Filozoficznie.

Dzień pobladłego, szarego światła. Wózek otulony szczelnie wilgocią wnikającą w kanwę materiału, pod którą ciepli się malutkie życie wymagające wsparcia wędruje ku przeznaczeniu. Drzewa szlochają, upuszczając łzy roztrzaskujące się o chodniki. Ludzie przemykają ukradkiem, skrywając radość głęboko w sobie. Dzień nasycony melancholią, gąbczasty, niewyżęty. Nawet wiatr ukrywa się w zakamarkach, na poddaszach, albo w bramach skrzętnie dziś zamykanych. Życie koncentruje się na wnętrzach, do których dostęp mają tylko wybrańcy. Choć i oni przejść muszą ostrą kontrolę, nim dotrą do otwartych zmysłów.