Urodziny u rodziny.

 

    Kos w nienagannym tużurku objawił się niczym zbawiciel. Całe lato ukrywał się gdzieś, by wynurzyć się i rozśpiewać osiedlowy świt. W autobusie – Starzy Dobrzy Nieznajomi. Spłowiała Ruda Kobra, chwilowo bez drugiej do kompletu, Skórzastogłowy, Melancholijny Karampuk, Śpiąca Królewna, Tańczący Z Mięsem…

    Wielkoformatowa pani wysiadając zwolniła miejsce, które natychmiast zajęła inna, którą także formowana w rozmiarze nadającym się do opisu geografii – najwyraźniej uznała miejsce za sprawdzone w boju, o akceptowalnym poziomie bezpieczeństwa. Słońce podświetla chmury wstęgowe rozwijające się za uwijającymi się samolotami, siekącymi przestrzeń powietrzną na czworoboki nieregularne. Nie sądziłem, że Miasto jest taką metropolią, nad którą latać można we wszystkich kierunkach i znajdować jakiś sensowny cel. Istne szaleństwo.

    Piękna mamusia cała w pastelowych kolorach wiodła pisklę płci męskiej w przedszkolne kazamaty, na wszelki wypadek otulając syneczka kocem, że ledwie głos się spod niego wydobywał. Nad dworcem szybował spory klucz łabędzi, zmieniających kurs nad flagami zdobiącymi dworcowe wieże. Już z autobusu wypatrzyłem Wróżbę Na Dobry Dzień! Więc jednak! Nie zagubiła się. Szła cała w błękitach, śpiewając i tańcząc do wtóru muzyki sączącej się wprost do uszu, a jej stosunek do sygnalizacji świetlnej nazwałbym elegancko niesystemowym, pozbawionym monotonii i aksjomatów. NA kamiennym brzegu dostrzegam rozbebeszony plecak, kurtkę, sweterek, niedawno używane dżinsy, kilka pomniejszych łaszków, a wszystko zdaje się męskie, łącznie z jednym adidasem. I tylko figi w nieprzemijająco modnej czerni pochodziły raczej z damskich pośladków.

    Dwóch dorosłych(?) facetów szło prowadząc rzadki dialog – więcej w nim było milczenia, niż słów, więcej pytań niż odpowiedzi. Grunt, że porozumienie jakieś cechowało ową wspólnotę. Nie weszli schodami na Mostek Pokutnic, gdyż jeden z nich cierpiał na niepotwierdzoną chorobę wysokościową. Rozgrzani gawędą, w sposób niewytłumaczalny zgubili się sobie! Znienacka, jeden znalazł się na przeciwległym chodniku i to ze trzydzieści metrów przed tym, który nie pokonywał jezdni w poprzek! Na bezdechu czekałem, aż wyjmą telefony i rozpoczną poszukiwania. Jednak nie doceniłem ich traperskich talentów. Odnaleźli się bez elektroniki w środku miejskiej dżungli. Czapki z głów!