Obrażona żona obnażona.

 

    Strawiłem marnie letnią kanikułę i za nic mi żale wszelakie. Najwyraźniej utracjuszem jestem wyrafinowanym i cynicznym. Wróciłem do Miasta, a tu żar leje się z nieba, a odbijając od asfaltowych rzek zwielokratnia się i tężeje w lepki syrop. Nie mając zwierciadła wielkiej drgającej kałuży pogrąża się w monotonię pulsującego upału i wszystko zdać się może fatamorganą. Jednak wróże ze służb meteo obiecują, że to już końcowy paroksyzm i za chwilę wiatr i woda wezmą w posiadanie to Miasto spocone i tych mieszkańców ocalałych po przejściu przez pustynię. Już teraz wiatr zaczyna potrząsać koronami drzew, a solarne latarenki drżą na myśl, że koniec okresu dokarmiania bliski. Za to psom i ptakom nieco lżej na duszy i nie muszą dyszeć, by zachować resztki życia.