Eskapada estakadą.

 

    Skostniały świat zwolnił. Osiwiałe trawniki i zeszklony wzrok czekających na autobus. Ruszam o nieswoim czasie w nie tę podróż, do jakiej nawykłem, więc i towarzystwo nieswoje, obce. Zupełnie, jakbym wybierał się we wspomnienia dawno zakurzone, nieostre i całkiem mną ochrzczone.

    Wielkie bombki jemioły studzą się na drzewach, kominy gaworzą między sobą, być może o nadgryzionym księżycu. Budowy kurczowo trzymają się harmonogramu, żeby dobrze wypaść w zbliżającej się wiośnie. Samoloty fastrygują niebo pozłacaną nicią. Forsycje, jeszcze nieśmiałe, udają, że więdną polizane nocnym chłodem, ale już za godzinkę dwie powiodą oczy na pokuszenie razem z kniecią błotną przycupniętą na nieużytkach.

    Oglądam panoszące się na elewacjach bohomazy bez polotu i głębszej myśli. Gdybym mógł to sprawić, na spray wymagane byłoby pozwolenie, tak jak na broń palną. Pokaźne dziewczę o świeżo podpompowanych wargach wysila się by poprawić staniko-bluzkę frywolnie usiłującą wejść na pierwszy plan spod rozpiętej ramoneski. Najwyraźniej nieoczekiwanie urosły dziewczęciu piersi i przestały się mieścić pod materiałem, który nie trzeszczał wyłącznie przez skromność. Obok siedzi dziewczyna zbyt szczupła, by być piękną, za to długie, idealnie czarne włosy mamią wzrok i aż chciałoby się w nie zanurzyć dłonie.