Zakupy.

Uśmiech błąkał się po twarzy i nie umiał ani na chwilę osiąść. Toczył się z oczu do ust, wdrapywał na czoło, albo kołysał na policzkach. Pani prowadziła rower, bo ścieżka była zbyt śliska, aby odważyła się jechać. Październikowe deszcze i mgły roztopiły gliniastą ziemię w plastelinową papkę. Błocko wdzierało się wszędzie. To dlatego zdjęła buty i przewiesiła je przez ramę roweru i szła po nierównej, górskiej ścieżce trzymając się kierownicy bezużytecznego roweru.

Drzewa kończyły już gubić liście i popołudniami, kiedy słońce osuszyło je mogła cieszyć się ich aromatem. Jednak porankiem, zanim mgły nie rozplączą się w koronach drzew mogła iść wiedziona burą kreską ścieżki. Często chodziła tędy. Mieszkała wyżej, tam, gdzie lubiły przesiadywać przymrozki, a wiatr rozpędzał się aż po widnokrąg. Kiedy zabrakło jej chleba, albo herbaty – schodziła do wsi. Droga zabierała ze trzy godziny, a rower poprawiał sytuację tylko na niższych odcinkach. Gdyby nie to, że czasami nie ruszała się z domu przez dwa tygodnie… zostawiałaby ten rower niżej. Na skraju lasu, do którego niewielu wchodziło, bo nigdzie stamtąd nie było po drodze. Tylko do niej wiodła wąziuteńka, poskręcana kreseczka pośród szalejących swobodnie traw.

Latem tańczyła pośród nich. Tańczyła z trzmielami, ważkami i motylami, które lubiły siadać na jej ramionach. Łąki zarastały okolicę i tylko dzikie zwierzęta korzystały z jej uroków. Ona? Zdarzała się, tak, jak zdarzały się młode sarny na leśnej polanie. Nie wiadomo kiedy, na chwilkę zbyt krótką, by można było przywyknąć. Pojawiała się, by śmiechem zachęcić obłoki do tańca. Kładła się pośród traw, wąchając ciepłe źdźbła rosnące wysoko, nim zrzucą nasiona. Była dzieckiem natury i gdyby ta umiała kogokolwiek lubić – jej towarzystwo zapewne byłoby naturze miłe.

A teraz szła, trzymając kierownicę roweru, z rozwianymi włosami łaskoczącymi obojczyki i uśmiechem szwendającym się po niej całej. Nawet oddech zdawał się nieść zalążek śmiechu. Piersi unosiły się szybciej, niż musiały, choć nie była zmęczona drogą. Zabawne, że niosła w sobie śmiech, ale nie dzieliła się nim z okolicą. Zwykle… śmiała się beztrosko w głos, a świat czujnie przysiadał na zadach w kępach traw, za dorodnymi pniami wiekowych drzew, w wykrotach poburzowego szaleństwa. Dziś uśmiech wił się ledwie, jak zalążek strumienia pośród gołoborza.

Była szczupła, może nawet chuda. Malutkie piersi swobodnie mieściły się w swetrze nie naciągając go nadmiernie. Długa szyja potrafiła cichutko wychynąć z golfu i nieść małą, kształtną głowę ciekawą świata. Przypominała  małą dziewczynkę czekającą w kościele na pierwszą komunię, lekko przerażoną monumentem świątyni i kadzidłami spowijającymi zakamarki niedopowiedzeniem. Dzisiaj świątynia by pejzaż, a kadzidła mgieł dopełniały obrazu. Rześkie, górski powietrze ocierało się o nią z lubością i bezwstydnie kradło ciepło jej ciała. Nie było łatwo zgadną wiek kobiety. Zresztą, nie było nikogo, kto mógłby chcieć zgadywać, a porannym wiatrom było to doskonale obojętne. Szła i śpiewała w głowie listę niezbędności, które kupi w sklepie, gdy już będzie na miejscu. Śpiewała, chociaż oczami była gdzie indziej i nie zakupy były w jej głowie.

Mgły, jak stado spłoszonych gęsi podrywały się na jej widok, ale pasterski piesek-wiatr zapędzał ją z powrotem i przyduszał do ziemi bez litości. Drzewa, odziane we wspomnienie świetności drapały pustymi ramionami szarość nieba, Trawa cierpła i sztywniała. Zmarznięta, niedostrzegana, schnąca. Drożynka wiodła wciąż w dół w gęstwinę mlecznych kołtunów, pod którymi spała wieś. Ale w oczach kobiety chochlik mówił, że nie każdy spał tej nocy. Nie każda…

Ona wstała wcześniej, niż miała w zwyczaju. Wstała, gdy tylko zasnął on. Żeby zdążyć nim się obudzi. Wieczorem… Przyszedł nieśmiało chowając za plecami butelkę wina i wiązankę polnych kwiatów zrywanych po drodze. A potem śmiali się już i przestali dopiero, gdy glos zmatowiał i oddech spoważniał czując bliskość wzajemną. Kiedy powietrze nasiąknęło aromatem podniety zbyt silnej, żeby ją tłumić w ciszy. Noc rozstrzelali radością tak wielka, że nie mogła zmieścić się w ciszy malutkiego domu na końcu świata. Radość uniosła się krzykiem między gwiazdy i spłoszyła pisklęta puchacza tkwiące niemal martwo na gałęzi starej sosny. A potem zasnął spełniony i rozmarzony, gdy wzięła w rękę sweter i spodnie, a zamykając drzwi za sobą zabrała też buty kiwające się smętnie na rowerowej ramie.

Poszła bez słowa w noc. Ścieżką, którą znała za dnia o każdej porze roku. Poszła, bo wymyśliła sobie, że zjedzą razem śniadanie. Pierwsze, wspólne śniadanie. I mleko musi być świeże, i bułki prosto z piekarni. A może kupi dżem z malin, albo ser owczy… Poszła, bo noc, choć długa, ledwie starczyć miała na drogę w dwie strony. Niesiona upojeniem mieszkającym w niej głęboko nie czuła zmęczenia, ni monotonii. Patrzyła w przyszłość, gdzie pod jedną pierzyną zmieścić się mógł cały świat. Żeby tylko zechciał. Kiedy zobaczy kubek z parującym mlekiem i te bułki…