Ma żonka ma żonkila.

 

    Księżyc przez nocy wygryzał z nieba gwiazdy i w przedświcie był już tak tłusty, że ciężko wisiał nad osiedlem. Nie powiem, że szukał miejsca, by wydalić, bo jeszcze komuś popsuję smak, więc powiem tylko, że czółko miał rozgrzane i świecące z wysiłku.

    Pani w czerwonym płaszczu miała bardzo małe stopy, a w łydkach rozbudowana była tak bardzo, że jedno i drugie miało podobny rozmiar. Co dziwniejsze, nie wydawała się otyłą, jak ta niziutka obok, dla której lepszym określeniem niż „masa” była „wyporność”.

    Wymyślam streszczenie bajki w odcieniu noir – modnym obecnie nie tylko w garderobie, ale i literaturze. Bajka jest wątpliwa moralnie, więc komu w duszy gra niewinność, niech ominie bieżący akapit dla spokoju sumienia. Smok, gustujący (niestety platonicznie) w dziewicach saute cierpi wielki głód, prowadzący ku niechybnej śmierci, gdyż dziewczęta zrzucają cnotę szybciej, niż utracjusz majątek w Monte Carlo i zanim bydlę oślini się i ruszy do biesiady, jest już „po ptokach”.

    Mijam młodą mamę tak piękną, że na jej widok nawet wrona dyszkantem zawodzi psalmy pochwalne. Potem dostrzegam polarną pannę młodą. Spod białego płaszcza wystają tiule gęste i niewinne, biała czapka z gęstym futrem udaje czepek, a botki równie białe i kosmate nijak nie wyglądają na pantofelki Kopciuszka uciekającego z balu. Panią eskortuje drużba, głównie męska, stanowiąca być może wsparcie, w przypadku łowów na niedźwiedzie, czy morsy.