Lamentująca dewotka? Wierzba płacząca!

 

    Dla wzmożenia ogólnej szczęśliwości powędrowałem rynkiem. Nieskończony korowód piersi maszerujących karnie w dwuszeregu i dyskutujących w tak wielu językach świata, których nie rozpoznałem, zuchwale nagich nóg wspinających się w zacisze minispódniczek, pijalnie wódki reklamujące się wirującą reklamą świetlną na chodniku…

    Tańczący Z Mięsem stał potulnie w kolejce, na której początku sprzedawali gorące pączki. Nastolatki ubrane bardziej wyzywająco od doświadczonych prostytutek, młodzieniaszki już pod wpływem, albo dopiero śliniących się, by dopaść czegoś wzmocnionego alkoholem, turyści okraszający zachwytem elewacje kamienic okalających Ratusz…

    Nawet Fredro, zazwyczaj spiżowo niewzruszony zdawał się być żywą rzeźbą czekającą na datki przechodniów. Podstarzały rockman rozmawiał ze swoją zapiekanką, pożerając ją w drodze do, bizneswoman z całym bukietem dredów uwijających się nad garsonką szukała zrozumienia dla własnych idei biznesmena konserwatywnego aż po węzeł krawata.

    Nadzieje i marzenia wirują, splatają się w warkocze, szukają wzajemności, poklasku, albo dobrego słowa. Świat faluje w rytm muzyki wyciekającej z barów i restauracji, telefony, rozgrzane do czerwoności relacjonują zamiejscowym i spóźnialskim, co ich właśnie ominęło. Dziewczyna o włosach zebranych w kuleczkę, spięła je tak mocno, że pewnie myśli się jej pogniotły, więc podlewa je kawą z tekturowego kubka, tokując przy tym zaciekle.

    Dzieją się nieśmiałe, pierwsze miłości szukające słów wielkich, monumentalnych i najczęściej nieprawdziwych – zawsze, nigdy, ale przecież wywołujących rumieniec zawstydzenia zarówno na mówiącym, jak i słuchającej. Nie tryskać pożądaniem, pragnieniami i zmysłowością w taki dzień, to chyba już grzech. Grzech zaniedbania.