Błąd

A ja nawet nie wiem, jak ma na imię mój bóg… I jak mam mu wierzyć, jak ufać mu mogę, skoro on nienazwany jest wcale. I męczę się w myślach, „hej! Ty!” wołając, bo nie wiem, jak się nazywa ów bóg… a może bogini? Nie wiem tego absolutnie, choć nie raz prosiłem i wstydzę się tykać majestat, nawet po nocy niepokornie grzesznej. Widzę, że stara się jak potrafi i swą opieka otacza, bym się nie stoczył, nie upadł, żebym wiary nie stracił i miał z kim rozmawiać, gdy smutno i zimno, kiedy samotność ostrym cierniem ubrania się czepia i spać nie daje goniąc myśli i połykając słowa. Lecz jak wierzyć mam, kiedy nie znam go wcale, bo zbyt wielkim jest chyba, albo krzyku mojego nie słyszy. 

Czytałem, szukałem w książkach imienia, lecz one żadnej mi odpowiedzi dać nie chcą – pewnie nie mają rozwiązań dla mnie gotowych, albo się wstydzą przed maluczkim odsłonić. Indiańskich bogów poznawać mogłem, lub z Czarnej Afryki. Azjatyckich i europejskich. Tych zapomnianych i całkiem młodych. Z mitologii rozmaitych i doniesień prasowych. Odgrzebanych mozołem archeologów, lub przy kieliszku mi przedstawionych. Nie on tam był. Nie mój. To byli bogowie innych ludzi i czasów różnych od mego. Nigdzie mój mi się nie objawił, a mógłby. Jak stary dobry znajomy przyjść do mnie na wieczór piątkowy z rybą w gazetę zawiniętą i flaszka malutką, żebyśmy usiedli przy stole, czy ogniu – na plotki, jak przyjaciele, którym życie różne role przydzieliło lecz w jednym spektaklu. Może by podpowiedział, poprawił i zbeształ, ale oswoiłbym się z absolutem i bruderszaft wypił na zdrowie.

Nie wiem kim jest i jakim byłby człowiekiem, gdyby mu zejść do mnie przyszło, lecz szukam. Patrzę i zaglądam w zaułki, bo może wcale tak wielki nie jest i zamiast z burzą przyjdzie do mnie szeptem z krawędzi chodnika. Przyjdzie do mnie nocą przez las, albo w górach na pieńku usiądzie i kromkę chleba ze mną przełamie i łyk wody ustami ze strumienia pociągnie. Kto wie? Nie znam mojego boga wcale. Wiem tylko, że jest i czasem mi się przygląda. Może z przekąsem patrzy, jak szarpię i dociekam, jak zrozumieć próbuję nieudanie, jak klnę wniebogłosy i włosy drę z głowy, gdy dramat i beznadzieja. Może wiatrem do mnie zagląda, lub słońca promieniem, może ciszą uszy drażniącą? Rozdrapać skórę próbowałem, żeby go w sobie znaleźć, żeby się w końcu objawił, lecz nadaremnie. Nie pytam obcych. I swoich nie pytam, bo skąd mieliby wiedzieć, w imię czego oni mojego znać mają boga? Nie pytam. Nie chwalę się też nikomu, żebym pyszałkiem nie został, we własnej dumie zatopionym. Lecz jest. Wiem, że gdzieś, gdzie jeszcze zajrzeć się nie udało siedzi sobie ta moja sierotka, bezimienna istota i patrzy czasem na mnie w zębach dłubiąc po kolacji, albo drapiąc się pod pachą lekko zatroskany moją nieudolnością.

Lecz skoro pytasz, to powiem cicho, żeby nie spłoszyć – jest tam gdzieś mój bóg dla mnie istniejący. Nie taki grzmiący, nie taki rozliczający za każdy oddech bez niego zrobiony. Nie ten prześmiewca, krwiopijca, lecz nieskończona wyrozumiałość w nim mieszka. Rozum tak wielki, że małe żywoty niczym go nie zadziwią, poza jednym może – że żyć potrafią, chociaż nie wiedzą i nie potrafią nic prawie. Jak niemowlę pod jego jestem opieką. I czuję czasem, że dłoń mi na oczy położy łagodnie i spać mnie położy, choćby na lasu skraju, żebym się dłużej nie szarpał, żebym umysł uwolnił od biedy wszelakiej, żebym ziemi oddał, co jej się należy. W sumienie mi zagląda co rusz, lecz nie chichocze, nie grymasi. Pokaże i wstyd na policzkach mi namaluje, lecz nie grzmi z bezkresu rozumu, nie trąbi mojej głupoty. Nie skazuje na wieczność. Ani na piekło, ani na niebo, ani na niebyt. Bo wie. Doskonale wie, że każde z tych rozwiązań i piekłem, i niebem, i nicością być mogą, bo niczym się one nie różnią, kiedy się nie wie. Kiedy rozumu brak. A ja? Jak każdy nierozumny potykam się o własne pytania i więcej ich wciąż niż odpowiedzi, bo odpowiedzi nie mam w sobie ni jednej. Cóż to za odpowiedź: „może”, „chyba”? Już milczeć lepiej. Lub pytać.

Wierzę pomimo. W tego mojego dość enigmatycznego i bezimiennego boga. Że jest i parasol trzyma nad moją głową i ignorancją moją. Jest gdzieś tam, skąd może mieć mnie na oku, skąd przybyć może na moment znaczący, skąd sfrunąć na ramię mi może i odwieść od utopii i fanatyzmu. Jest gdzieś tam. On. Ona. Może ich więcej nawet? I kiedy nie wiem, gdy krok zrobić przyjdzie i nie wiem, bo zwykle nie wiem, to oczy zamykam i patrzę w głąb siebie. Krzyczę do wnętrza, bo przecież on mój. Nie w chmurach go szukać należy lecz we mnie. Nie klękam, bo po co? Nie biję czołem w podłogę, bo komu? I nie mamroczę bez sensu bębenki kręcąc, czy różańcowe paciorki przelewając w dłoniach, bo tam go nie ma… Nie potrzebuję modlitwy w paciorkach zapisanej, ani znaczenia modlitwie kolanem nie przysparzam. Bo skoro mój i we mnie mieszka, to po co mam go w kurz podłóg wraz ze mną pokładać? Niech ze mną gada stojąc na szczycie. Niech się w fotelu zanurzy. Niech we mnie wniknie i da odpowiedź. Choć jedną niech da. Która pomoże. Ułatwi i dylematy rozwiąże. Może już dał, tylko nie uwierzyłem? Może powiedział, a ja zrozumieć go nie zdołałem i mimo ucha puściłem? Może on wciąż się powtarza do mnie głuchego? Krzyczę mu przecież, że obcych języków mi brak – niech mówi moim, bo przecież on mój i dla mnie i ze mną żyć mu przyszło na jego być może podobieństwo. A może nie? Może wcale tak nie jest, tylko mi się wydaje? Może te rozważania, te myśli zbyt szybkie i zbyt pobieżne na manowce wiodą wyłącznie? I ja złą drogą idę, albo kierunek mam zły? Może już czas zawrócić, by zdążyć dobiec tam skąd przyszedłem? Pomyliłem się tak? Aż tak? Całe życie pod prąd? Znaczy – uciekałem???

Okropieństwo. I co z tego? Skoro nadal wierzę. Pokaż się wreszcie i usiądź jak człowiek na jedną choć chwilkę. Pogaworzymy sobie. Uśmiechnij się, niech dzień jasnym będzie, kiedy przyjdziesz. Przyjdziesz, czy znów mi się zdaje?