Wschodnie spodnie.

 

    Niebo strojne w nieliczne gwiazdy cierpliwie rozćwierkuje ptasia drobnica. Horyzont dopiero się rozpala, a ogryzek księżyca nic na to poradzić nie zdoła. Rzężący ludzie w autobusie charczą i odbierają spokój myślom. A uśmiechałem się do jednej niecodziennej – nigdy nie widziałem faceta-glonojada… Za mało zwracam uwagi na tę połowę populacji?

    Dziewczyny w spodniach o nogawkach wystarczająco szerokich, by ukryć całą sylwetkę kojarzą mi się z samurajami. Zagapiam się dramatycznie i pozwalam na ciąg dalszy bez udziału świadomości (Samuraj, z braku lepszych pomysłów postanawia wyszkolić własną żonę w fechtunku. Ucząc ją okazuje niemal jawne lekceważenie, z jakim mistrz spogląda na nowicjusza. Na swoje nieszczęście samuraj nie domyśla się nawet, że żona od paru lat ma na boku kochanka-samuraja, który wpadł na podobny pomysł zdecydowanie wcześniej. Kiedy mąż w czasie lekcji zagapia się, kobieta wściekła na męską pogardę zgrabnym cięciem pozbawia męża klejnotów. Biorąc je w dłoń, patrząc w przekrwione z bólu oczy tryumfująco pyta przegranego – i kto w tym domu nosi jaja?).

    Tymczasem mijam już zabytkowy(?) hotel, wyremontowany chiński sposobem – rozebrany do korzeni i zbudowany od nowa. Mijam kilka odrestaurowanych kamienic, bastion pachnący nowością. Miasto miga za oknem i widać już kres, po którym trzeba będzie ruszyć piechotą. Turkusowa pani w krótkich spodenkach kręci okrągłościami poprawiając jednocześnie bransolety na przegubach dłoni. Nad Rzeką trzy Gracje w rozmiarze uwielbianym przez Rubensa (i wieku akuratnym) obserwowały nurt, racząc się przez słomki trójkolorową kawą. Skrzat-pracz, który nieopodal mostu czyści odzież w rzece wciąż pod wodą. Ale ogródek kawiarni przytulony do kamiennego nabrzeża tętni już życiem towarzyskim, oferując tym ostrożniejszym taras na dachu, pięknie obrośnięty kwiatami.