Zmiana warty.

Bezsens szczęka sztućcami w zapuszczonej kuchni. Nie ma dla kogo gotować. Przypalony garnek pamięta wciąż chwilę, kiedy sens trzasnął drzwiami i zbiegł bezpowrotnie. Potem czas stał się kolejną nieistotnością i toczył się, lecz bez znaczenia. Czekanie nie wnosiło nic nowego, ale implikowało nadzieję, więc nie czekałem. Bezsens zadomowił się błyskawicznie i rozdawał karty. Modelował przestrzeń. Szczeciną drapię powietrze, którego nikt nie rozrzedza uśmiechem, haftuję ubrania kurzem. Drzwi zachęcająco skrzypią, przypominając, że wciąż są otwarte i trzaśnięcie nie zmieniło ich stosunku do świata – są gotowe wpuścić go tutaj, albo wypluć mnie na zewnątrz. Perfidne są. Chcą się mnie pozbyć. One też…