Wodnik uwodzi.

 

    Późnym popołudniem, dłubiąc coś w kuchni sięgnąłem zmysłami zewnętrza, które ograniczone ścianami budynków prezentowało plac zabaw dla maluszków. Okazało się, że mam kłopot z rozpoznaniem płci młodej mamusi – określiłem ją w końcu (nie do końca przekonany) po zegarku i klapkach. Dziwne czasy.

    I jeszcze filozoficzne spostrzeżenie – z grubsza do dziewiętnastej podwórko wypełnione jest dziećmi pod opieką dorosłych, a językiem urzędowym jest polski. Później, czasami do dwudziestej trzeciej, plac zabaw przejmują Kozacy i to hałaśliwi jak ciężko pracujące tokarki. Kompletnie nie rozumiem powodu, dla którego drą się bez końca, jak ktoś, kto nic sensownego nie ma do powiedzenia. Nie wnikając w moje akustyczne niechęci, świat na zewnątrz zdaje się przebiegunowywać, albo pracować na dwie zmiany. Z jednej przestrzeni korzystają dwie różne, obojętne, jeśli nie wrogie warstwy użytkowników. Intrygujące, ile można takich warstw ułożyć w jednym świecie – czytałem kiedyś amerykański sen, w którym jeden pokój i to samo łóżko wykorzystywane było przez dwie, a może i trzy osoby śpiące, pracujące i żyjące na różne zmiany – tytułu oczywiście nie pamiętam. I teraz mam toto za oknem? Idąc bladym świtem do mozołów codziennych często mijam wracające kozackie hufce, napompowane brudnym alkoholem, z dziewczętami zaróżowionymi od męskich dłoni nie znającymi ograniczeń.

W garbarni garść gardeł i gar garbów.

 

    Słyszę słowa sto lat wyśpiewywane z młodego gardziołka pod granatowym niebem, więc wyglądam przez okno. Młoda kobieta wędruje pospiesznie w rytm śpiewanej do telefonu piosenki-toastu. Wcześnie, ale może warto grzmotnąć kielicha, żeby jakoś przetrwać dzień?

    Z prasówki wynika, że powstają nowe narody. W Jemenie nie ma Jemeńczyków, tyko Huti. Palestynę zamieszkuje obecnie Hamas, a Iran Hezbollah. I wszyscy są wrogo nastawieni i knują, jak przywalić biednemu Izraelowi chronionemu nieprzemakalną ponoć żelazną kopułą i amerykańską pobłażliwością zabezpieczającą ich żywotne interesy za pośrednictwem lotniskowców terroryzujących świat.

    A spoza prasówki: teraz, kiedy susza osiąga maksimum i poziom Wisły pobił rekord maleńkości od początku pomiarów, dlaczego nie spuszcza się wód ze zbiorników retencyjnych, żeby osłabić tę suszę? A już z prasówki wynika, że lada moment zaczną się takie ulewy, że nas wszystkich potopi, jak za czasów Noego i o budowie arki z braku czasu można zapomnieć. Po co trzymać latem pełne zbiorniki, skoro jesień przyjść musi. Dwie korzyści w jednym.

    Kolarze w sukienkach biorą na klatę rzadki deszcz, kobiety o mocnych udach spieszą ku codziennościom, a ja zauważam po cichutku, że takie uda swobodnie mogłyby odebrać oddech, jeśli nie siłą mięśni, to masą, choć niektóre samym widokiem powodują zachłyśnięcie się powietrzem z trudną do odnalezienia drogą powrotną. Rzeka plumka. Mijam wysoką dziewczynę i jako łasuch ledwie się powstrzymuję, żeby się nie oblizać. Dziewczyna pachnie „krówkami”.

    Kierująca pojazdem, to kierowca, a kierujący, to kierowiec, czy kierownik?

    Ostrzyżony do czysta młodzieniec bronił się przed pośladkami po dwakroć większej dziewczyny, która usiłowała ze śmiechem przysiąść na ukochanych i jedynych kolankach. Młodziak soczystymi klapsami usiłował ją zniechęcić, aż się poddała. I jeszcze zadowolone z życia dziewczę w papieskich barwach, pięknie rozbudowane w strategicznych fragmentach, niechybnie piękniejsze od wszystkich papieży, jakich dotychczas udało mi się obejrzeć. Biustonosz wypadł z łask córek obrońców Europy przed naporem słowiańskiej riposty, a choć nie chciałbym uogólniać, to cyrylica oswobadza topografię jeśli nie geografii, to anatomii.

Bez rozgrzeszenia.

 

    A ponieważ dzieci nie było (powody przemilczę) pozwoliłem sobie śniadanie w łóżku, nawet nie tyle spożywać, co obłożyć się nim i szczypać nonszalancko gapiąc się w telewizor, albo za okna, skąd nadciągał dzień. W TV dzień trwał całodobowo, choć chwilami tylko dla obciążonych peselem wystarczającym do uzyskania dowodu osobistego i odpowiedzialności karnej. Rozpusta musiała być ukarana, inaczej zamiast pokuty, każdy uprawiałby bachanalia bez końca, więc spotkał mnie okruszek pod pupką, a może żuczek to był się zapodział i miał nieszczęście trafić na największą składową mojego jestestwa?

    Kłuło, co zmusiło mnie do reakcji (prawa dynamiki działają nawet podczas statycznego statystycznego wylegiwania się w barłogu), stąd też odruch. Sięgnąłem pod się i poszukiwałem zguby i wtedy właśnie poczułem się księżniczką, a podejrzany paproszek awansował do roli groszku mającego okaleczyć mą niewinność na zapleczu. Natychmiast, nieodwołalnie i bezkrytycznie uznałem wyższość groszku, choć był pode mną i postanowiłem cierpieć w milczeniu, bo jak każdy wie, cierpienie uszlachetnia. I łezkę uroniłem jedną, żeby nie przesadzić z sentymentalnością. Mało kóry samiec lubi przesadę w tę miękką stronę.

    Cierpiałem, telewizor mruczał coś o eskalacji tego, czy tamtego, zachęcał do zakupu rozmaitości, dzień przewalał się po wielkim, monotonnym niebie jak kuter z pijaną załogą. Groszek był twardzielem i doskwierał coraz bardziej. Może za mało się nim przejąłem? Spróbowałem szlochu, jednak zza ściany dobiegł mnie krzyk:

    - Przestań pan maltretować szczeniaczka!

    A ja nie miałem szczeniaczka, co mnie już do reszty roztkliwiło. Sąsiad chyba nie miał na myśli… szlag wie, co miał na myśli. Na wszelki wypadek sprawdziłem, czy moje ciało doznało pobudzenia z zakresu doznań autoerotycznych. Też nie. I nie wiem, czy to lepiej, czy gorzej, ale każdy możliwy szczeniaczek był przy mnie bezpieczny, jak w mamusinym łóżeczku, kiedy żaden wujek nie wpadł z niezapowiedzianą wizytą. Dla świętego spokoju zrezygnowałem z popisów wokalnych i cierpiałem już na innych płaszczyznach, aż dopadła mnie fizjologia. Nie fizjonomia, co brzmi podobnie, ale fizjologia. Część spraw fizjologia załatwia na poziomie podświadomości, czy nieświadomości, jednak o niektórych sprawach przypomina naciskiem w głębszej warstwie brzusznej.

    To nie jest wróg z którym się walczy. To wróg, z którym przegrywa się od razu na starcie. Z gasnącym pospiesznie spokojem rzeźbiłem ścieżkę w śniadaniu księżniczki, aby sięgnąć krawędzi łoża, a muszę przyznać, że naprawdę sobie pofolgowałem i śniadanie zajmowało większą część łóżka, niż ja sam, więc zeszła mi na tym chwila większa niż chciałbym, a tym bardziej, niż chciałaby moja fizjologia. Byłem już mocno w niedoczasie i szykowałem się do sprintu w stronę łazienki, żeby zrealizować potrzeby fizjologiczne, kiedy okazało się, że groszek wybiera się ze mną.

    Wżenił się we mnie? Kleszcz nieszczęsny złapał mnie i nie puści już chyba do końca świata. Niby z pryszczem na tyłku żyć się da, ale czy warto być księżniczką z pryszczem (nawet nie wiem, czy księżniczki mają tyłki?)… Sięgnąłem udając, że omiatam zaplecze z pajęczyn, muślinów, czy czego-tam i zaliczyłem trafienie bezpośrednie. Groszek odpadł i potoczył się po zimnych kaflach w zacisze muszli klozetowej. Nie byłbym człowiekiem, gdybym nie padł na kolana i nie rzucił się ratować zgubę, która mnie definiowała przez uprzednie minuty, a może i godziny.

    Muszla nie miała wiele zakamarków, więc i poszukiwania były krótkie. Zasiadłem na tronie, co chyba księżniczkom (nawet byłym) chyba przysługuje i zerknąłem na groszek. Dziwny był… twardy i ostry. Coś mi przypominał – amalgamat rtęci...

O co chodzi z kupnym jedzonkiem?

 

    Mrugając kanałami TV w poszukiwaniu strawności potykam się na rozmaitych guru żarcia z głową, a choć wyznają różne religie i z czcią traktują egzotyczne przyprawy, warzywa, czy nasiona, to każdy twierdzi, że bezwzględnie należy czytać (ze zrozumieniem) skład chemiczny kupowanych potraw. Dlaczego? Bo rakotwórcze, szkodliwe, mają mnóstwo niezdrowych tłuszczy, cukrów, barwników, stabilizatorów smaku, czy aromatu, że ledwie napomknę o robalach zmielonych gładziej niż mąka.

    Skoro sprzedawane legalnie jedzenie jest tak toksyczne, czemu minister zdrowia, do spółki z sanepidem i uzbrojonymi po zęby służbami nie zabroni produkcji toksyn? Nawet wydając kasę na ochronę społeczeństwa przed świństwem, zaoszczędzi na kosztach profilaktyki zdrowotnej.

Dobre wychowanie.

 

    Tańczyła mnąc w dłoni klapę marynarki dyskretnie pachnącej lawendą, przeciw molom, które częściej z niej korzystały niż ja. Popatrzyłem na tę dłoń, słabą, o skórze pomarszczonej, pełnej plam i pachnącej mydłem. Jej głowa nie była siwa. Ten czas dawno już minęła. Dziś jej włosy były białe, rzadkie i spod nich przeświecała skóra malutkiej głowy z uchem wetkniętym w kieszonkę marynarki zamiast poszetki.

    Trzymałem ją mocno, a Cohen swoim matowym głosem namawiał mnie, żebym tańczył po kres. Miłości, a może życia. Sumowaliśmy wzrok, żeby dostrzec kraniec parkietu, a słuchem omijaliśmy szyderców siedzących przy stolikach zastawionych tak, że brakłoby jednej emerytury na rachunek bez napiwku. Przy naszym… Wstyd się przyznać, ale szklanka wody i druga z niedopitą herbatą. Za to na parkiecie byliśmy sami. Nic to, że orkiestrę zastąpiły wielkie, czarne głośniki, dyszące dźwiękami z płyty kompaktowej, że róże w wazonach były sztuczne, a kelnerzy więcej energii poświęcali zbliżającej się sesji egzaminacyjnej, niż obsłudze biedniejszych stolików.

    Jej drugą dłoń trzymałem w swojej, a kiedy poczułem, że płacze – pocałowałem ją. Światło litościwie nie przesadzało z oświetleniem, więc uniosłem delikatnie jej brodę, by popatrzyła na mnie i skosztowałem tych łez.

    - Nie – szepnęła pomiędzy mnóstwem wielokropków – to nic, ja tylko, tak bardzo nie pamiętałam, a przecież kiedyś.

    Moje usta nie były już tak sprawne i szybkie, a łez nie ubywało. Wcale nie były gorzkie. Może lekko słonawe, jak bób gotowany chwile zbyt długą. Sięgałem po kolejne, a ona patrzyła na mnie oczyma wypłukanymi z koloru przez lata użytkowania. Blade najlepiej oddawało ich barwę, i nieważne, jakie tło miały, bo straciły je podobnie do barwy grzywki. Ja też wiedziałem, co znaczy kiedyś. Okropne słowo. Ci, przy stolikach milionerów też wiedzieli, ale dla nich kiedyś było odległą przyszłością, a dla nas wątłym wspomnieniem czającym się w cieniu pamięci pokruszonej, pokaleczonej, zagubionej i niepewnej.

    Cohen robił co mógł, ale nie był Bogiem. Może to ciepło, może determinacja, ale przecież, kiedy znów zaproponował chrypką tańcz mnie, poczułem, jak jej biodra przesiadły się w czasie i zakołysały się delikatnie, niczym łódka tknięta ruchem wody. Dłoń rozprostowała się i puściła klapę, wsunęła się pod marynarkę i sięgnęła koszuli. Serce przyspieszyło, a kręgosłup zapomniał o latach niewdzięcznej pracy. Stopy już nie szurały po parkiecie, a skąd wzięły siłę, nie musiałem wiedzieć. Zerknąłem jej w oczy i patrzyłem, jak wracają barwy na całą twarz. Oczy… Tak, były niebieskie, jak wtedy, kiedy pierwszy raz pozwoliła mi trzymać twarz w dłoniach. I włosy. Niby zwykłe, brązowe, nie znające farb, czy lakierów, ale piękne w swojej naturalności. Usta wypełniły się, a na policzkach pojawił rumieniec i na pewno nie z wysiłku.

    - Tańcz mnie! - śpiewała cichutko i Cohen duszę by oddał, żeby śpiewać tak pięknie.

    Przy stolikach ucichły nieprzyjazne komentarze, może nawet szepty. Za nic nie oderwałbym wzroku od tej twarzy. Niech ich szlag trafi, niech robią co chcą, nie zepsują tej chwili, bo jest idealna. Tańcz mnie, powiedziała, a ja z każdym krokiem czułem, jak mięśniom wracają siły witalne. Już nie dreptaliśmy staruszkowym krokiem. Teraz wirowaliśmy, aż jej sukienka zataczała koła odsłaniając nogi. Wiedziałem, że żaden szyderca nie znajdzie na nich skazy. Niech siedzą i zazdroszczą. Niech robią co chcą – tańcz mnie!

    Cohen zmęczył się już propozycjami i najwyraźniej chciał gdzieś przysiąść na szklaneczkę whisky z lodem, czy inną rozpustę. Skończyły mu się słowa, a nam wciąż było mało.

    - Zapłacimy za to szaleństwo – szepnęła, a jej drobna dłoń zacisnęła się na koszuli – zapłacimy, ale nie będę żałowała.

    - Ani ja – przyzwyczajony bylem, że widzi dalej ode mnie i bardzo rzadko się myli.

    Stanęliśmy na parkiecie, a od strony stolików doszły nas ciche oklaski. Patrzyłem jak jej oczy gasną. Jak kolory cofają się, bo przyszły jedynie na chwilę, na moment w czasie, który pochłonął wszystko. Każde źdźbło, ostatnie ziarnko energii przeciekające uchem klepsydry. Oparła się o mnie. Ciężko, ale z uśmiechem. A potem zaczęła się zsuwać, a moje ręce nie miały siły jej powstrzymać. Choć wątła, była dla starczych dłoni za ciężka. Robiłem co mogłem, ale niewiele mogłem.

    - Dziękuję – szepnęła, a może tylko mi się wydawało?

    Zamknęła oczy po raz ostatni. Tym razem łzy wyszły ze mnie. Klęczałem obok, a od stolików zerwał się ktoś, rozumiejąc powagę sytuacji. Powieki miałem tak ciężkie, że musiałem choć na chwilę je zamknąć, a przecież się bałem. Bałem się, że kiedy to zrobię, nie znajdę sił, by je znów otworzyć.

    - Przepraszam – szepnąłem zawstydzony, zamykając je – Już nie zdołam nawet zapłacić rachunku.

Ekstrakt o skuteczności egzorcyzmu.

 

    Położył mi ręce na ramionach i obiecał, że uzdrowi, że oczyści moje ciało nawet z grzechu pierworodnego. Bez ostrzeżenia wstąpił w niego szatan; gwałcił mnie, a kiedy ochrypłem z bólu, otarł mi twarz z potu i łez, podniósł ją za brodę i zapytał:

    - Teraz widzisz zło, które w tobie siedziało?

Wydział działa, więc wydzielił działki pod działa.

 

    Dziewczynka miała chłopca przyklejonego do ciała, kółko w nosie, podwiązki na ramionach, cellulit wszędzie i pośladki na wierzchu, kiedy nie były w objęciach lubego. Otaczało ich rodzinnie towarzystwo królów życia, raczących się piwkiem z flaszki na przystanku, hałasując rozkosznie, gruchając, klnąc i ignorując otoczenie. Straganiarz z czerwonym nosem beształ Azjatów zbyt głośno komentujących dostawę trucheł kurczaczych do budki z egzotycznym menu, tłumacząc kolejkowiczom, że oni i tak nawet słowa nie rozumieją. Starsze panie, czasami w asyście starszych panów głaskały ukradkiem młode kartofelki i wymyślały im, bo takie wielkie, jak na placki, albo małe jak orzeszki (laskowe jak mniemam). Kwiaty z własnej uprawy sprzedawały się z litrowych słoików stojących gdzieś przy skrzyżowaniu, podobnie jak garść agrestu, czy porzeczek. Ciepełko wytapiało nadmiarowy tłuszczyk demokratycznie, nie wnikając w wiek, płeć, czy preferencje w dowolnej dyscyplinie. Lato w pełni – gdzieniegdzie kompletnie już się wyprzedały truskawki, a reszta owoców omdlewa na straganach, ociekając sokami.

    Sąsiad, najwyraźniej porażony faktem posiadania przez piękną sąsiadkę stadka dwu-psowego postanowił własny dwupak rozbudować i teraz chodzi dumnie po osiedlu z trójcą, która jak wiadomo jest doskonałością i świętością. Sąsiadka jeszcze nie wie, więc uśmiechała się patrząc, jak starego wyjadacza podgryza świeżo nabyty narybek.

Wisienka – powieszona niewiasta.

 

    Pani licząca sobie dobrych parę krzyżyków postanowiła zawieźć je do centrum. Hulajnogą. Sprzęt bez protestu przyjął krzyżyki i przynależne im kilogramy, po czym pani pomknęła jak strzała, choć przy jej kształcie bardziej jak snookerowa kula za pięć punktów. W autobusie półkolonijne dzieci pod okiem krągłej opiekunki przebierały się, albo gaworzyły o trudnym losie półkolonisty i innych ważnych sprawach.

    Gdzieś po drodze uśmiecham się do słowa CLUTCHE, niestety wymalowanego zgrabną czcionką na murze. Przede mną siedzi kobieta, która bez większych inwestycji zmienia się z szarej myszki w piękność – wystarczyło się uśmiechnąć. Nawet nie do kogoś konkretnego, tylko do własnych myśli. Gdy wysiadłem i drałowałem parkiem spotykam ekstremalnie ostrzyżonego gościa, który w marszu podnosił śmieci z alejki i pchał je do kubełków. Kolejny napis na kolejnym murze – „Burżuazja czuje się dobrze” plus korona powyżej malunku.

    Lepiej chyba zerkać na kobiety, a tej urody nie brakowało. Stała jakoś tak dziwacznie, że wyglądała, jakby przepchnęła pupę pod pępek. Nogi w iksy, wypchnięte biodra, ściśnięte pośladki… trudna sztuka, ale się udało. Upał rozbiera wszystkich, bez wyjątku. Ci bardziej oporni są również bardziej spoceni i poirytowani. A jak się patrzy, to można spotkać obcokrajowca w czerwonej czapeczce z białymi bokobrodami, względnie dziewczęta w szortach-stringach, bo inaczej tego nie umiem nazwać. Z dżinsów wykraja się krótkie spodenki, po czym wydłubuje się nitki tak długo, aż zostanie pasek, zamek i kieszenie. Reszta to frędzle, które można, ale nie trzeba przystrzyc.

    Do zdumień dokładam kolejne, nawracające jak grypa. Można z odległych stron przyjechać do Miasta i karmić sę w Mc Donaldzie. Ale po co? Szczególnie, że Miasto zebrało właśnie dwadzieścia dwa gastronomiczne wyróżnienia od pana Michelina. Biało-czarna biznesłomenka (brzmi równie idiotycznie jak przedsiębiorczyni, czyli jest ok), piękna i niedostępna, niczym żmijka wysuwając języczek bada teren. Dwadzieścia czerwonych szponów zniechęcało do konwersacji, a krwistoczerwone wargi połyskujące świeżością sugerującą surową wątrobę na lancz sprawiły, że nawet pisałem szeptem, żeby nie rozjuszyć.

    Zadowolona z siebie dziewczyna wyhodowała na głowie pięknego baranka. Czarnego, ale bez różków. Za to dwaj budowlańcy usunęli się w cień trzech sosenek i tam oddawali się kanikule po znojnej robocie. Aż mi się zamruczało: „Siedzieliśmy pod jodłą i dobrze nam się wiodło”.

Ściskając w ręku...

 

    Nie orientowałem się, czy w pobliskim (brzmi jak nijakim, albo nawet podejrzanym) dyskoncie trwa Wielkie Promo, czy też grasują stadami Niewielkie Promki. Za to wiedziałem doskonale, że w domu kończyła się chemia gospodarcza, papiery do wszystkiego i nie tylko, chustki, ręczniki i różne takie, z rzadka wspominane na stronkach co zacniejszych influencerów. Ale – życie trwa i wypróżniać się trzeba, więc uderzyłem z samego rana, nim konkurencja mogłaby mnie wyprzedzić. Pomknąłem rączo, jak Orient-express po pokonaniu dyplomatycznych przeszkód.

    Bez specjalnej napinki posiadłem pożądane dobra materialne, a kozacka dziewucha z wielką wprawą i werwą godną bogatszych zakupów – zeskanowała nabytek. Jako szanujący się obywatel zainkasowałem paragon w zamian za bilet NBP z lekką górką w grosiwie brzęczącym malizną. Paragon z szacunkiem ułożyłem w kołysce siat i toreb wszelakich, zamierzając onym napawać się, gdy przyjdzie czas.

    Dość powiedzieć, że czas nastał, więc usiadłem do lektury (niby po fakcie, ale opatentowałem na użytek własny metodę – raz nacięty, drugi raz nie pozwoli i zmieni zakład, choćby na wrażą konkurencję). Czytając popadłem w stany lekkie i niepoważne. Jak prostak jakiś. Okazało się, że za moją żywiołową rozrzutność dyskont zaproponował mi rabat (może nawet RABAT). Zgodnie z czcionką nie tą mniejszą, ale tą zwykłą, dyskont zaproponował mi układ. Jeśli wydam cokolwiek ponad 29 złociszy, to zapłaci za mnie piętnaście z przyszłego rachunku.

    - Cudnie! - pomyślałem – Chwali się troska o dobro klienteli.

    Czytałem dalej, żeby w pół drogi nie stanąć na poboczu. Okazało się, że rabat mogę (a nawet powinienem, żeby nie zmarnotrawić łaskawości zakładu) zrealizować dopiero w przyszłym tygodniu, jednak wyłącznie w sklepie wskazanym na paragonie.

    - Warto było czytać skrupulatnie! - byłem z siebie tak dumny, że mało kupy nie zerżnąłem z tej wielkiej radości i doczytałem adres – w Mszczonowie!

    Błyskawicznie zatrudniłem GPS, Google, SI i co tylko się dało, żeby wirtualnie zapowiedzieć swoją obecność. Trzysta czternaście kilometrów! Zaledwie! Można powiedzieć zaraz za płotem. Dyskont usiłuje obudzić we mnie ducha turystycznego, nadmuchać mnie i posłać w drogę. Może tam właśnie czeka na mnie początek reszty mojego istnienia? Albo coś jeszcze bardziej imponującego? Bo gwarantowany piętnastak to chyba ciut przymało, żeby na taką beztroskę sobie pozwalać? Czy nie?

    Po co (prócz piętnastaka) warto jechać do Mszczonowa?

Liżę bliżej.

 

    Rowery zbiły się w ciasną grupkę, by przetrwać noc. Samotność w mroku może wydawać się zbyt niesamowita, by ją konsumować w pojedynkę. Co innego za dnia. Wtedy, to już nie heroizm, a najwyżej kaprys, poza, wybór. Jeden z nich noc ukąsiła boleśnie i stracił siodełko. Gdyby był sam, być może zaginąłby bez wieści cały.

    Kozacka sprzątaczka w roboczych barwach ociera rynki klatek schodowych na parterze w takim tempie, jakby chciała skończyć pracę w kwadrans. Uśmiecham się, bo ta przynajmniej jest skromna i cicha. Wróble toczą spory gdzieś dalej i zastanawiają się, jak napocząć dzień, by się przedwcześnie nie zmęczyć. Sroka balansuje tańcząc na piorunochronie, a ja czekam na czarną pszczołę, jednak nie nachalnie. Kobiety solidnie osadzone w łożyskach bioder, odziane w róż komponują zakupy tak, by ukręcić z nich jakiś zgrabny obiad, może nawet wyszukany. Temperatura jeszcze nie wygryza dziur w kulturze przechodniów, a niebo gęste od podejrzeń, że być może skapnie na ziemię… tę ziemię.

    Jedni życzą mi dobrego dnia, inni, żeby już się skończył, choć jeszcze się nie zaczął. Nonszalancko zgadzam się z każdą wersją zdarzeń, mając świadomość braku wpływu na upływ czasu.