Sceptycznie.

 

Jąka się, ilekroć zapytać go o przyszłość. Nim skonsultuje własne zdanie ze sztabem podwładnych, wiecznie drży w obliczu własnej zuchwałości, z jaką płynie od lat. Może dziś ocknie się - siwy i bezpłodny. Starszy od węgla. Niezagrożony, okupujący tron nieomylności i apodyktycznie decydujący, jak wyglądać powinna przyszłość, od której dobrowolnie (chyba) odciął się już tak dawno, że nawet najbardziej wytrwałe cnoty sczezły na minionych płotach, jakie ponoć przeskoczył.

 

On wie, że ekspresja nie może się udać. Nigdy. Nie, za czasów jego kadencji.

 

Przecież został namaszczony. Na niebosiężnym tronie siedzi, dzieląc i rządząc ku chwale…

 

Własnej matce nie przyznał się – czyjej.