? Czyżby strach cyganki wiązał się jakoś z widzeniem? Młode dziewczę maszerując patrzyło z odrażeniem na swój biust, który wyrósł jej ponad miarę i sama nie wiedziała, jak się z nim zaprzyjaźnić, czy zgoła wykorzystać. Kobiety z włosami spiętymi w końskie ogony postanowiły zapalić, żeby rozdygotane nerwy uspokoić, lecz widzenie końskich ogonów z papierosem powielało się w czasie skwapliwie i nie dawało o sobie zapomnieć – ciekawe, jaką fryzurę mieć trzeba do fajeczki – takiej z korzenia wrzosu? Szukałem talizmanu, który uchroni mnie przed utratą zmysłów. Gabinet kosmetyczny wciąż jeszcze zamknięty, a przecież siedziały naprzeciw siebie dwie panie i paznokcie nabierały szlifu, którego umysłom (jak mi się pesymistycznie wydaje) wciąż troszkę do pazurków brakuje. Szukałem normalności w uśmiechu, uścisku dłoni, w czymś prozaicznym i naturalnym. Dopiero pani w czerwonej sukience prezentującej wdzięcznie spod rozpiętej kurtki pępek uniesiony niecierpliwością płodu pozwolił na spowolnienie. Na kroku skrócenie i spacer, w którym myśli snuły się jak dym w bezwietrzny dzień, a nie jak mrówki ze zdeptanego mrowiska. Ptaki śpiewają pomimo wszystko. Znów nastał dzień.

Konkwista.

Nie mieszczę się obok ciebie. Zupełnie tak, jakby twoje JA wypijało soki i powietrze z całego dostępnego otoczenia. Duszę się w pomieszczeniach, w których się rozpychasz niepozornie, ale bezwzględnie. Niemal słyszę, jak dotykasz zakamarków własną wolą i opinią, jak karcisz każdy, nawet niewypowiedziany pomysł słowem bezlitośnie zimnym i zdecydowanym. Ściany stoją przed tobą na baczność i boją się westchnąć, bo krzykiem wymusisz karność, podłogi nie śmią nawet drgnąć pod twoją stopą. Myśli pierzchające po kuluarach tracą barwy i znaczenia, żeby osiąść kurzem braku istotności. Przeźroczyste, banalne i martwe.

Wychodzisz… Co z tego, skoro sfora twoich aspiracji nieustannie przeszukuje kąty i wspina się na meble, żeby znaleźć niewidzialne, żeby kagańcem schwytać nieuczesane i zniewolić, lub skazać na agonię. Myśli o oczach krwią nabiegłych osiadają na parapetach i strychach szaf, żeby z ich wysokości monitorować posłuszeństwo. Przenikają ściany gładziej od promieni gamma, wysłane z misją niczym krzyżowcy uzbrojeni w dekalog i żelazo, aby namaścić zewnętrze jednym hymnem pochwalnym i jedną ideą godną uwielbienia. Trwają Cerberem nie pozwalając na cień krnąbrności, na fantasmagorie i złudzenia. Na inny odcień zieleni w oczach nawet.

Wielokrotnie próbowałem iść z tobą, albo raczej za tobą i patrzyłem, jak świat kurczy się pod twoim wzrokiem, jak zaczyna się łasić i przymilać wiernopoddańczo. Jak widnokrąg zasysasz w siebie, niczym przez ucho klepsydry i wypluwasz za plecy już nieistotny, pogodzony z losem i na twoje podobieństwo uczesany. Perspektywą chciejstwa potrafisz schwytać każdą z dróg, choćby biec miała w inną niż potrzebujesz stronę, choćby uciekała i kluczyła w meandrach i podcieniach. Butem depczesz jej ogon i zanim zacznie kwilić już ją zarażasz doktryną nieskończonego EGO, żeby usiadła na zadzie i z wiernością bezwarunkową dożywotnio ci służyła.

Szukałem miejsca, w którym twoje światło powstrzymane zostanie murem obojętności, ignorancją, czy choćby lekceważeniem, jednak światopogląd i apetyt ciekawości masz nieograniczony chyba. Kładziesz się tą niepohamowaną ciekawością dookólnie, dogłębnie i wzrokiem przeszywasz czeluści, o których ja nawet domysłu nie mam, tylko widzę zmarszczkę na twoim czole, kiedy pracujesz nad niepokornym fragmentem rzeczywistości bieżącego, lub obcego świata, aż jego wiernopoddańczość nie wygładzi ci czoła, gdy lennikiem się stanie ów świat i w jawnej uległości się ukorzy.

Próbujesz mi pokazać, że można, że trzeba, że tak jest lepiej, albo nawet dobrze. Palcem mi pokazujesz, bo tępego wesprzeć trzeba azymutem, żeby wiedział, którą stronę świata nierozumnym zachwytem ma pobłogosławić, bo pośród niekończącej się wielości zdarzeń gotów byłby zachwycić się chorym detalem, zamiast naprawioną ideą. Próbuję patrzyć i opiewać sukcesy nieustające, to polerowanie świata rozczochranego twoim niezauważeniem do chwili, kiedy położysz na nim dłonie, wzrok, czy myśl gorącą. Tak wiele już restaurowane zostało, mnóstwo zdarzeń i drobiazgów pała świeżą doskonałością i w albumach pyszni się pomnikiem na chwałę twoją uwiecznione fotografią.

Dziś… nie dałem rady wyjść z tobą. Dziś nie znalazłem siły, aby grzać się w twoim cieniu i patrzyć jak naprawiasz świata otchłanie, jak mozolisz się, aby jutro mogło nadejść słoneczne i rozgwieżdżone. Podniosłem swoje oczka malutkie, żeby dosięgło je zauważenie, lecz przyszpilasz mnie do podłogi pogardą, plujesz mi w twarz za tę niesubordynację, za słabość, za brak konsekwencji… Zostawiasz wilki na straży żeby mi coś głupiego do głowy nie przyszło i garść poleceń do realizacji na już, na wczoraj. I tak wiem, że nie udźwignę, że skalam dzieła własną niedoskonałością i popełnię czyn wymagający twojej ingerencji. A przecież nie umiem odmówić. Dendryty twojej woli oplatają mnie, pacyfikują i niewolą. Zostaję, kiedy wychodzisz zbawiać świat… a może wszechświat? Kto pozna granice twojej zawziętości.

Idę - ale wrócę. Mam nadzieję...

Dziś dzień taki, że mam ochotę na uczucia niezaborcze. Takie, które pozwalają samym sobie trwać pomimo. Pomimo wszystko i wszystkich, takie, co niczego nie oczekują – zupełnie jak dzień, który przychodzi dziewicą i nie chce od świata nic więcej, poza tym, żeby pozwolił mu trwać. Cynik zauważy, że świat nie ma tu nic do gadania, ale dzień również nie „zapowiada się”, jako wiekuiście napiętnowany wielkością – podobne chmury, podobne opieszałości i wrażliwość. No i wszedłem w ten dzień, tak jak wchodzi się w każdy inny, a chociaż życie bogate, kiedy historia rozpasana po kres zmysłów – dzień nastał prozaiczny. Zwyczajny, nienachalny. Pani pulchna jak bułeczki którymi raczy klientów sprzedaje chleb, pani od nałogów sprzedaje nałogi wpatrzona w rentowność przedsięwzięcia, gołębie wpatrzone w przyzwyczajenie nie zauważają kromki chleba leżącej trzy kroki poza ich codziennością. Otwieram się na świat, a on chyba próbuje wniknąć we mnie, bo słońce zewnętrznie zgasło, kiedy ja wciąż niosę uśmiech w sobie. Omijam hałas wiertarki, omijam powszednie czynności po sąsiadach rozsypane i cieszę się, że trwa dzień. Nie inny, nie lepszy – po prostu dzień. Chyba dotknę go własną istotą, co niezbyt istotnym będzie, bo takich jak ja parę miliardów świat niepokoi własnymi ideami. Niezorganizowaniem i nieprzewidywalnością. Jakie szczęście, że świat jest pobłażliwy dla maluczkich. Jakie szczęście, że maluczcy są tak rozmaici. Idę – pocieszyć się innością – zapewne ją spotkam. Poszukam życia  - tego prozaicznego i pięknego w powtarzalności.

Beztalencie.

Ludzie bawić się lubią. Może nawet muszą, żeby ze zdrowiem nie przeszarżować pośród rozlicznych pozorów i udawania. No to i wymyślają, gdybają, snują światy nierealne, w których książęta na białych koniach, białogłowy (o zgrozo – brunetki!!!) tkają ze stokrotek ciągi nadziei i oczekiwań, którym dzielny rycerz podołać zdoła (rozmiar wianka 55 minimum) – oczywiście, jako jedyny, bo cóż to byłoby za osiągnięcie, które każdy prymityw powielić może – np. taka prokreacja, albo fotka obnażonego torsu nad brzegiem czegokolwiek – dywanu, oceanu, skarpy podczas remontu sieci MPEC, prześcieradła, które nie pamięta już ekspresji sylwestrowej z powodu prania (jedynego, ale jednak prania) – wstyd się chwalić, że ja też to potrafię, bo to potrafi nawet taki egzemplarz, któremu wewnątrz czaszki pozostała ostatnia szara komórka, która ściga się z czasem obijając się o nieskończony wszechświat szukając ujścia, w którym pogrążyły się pozostałe – tzw. instynkt stadny. W zasadzie dopisany do genotypu na wszelki wypadek, gdyby jednostka pokracznie nieudana miała konflikt wewnętrzny dotyczący np. oddychania, czy wydalania toksyn z organizmu i bez zaszyfrowanych imperatywów gotowa zapomnieć o tej uciążliwości życiowej, gdy wokół tyle interesujących zdarzeń w kolorze idealnego różu i sensacji.

Są tacy, którzy pogrążą się w światy obce i odległe tak bardzo od rzeczywistości, że już wrócić nie potrafią wcale – zbyt wiele czasu zajmuje podróż, a prędkości podróżne mają się nijak do możliwości fizyko-chemicznych ciał stworzonych do życia interwałami po lat 30-100, niech będzie, że jednostkom wybitnie do doczesności przywiązanych udaje się przekroczyć ową barierę, podobnie jak Concordowi udawało się turystycznie przekroczyć barierę dźwięku, ku jego zadowoleniu i niesmaku otoczenia, przez co został sprowadzony do parteru i uziemiony skutecznie, a nawet śmiertelnie. Jednostki pogrążone w światach tak odległych, że nawet teleskop Hubble’a nie jest ich w stanie dosięgnąć zauważeniem, fizycznie wegetują tuż obok, na wyciągnięcie ręki, można ich opluć, pozdrowić serdecznie, życzenia dla życia niepojętego przekazać, albo na odcisk nadepnąć zuchwale – z jadowitą rozkoszą uziemić choć tę część jednostki, której nie udało się dostatecznie szybko odfrunąć, teleportować się, czy co tam te jednostki maja za metody podróżowania zaszyfrowane w „Ulubionych”.

Przyglądam się owym gierkom, modląc się, żeby nie były toksyczne, żeby żadnym błękitnym wielorybem nie zaowocowały, chociaż może głupio czynię, może trzeba karności i bezwzględności wobec egzemplarzy mniej udanych – przecież Spartę chwali się po kres oddechu za Termopile, za kult ciała skądinąd boskiego – a przecież oni bezwzględnie i drastycznie wycinali każdy objaw niedoskonałości i ułomności. Jak chwasty pomiędzy truskawkami rosnące cięte były, zanim niedoskonałym nasieniem pokalały przyszłość. Patrzę na ręce ( a może na pyski) złotoustych bardzo dyskretnie i cicho, bo wiem, jak ciężkimi potrafią być słowa z dużej wysokości spuszczone na mnie lichego. Patrzę, a chociaż nie mówię, to czuję – tak zostałem zbudowany, że czucie mam w sobie. I instynkt samozachowawczy. Więc milczę, ale okiem delikatnie podnoszę prześcieradła skrywające zgorzel, kryjące wstydy i oszczerstwa. Zaciemniające obrazy pośród domniemań.

Bawić się… Chciałbym się bawić i beztroską świat usynowić… Ucórczyć, bo córki mają pamięć dłuższą od synów. Bardziej praktyczną i bliżej ziemi. Nie tę, co galaktyki podbija, lecz tę, co zupę na talerzu poda pod nos, kiedy nogi do stołu już dojść nie zdołają. Podle się czuję, bo mam życiorys wolny od córek. Przynajmniej tak sobie wyrzucam (nie mylić z pochlebiam), bo omylną mogę być jednostką. Nie umiałem być ojcem nawet jednej, niechby prymitywnej córki, która mogłaby… po prostu być. Nic więcej. Być sobą po kres pojmowania, po instynkty najdziksze, najstarsze i niewzruszone modą, czy gębą zuchwale w TV się szczerzącą, krwiożerczą tępotą nadrabiającą niedostatki umysłowe - znalazłbym wartość. Ja znalazłbym, bo ojców rzeczą jest wartość odnaleźć w potomstwie. Matki… one kochają… I dziękuję im za to. Aż kochają, co nie jest łatwe.

Wyzwanie.

Rzuciłem okiem na telefon, który jest już wszystkim, tylko nie maszyną do prowadzenia rozmów na odległość. Informuje mnie uprzejmie i chłodno, że pogoda sprzyja, za to zawartość tlenu niekoniecznie będzie satysfakcjonująca mój dotkliwie eksploatowany organizm, że bieżącej wiosny w modzie będą kolory różne od jaskrawego, chromego fioletu, no chyba, że jakaś pani aspirująca publicznie obnażonymi piersiami do roli guru folklorystycznego świata uzna za właściwe zakryć nieśmiało swoją niewątpliwą boskość jednodniową jaskrawofioletowym listkiem figowym – niechby zgoła całą figą! Czemu z tym minimalizmem umysłowym wciąż wędruję przez życie?

Dygresje – wiem, ale tak już mam od zbyt długiego czasu, żebym był skłonny z nich zrezygnować – słońce świeci miliardy lat i wcale nie zamierza w najbliższym czasie na przykład padać, albo robić swetry na drutach – ba! Nawet telefonu nie ma, więc nie pstryknie fotki i nie pochwali się wzdęciem, blizną pooperacyjną, czy rodziną przebywającą chwilowo na Malediwach w celu spalenia tkanki tłuszczowej z organizmu i portfela skrojonego ze skóry ekologicznej, bądź nie. Takie to niemodne i monotonne. Beznadzieja! Kiedy świat się pręży i spieszy, i szokować próbuje każdego dnia, i wymyśla wciąż nowe i inne, i robi, choćby wbrew sobie, ale odwrotnie. W skrajnościach próbuje zakwitnąć i przekonać mnie, że fragment metalu albo pigment strzykawką zaaplikowany jest moim przeznaczeniem podskórnym i katharsis.

Świat cały przyszedł do mnie przez telefon i pcha się tak namolnie, że ledwie go potrafię odepchnąć – wieści świeże tak, że opinia publiczna jeszcze nie wyrobiła sobie opinii i chociaż publicznie już się zaczyna wyrażać, to dopiero jutro, albo za dni trzy ktoś pyszałkowato określi stosowną do okoliczności ideologię. Ktoś tak bardzo oderwany od realiów, że trzeba mu wierzyć, bo skoro teorię podeprze entuzjazmem miliarda nastolatków płci domniemanej, to chyba reprezentuje przyszłość. Paskudną, ale przyszłość. Kwitną kwiaty na bliskim wschodzie, a zanim zapach doleci nozdrzy poniekąd niskich przeważnie Azjatów, ja już mam je w oczach nieprzeliczalne i piękniejsze od wynurzającej się z piany Afrodyty…

Menu restauracji gdzieś w opłotkach południowej Francji, temperatury na Zakaukaziu, wypadki tragiczne pośród wysp tak odległych, że nie potrafię ich zlokalizować bez telefonu, który owszem, który tak – wesprze, pokaże i zaproponuje dwudniową wycieczkę on-line (naciśnij przycisk proszę), albo spowoduje przeloty, gdybym nie daj Bóg dysponował paszportem i kartą kredytową obarczoną kruszcami lub kryształem czystego węgla w rozmiarze minimum grube dziesiąt karatów. Nie mam? Telefon mi znajdzie nad podziw tani okaz w Holandii, albo w RPA, w najgorszym razie uszczupli rosyjskie zasoby utajniane bądź celebrowane ponad miarę, wesprze słownikiem i do licytacji zaprosi w iluzorycznym smokingu, choćbym w podartych gaciach stał wtedy w sławojce i dumał niedyskretnie nad upływnością napojów zmierzających w stronę jądra ziemi po niedawnej konsumpcji, traktując moje ciało jak kanalizację, jak medium pośredniczące…

Patrzy żałośnie ten mój telefon na mnie, zupełnie jak rosnące w oczach dziecko, które powiedzieć próbuje: „tato… nie możesz być taki staroświecki i analogowy, przecież tu świat czeka na ciebie i kochać cię będzie CAŁY, żebyś mu tylko dostęp zapewnił – odrobinkę prądu i darmowe wifi…” Patrzy i wdzięczy się kolorami niedostępnymi w naturze, bo potrafi pomieszać 32% ultramaryny z dziewiętnastoma procentami kobaltu, a przyroda zawstydzona szarzeje i rozbiera się z barw szybciej niż jesień potrafi to uczynić. A telefon dorzuci w gratisie połysk opalizujący, albo spatynuje sepią i w świetle godzin popołudniowych na Wyspie Wielkanocnej pośrodku września przedstawi, jeśli tylko zapragnę takiej niedyskrecji.

A ja jak głupiec skończony zerkam za otwarte okno, gdzie dopaść mnie może smród codzienności, gdzie kurz w oczy wpadnie niechybnie, jeśli tylko otwarte je utrzymam. Zakładam schodzone buty na nogi, a telefon patrzy na mnie z pogardą, bo bez jego udziału kupiłem i do ideału im z każdą chwilą dalej. Na grzbiet wdziewam perfidnie starą marynarkę, a w kieszeń wrzucam dwa cukierki i nie pozwalam telefonowi pastwić się nad ich kodem kreskowym, w którym zaszyte informacje pozwolę odnaleźć emulgatory, barwniki, toksyny, a może i mocznik, żeby zbyt szybo nie straciły „walorów”. W nosie mam rozkłady jazdy czegokolwiek, godziny otwarć galerii, czy sieci tej, czy innej, promocje, okazje, niespodziewanki…

Trzaskam drzwiami ciut ciszej niż chciałbym, a telefon usiłuje dotrzymać mi kroku, więc drży – sygnałem idealnie wypunktowanym, w metrum kwarcu drganiem powtarzalnym po sąd ostateczny i nabija się z odgłosów mi bliskich, a jemu spoza drzwi dochodzących, kiedy jakaś sąsiadka kotlety na obiad tłucze tak arytmicznie, tak nieumiejętnie, że spóźnia się z taktem i rytm gubi i miliardowe części ułamków poza taktem…

Trzaskam drzwiami zbyt słabo i zostawiam głodnego szydercę po tamtej stronie. Zostawiam i schodzę po schodach w rytm niedoskonały, zwiastunem obiadu zaanonsowanym schodzę po schodach i uśmiech mój pokraczny, nie wsparty programowo maluje się na twarzy zaraz pod tym pryszczem, który znienacka na nosie mi wyrósł perfidnie. Niemal słyszę, jak szyderca kusi mnie, żebym wrócił, to poprawi defekt, ideałem mnie zarazi i powieli, w świat wyśle wieści o mojej nieskończonej doskonałości, o mojej urodzie, jeśli tylko zechcę oszołomić świat własnym blaskiem. A ja? Idę zobaczyć jak drzewa wspinają się do słońca po oddech. Idę zobaczyć, w którą stronę dziś rzeka płynie, bo się troszeczkę boję, że telefon gotów i ją przekonać do innego kierunku.

Idę, niedoskonałością własną rozcinając wiatr na poły, pomiędzy którymi zmieści się śmiech dziecka bez płci jeszcze, piszczącego nieświadomość potęgi telefonu, mijam bramina, o wzroku tak mętnym, że nawet cyfrowy świat doznałby zawrotu głowy i wypluł komunikat błędu, mijam zieloność dojrzewającą niespiesznie i dyskretnie tak, że bez przyspieszenia procesu zauważyć go ludzkie oko nie potrafi. Oko potrafi westchnąć tylko post factum – to już? Jak szybko ta wiosna przyszła i jak pięknie dojrzała – teraz tylko czekać, aż latu ustąpi miejsca. Aż słońce zapłodni ją i wyda owoce. Doskonale analogowe, niedostępne najbardziej zaawansowanym technologicznie maszynom cyfrowym.

Idę – może zdechnie cyfrowo doskonale, czysto i bez protestu, komunikatem ostatecznym jedynie zaanonsowany: „Stan baterii zero procent, stan rozumu również, wiedza, sarkazm, wsparcie techniczne – jak wyżej. Żegnam.” A tymczasem drobnica ptasia przekomarza się szukając spełnienia i powielić się chce również tą wiosną. Ja chcę iść. Nierówno i niepewnie nawet, tylko mnie nie karć za to – nie jestem kwarcowym produktem – ja… z białek pochodzę…

Rien ne va plus.

No i się stało! We mnie myśl urosła tak nieuczesana, dumna tak bardzo i pyszna, że zawstydziłbym nią nawet Absolut, gdyby raczył się objawić. Czemu nie? Dziś ustanowiłem dzień, w którym pożeram rekiny ludojady na surowo, głaszczę lwy i sypię im w miski kitty cat w ilościach hurtowych, żeby później patrzeć, jak nażarte wylegują się na parapetach w kwietniowym słońcu. Prysznic wziąłem dłuższy niż niezbędny dla higieny, żeby nacieszyć się niedyskrecją wody spływającej po mnie strumyczkami, które żadnego nie znają wstydu i religii innej niż boska grawitacja.

Włochatym ręcznikiem szorowałem ciało do różowatości gorącej, bo brązem po zimie nie dysponowałem w żadnej, nawet wyrafinowanej i subtelnej odmianie, skrupulatnie goliłem i strzygłem nadmiarową sierść piętnującą mnie jako produkt odzwierzęcy – niemal do boskiej gładkości pielęgnowałem siebie, aż odpływ kanalizacji powiedział brutalnie - „dość!” Wyszedłem z wiadra wody, z miski płynnej rozpusty i pokalałem nagością otoczenie. Prywatne do krwi, ale jednak. Pokalałem ściany pokoju i kuchni, sypialni i przedpokoju – chciałem pokalać living room, ale nie dysponowałem przestrzenią o tak dumnej nazwie. Nawet (wiem, to odrażające…) garderoby nie posiadałem i garderobianej, przy której własną nagość mógłbym niezdecydowaniem własnym uraczyć i zmitrężyć przedpołudnie na deliberacjach, czy mój teraźniejszy „image” bardziej pasuje do turkusowej nieskończoności, czy bladej szarości aż po świt, a może uniwersalnej czerni porzuconej dyskretnie o krok przed pościelą pośród obuwia szczycącego się włoskim pochodzeniem.

Mógłbym w siedemnastu drgnięciach lustrzanych powierzchni zbadać wzrokiem krytycznym, czy (oby nie!) nie wyrosła mi na tyłku pomarańczowa skórka, chociaż unikam owocu, od kiedy usłyszałem o jego szkodliwości dla moich pośladków. Mógłbym „kurze łapki” zlokalizować pomiędzy uszami, a okiem, lecz przecież – nie jadam drobiu, a jajka, to tylko na Wielkanoc, więc może… (od wszelkich nieszczęść uchowaj mnie Panie…), więc może nie… Mógłbym przyjrzeć się, jak dalece odbiegają moje szpony od kształtów idealnych i napiętnować je barwą godną zauważenia przez istotę o smaku subtelnym i wyrafinowanym.

Zamiast tego utonąłem w powodzi kremów, odżywek, mleczek, perfum, a zegar wskazywał nieśmiało, że dzień lada chwila się skończy, a ja wciąż pomiędzy kredką, a kreską, pomiędzy pudrem, a żelem, malowany pędzlem tak subtelnym, że nieomal wirtualnym, barwą w pyle podkładów, róży, pudrów, o ziarnie nieskończenie małym, mizerotą, pyłem marnym, nieistotnością dyskretniejszą od konsjerża, co szczyci się pięćsetletnią, angielską tradycją.

Siedziałem w oku trzech luster, a szafa zerkała bezczelnie czwartym, wprost spoza drzwi niedomkniętych, kiedy nagością nieprzyzwoicie jasną, otwartą i niedwuznaczną wypełniałem przestrzenie lustrami powielane, z chłodem niegodnym wręcz tego obrazu. Przecież powinny się spalić! Spłonąć wobec mnie nagiego! Zachwycić się i zdechnąć z braku powietrza, a one…

Nic! Prymitywne, dosadne i bezwzględne – „pewnie mają inne preferencje – pomyślałem – inaczej nie dałyby rady zachować spokoju wobec mojej nagości, która na samą myśl o własnej beztrosce poczuła się zobligowana do erekcji – przecież erekcja też chce się powielać, chce dostrzec walory lustrami zwielokrotnione, by marzyć o podobnym spełnieniu „na jawie”. Chce zaistnieć wobec wszystkiego, co przekroczy granice wstydu i konwenansów. Chce stać się wspomnieniem, którego mogło nie być całkiem, które nie stało się oczywistością, tylko dlatego, że ja…

Deliberowałem przed tą triadą luster, plus partyzantką spoza drzwi niedomkniętych kwilącą cicho, lecz tamtą po macoszemu traktowałem, bo – wiadomo – „omne trinum perfectum”, a trójca idealna przede mną powielała mój nieidealny wygląd, kpiąc sobie z moich wysiłków. Niech sobie kpi – ja swoje wiem – na obraz zostałem stworzony, więc na pewno godny jestem uczuć innych niż pogarda, niż obojętność, czy lekceważenie. Wiarą gotów byłem spalić nie tylko lustra trzy, ale i drzwi wraz z intymnością pośród ścian zawartą.

Telefon, który mógłby dać mi orgazm, jeśli tylko ktoś popracowałby jeszcze chwilę nad żywotnością jego baterii objął mnie ramą, w której mieściły się damy objęte prostokątem ramy, z każdym możliwym futrzakiem, za to bez bielizny – zupełnie jak ja teraz. Siedziałem nagi tak bardzo, że nie miałem ani sierści, ani potu na sobie nawet – przydałaby mi się jakaś Lonia (może nawet skandynawska Loesje) z rodu Vincich, żeby zapewnić mi nieśmiertelność w tajemnym uśmiechu, ale z braku utalentowanej osóbki machnąłem kciukiem auto-promocyjnego fotosa o odrażająco brzmiącej nazwie: „selfie”…

Ech! Wart byłem chyba czegoś więcej, jednak żadna artystka obiektywu wciąż (jeszcze) nie zaprosiła mnie, żebyśmy wspólnie „portfolio” budować poczęli i kampanię w świecie pożądania fizyczności. Nawet profan o aspiracjach do mnie nie zajrzał żaden – tzn. żadna, bo mam dość skrystalizowane podejrzenia, że męskością potrafi zdjęcie nasączyć wyłącznie osoba płci odmiennej – może być kobieta, ale na pewno nie samiec alfa.

Trwałem, kiedy lustra lizały moją nagość. Usiłowałem zerknąć w głąb siebie i sprzedać się, żeby nie wyjść na tanią dziwkę. Autopromocja, PR, poszukiwanie wartości i celebryckie „istnienie”, zamiast rzeczywistych wartości. W końcu resztki rozumu, których alkoholem i innymi używkami spalić nie zdołałem podpowiadają mi ciąg dalszy, na bazie retrospekcji świata pozorów. Przykładowo – pani, która na wejściu programu wstydziła się na jakiekolwiek pytanie odpowiedzieć (dowolnie aseptyczne), na koniec pytała się, czy fryzurka intymna powinna być w „łysym” kolorze, czy też w zaniku absolutnym czai się niedyskrecja i trzeba zachować minimum intymności w krzaczkach stylizowanych na kwiatowe akcenty, a całość podkreślała demonstracją z wielobarwnymi, rozlicznymi prototypami, pośród których ekstrawagancja zawstydzona kuliła się po kątach nad własną pospolitością.

Usiadłem, chociaż siedziałem. Zerknąłem, chociaż widziałem. Otworzyłem edytor tekstu i mimo, że dłonie drżały zacząłem pisać ogłoszenie:

Sprzedam się. Moją cnotę wątpliwą sprzedam, ale nie tanio. Sprzedam, lecz jeśli chcesz kupić, to porzuć przywiązanie do doczesności i weź mnie wobec tych, którym spełnienie nie będzie dane. Stań w szranki i wygraj z tą rudą spod piątki, której się wydaje, że rozumy zjadła, wygraj z tą, co mieszka pod miastem na stu hektarach i sypialni ma tyle, że nie potrafi wcelować do łóżka zagrzanego pożądaniem i oczekiwaniem na jej tyłek sfatygowany półwieczną walką o dostatek. Kup mnie dla siebie na wyłączność, na chwilę, która iluzją będzie, bo niczym więcej, jak palców oblizaniem po tym pączku w lukrze utopionym, kiedy tobie nawet rucola szkodzi nadmiarem kalorii.

Sprzedam moją cnotę niepewną i wątpliwą, wielokrotnie naruszoną, choć za każdym razem szczerze. Nie tanio. Lecz do tej pory bez poparcia kodeksem cywilnym, bez notariusza i ginekologicznej opinii. Czyli prawnie dziewiczą i niepokalaną, chociaż dojrzała nad miarę, z tej bezpańskości wobec prawa. Bez szampana, lecz pośród świec, czy co tam sobie roisz we własnych mrocznych być może marzeniach. Sprzedam cnotę używaną, lecz nie wyświechtaną, traktowaną zgodnie z konwencją genewską i daleką od afrykańsko-wojennych dolegliwości, bez azjatyckich podłości skrywanych pod dywanami za jedyne pięć dolarów, jeśli tylko na tyle cię stać. Sprzedam się, lecz zanim to zrobię – chcę dać ci świadomość, że staniesz w szeregu, w zwarciu z głodną połową świata, dla której oferta być może pierwszą będzie. Tą połową, która jawnie przyznać się nie zdoła i prędzej krtań wygryzie niż powie – mee too…

Kto wie, czy nie jesteś pierwszą, która zwróci światu to, co dostała. Dostaniesz rabat – ode mnie. Jeśli tylko przyznasz się, ile zapłacił zwycięzca i triumfator w wyścigu po twoją cnotę. Stać cię na takie wyznanie? 10%? 20%? Kup mnie – może wspólnie wypłaczemy własną głupotę. Może wyprasujemy wspólny cynizm do niezłomności i urodzimy światową potrzebę negocjacji bliskości. Na dożywotni kredyt. Na odsetki od miliardów naiwnych.

Stać cię? Zostaniesz dziwką jak ja? Zapłacisz za wzajemność? A może stać cię na całość – kup mnie, bez znieczulenia. Chcesz tego? Stać cię? Krupier już kręci krzyżem ruletki… Avec?