Wrażenie.

 Słońce w pełni oświetla jasnożółtym światłem wybrane elewacje i piegi na twarzy rudowłosej dziewczynki. Jakiś wykop w poprzek drogi sprawia, że mijamy się z uśmiechem – ja i wózek pełen nadziei, ja i starsza pani z siateczką zbyt ciężką, ja i … ech… mijamy się. Mijamy wykop. Niebo obsiadły jakieś kosmate chmury i leżą na szkle niewidzialnej orbity, płaskie od dołu i tężejące w barwie, bo słońce ignoruje ich podbrzusza, skupiając się na grzywach, garbach i sterczących pod niebo… pośladkach? Dzieci liżą lody nie szczędząc kolejnych „dlaczego” rodzicom, bluszcz na ścianie udaje kobietę w białej sukience, gdy wspinając się na palcach podtrzymuje ręką kapelusz. Może chce zajrzeć w okna tym, którzy być może tam mieszkają? Sprawunki, pośpiech, gorączka, bo wieczór wkrótce, a jeszcze tyle życia niezagospodarowane, tyle spraw, bez których sen będzie niepełny, niegodny, ledwie uzasadniony egoizmem. Koraliki samochodów jęczą z mozołem, bo im wciąż pod górę. Poranna cisza, w której można było zniknąć bez względu na wyraz twarzy – sama zniknęła. Może wróci. Niech się jej uda. Szpacza ławica przekrzykiwała się chwaląc się sobie wzajem, gdzie lepsze przekąski Miasto serwuje, a gawrony – wręcz przeciwnie – szukały ukojenia pośród podmiejskich lasów. Pies zupełnie nie bezpański wyje swoją rozpacz, jakby był więźniem prywatnego nieba, domu, w którym wikt i opierunek, a może nawet coś więcej… Wciąż myślę, że można bardziej żyć. Bardziej cieszyć się życiem, Być. Korzystać ze zmysłów.