Nic dziwnego.

Pani z przepraszającym uśmiechem rozpychała się we wszystkich trzech wymiarach przestrzeni i nawet nikt jej tego za złe nie miał. Przestrzeni o poranku nie brakowało. Ptaki odsunęły się z wrodzonej ostrożności i tylko jakiś wróbelek nie potrafił powstrzymać ciekawości i zerkał z gąszczu mirabelek. Pani szła na wschód. W kierunku wiaduktu uciekającego łukiem z Miasta w stronę słońca. Kobieta szła w srebrnych bucikach, jakby je dostała w prezencie od księżyca, by teraz iść się słońcu pochwalić, a może poprosić o złote? Rzeką dryfował na prawym boku karp śnięty, a wędkarz kontrolował wzrokiem ów dryf, czy żyłek mu nie poplącze. Na klonach liście zmęczone latem pokryły się brązowymi piegami, a co słabsze zaczęły się zwijać w ruloniki udając słabo zwinięte cygara. Kominy wytrwale pokazują skąd wieje wiatr i są raczej jednomyślne. Dzień rozgrzewa się błyskawicznie i po nocnej wilgoci ślady znikają bezszelestnie.