Inwazja.

Tego należało się spodziewać – szczury zmutowały! Czas był na nie najwyższy. Ludzie zrobili co mogli, żeby utrudnić im życie, a te w odwecie – zmutowały. Dotychczas ich stołem biesiadnym były śmietniki z walającymi się wszędzie odpadkami, stare kuchnie, spiżarnie, zaplecza sklepów i ubojnie. Człowiek zapragnął koszerności i stało się. Hermetyzacja odcięła szczury od naturalnego już środowiska. Przecież one od zawsze żyją w cieniu ludzkim i tajemnicą poliszynela jest, że masą zbliżają się do ludzkiej – znaczy nie jednostkowo, a globalnie. Na osiemdziesiąt kilo człowieka gotowa przypadać setka osiemdziesięciodekowych gryzoni. Mnożą się szybko i bez pruderii, wykorzystują rozum do zorganizowanej, działającej z premedytacją przestępczości. Nie mają wątpliwości, pobocznych pokus, nie zdradzają rodziny. Jak w mafii.

No i są wszędzie. Jeszcze nie wiadomo, w jaki sposób zabezpieczają globalną łączność, jednak coś w ich zachowaniu mówi, że kontakt mają bezpośredni. Coś jakby gorąca linia łącząca Biały Dom z Czerwonym Kremlem. Na całym świecie, zsynchronizowane działania zaczepne, albo zwiadowcze trwały i trwają w najlepsze. Nowa, regularna armia wyćwiczona została w tajnych, podziemnych bazach i trzymana jest na krótkiej smyczy głównodowodzących tą flotą. Ich oczywiście nie znamy nawet z pseudonimów. Ale są. Trzeba być głupcem, by podejrzewać, że każdy egzemplarz posiada inteligencję na poziomie pozostałych. Mit równości społecznej, czy umysłowej upadł wraz z upadkiem komuny. Szczury mają swoich myślicieli i przywódców duchowych.

Knują. Trwają, udają letarg i brak zainteresowania. Może chcą nam wmówić, ze stały się weganami i odżywiają trawą ze świeżo skoszonych trawników i gałązkami przystrzyganych regularnie żywopłotów. Zęby maja z grubsza bobrze i udawać im łatwo, gdy pod szerokim uśmiechem realizują misterny plan uśpienia czujności. Najwyraźniej znają historię, bo korzystają ze wzorów, które zadziałały. Oczywiście korzystają z naszej historii, bo ta, w wersji zbeletryzowanej i przełożonej na język ekranu podaje w pigułce całe stulecia. Wystarcza wysnuć wnioski, a o to nietrudno. Moskiewski model, powielający w nieskończoność system – inaczej mówić, inaczej myśleć, co innego robić i wypierać się, aż świat znudzi się słuchać wykrętów. Dokładnie tak wygląda uśmiech szczura siedzącego pod restauracyjnym stołem i czekającym na gościa z nerwowymi dłońmi, żeby mu pomóc zgubić zawartość widelca.

        Być może mnożę teorie spiskowe, jednak Gruzja i Ukraina płaczą do dziś, a kolejne drobne kraje przysłuchują się z rosnącym lękiem burczeniu niedźwiedzia, który jest wiecznie głodny. Ja słucham miasta. Słucham budynków, wciąż innych, pozornie niemych i stojących na wieki wieków. Ale one krzyczą. Wszystkie krzyczą, że wielka masa drąży ich skałę. Fundament. Jeśli termity i korniki wyspecjalizowały się w drążeniu drewna, jeśli szerszenie potrafią zemleć twardą, drewnianą ścianę, żeby zbudować z niej dom, to czemu szczur miałby poddać się w obliczu betonu? Piasek, woda i cement nie będą wieczną przeszkodą, kiedy zdeterminowany ząb postanowi go skruszyć. Kwestia czasu i samozaparcia. Techniki, narzędzi i potrzeby. A potrzeba jest. Za ścianą mieszka jedzenie. Życie mieszka. Ciepłe, beztroskie i zasobne. My mieszkamy. Nas też można zjeść. Kiedy już zamkniemy się wystarczająco dobrze, a sen odbierze nam pozory czujności… wystarczy przegryźć mur. Nadwyrężony wcześniej.

Świat bawi się. Pławi w luksusie. Tańczy w pozorach i banałami wyciera gęby. A życie tętni podskórnie. Nie na salonach – pod nimi. I przyjdzie w końcu. Przypłynie ławicą wygłodniałą, by wziąć, co swoje. Nas wziąć. Żywcem, bo ciepłe mięso lepiej smakuje. Ale. Nawet, jeśli zdołamy się zepsuć w sierpniowym słońcu – szczur niemal jak bakteria, co plastik zjada – ma żołądek jak chromowana wanna – nie do zdarcia. I spróbuj takiego otruć, to gotów odszczekać, że słabo przyprawiona trutka.