Uciekinier.

Słowa. Zewsząd słowa. Czułem się osaczony i niemal widziałem, jak spływają karnymi szeregami podzielone na plutony interpunkcją i usiłują mnie otoczyć, zanim ruszą do szturmu i zatkną w mojej głowie proporzec zwycięstwa. Mądre głowy sączyły jad i chwytały mój umysł na lasso, bym chodził w zaprzęgu jak koń, co jedną tylko drogę zna, choć z dwóch końców. Tam i z powrotem.

Uciekłem, zanim wyroiło się mrowisko czarnych, wypasionych liter poskładanych w pancerne zagony i kipiące wiedzą tak gęstą, że trzeba ją było kroić na plasterki i rozcieńczać, zanim się człowiek zdecydował na konsumpcję. Od wewnątrz czaszkę miałem udrapowaną girlandami słów, całe mgławice czaiły się w zanadrzach, żeby spuchnąć, zakwitnąć i rozsiać nasienie.

Za mną huczało i szumiało, gdy gęste mrowie zmieniało strategię widząc moją paniczną ucieczkę. Chyba zaskoczyłem je, bo moja przewaga rosła, a one wciąż się przegrupowywały i debatowały całkiem nie po wojskowemu, lecz tak, jakby trafiły na partyjne plenum. Na akademicką dyskusję, w której nonszalancka teoria wyprzedziła doświadczenie i żadnym dowodem wciąż się nie dawała podeprzeć, w coraz bardziej niesprawdzalnych tezach.

Udało się. Zniknąłem z ich widnokręgu. Natura dyszała ciężko, jesiennie. Była brzemienna, więc zewsząd sypała się przyszłość z nadzieją na spełnienie. Nasiona wiatr chował po kieszeniach i porywał w świat, a kiedy wyjmował chustkę do nosa, żeby siarczyście kichnąć sypały się chaotycznie i bezładnie, kryjąc się w najdrobniejszych zakamarkach. Owoce turlały się próbując zniknąć z jadłospisu żerujących głodomorów. Patrzyłem w milczeniu na cud przyszłych narodzin, a wokół szemrało od schnących liści i traw trzeszczących w przegubach. Pejzaż falował swobodnie i pozwalał sobie na rozkołysanie w rytmach miękkich, erotycznie słodkich.

Dałem się porwać w ten taniec nieskończony, powtarzany od tak dawna, że powinien się znudzić, spłaszczyć i trącać kiczem, a przecież wszedłem w ocean traw z zachwytem. Co bardziej odważne usiłowały rozpiąć mi guziki, albo łaskotały, żebym sam się im oddał, więc ze śmiechem rozpinałem koszulę, a gdy to nie wystarczyło oddałem się cały. Miękkie warkocze i pióropusze traw zapraszały tak żarliwie, że nie chciałem im sprawić zawodu. Utonąłem w ciepłej, pachnącej sianem łące patrząc, jak po niebie sunęły drobne, białe chmury wyglądające jak niewinna zmarszczka w bezmiarze morza.

Słońce ścierało mi z twarzy zmęczenie, a nieliczne, niezwykle wysoko latające jaskółki żeglowały po niezgłębionej toni w kolejnych windsurfingowych zawodach. Gdzieś pośród drzew krzyczał ptak w nie mojej estetyce, więc pewnie w głosie krukowaty i zawstydzająco czarny, jednak inny mu odpowiedział, co sugerowało niespodziewaną wzajemność. Zmysły karmione milczeniem popadały w błogostan lenistwa i najwyraźniej chciały zacumować tu na stałe.

Ciało niczym kałuża wpasowało się w nierówności gruntu i chyba usiłowało weń wsiąknąć, niż słońce wyliże je do białej kości. Zainteresował się mną jakiś żuk, kilka mrówek, ważka i parę much, jednak byłem wciąż niedojrzały i niejadalny. Zwiedzały mnie, jakbym był katedrą, albo deptakiem nad rzeką bez nerwów czekając aż dojrzeję, a ja z maślanym uśmiechem poddawałem się łaskotkom, aż mi łzy pociekły z oczu.

Słońce kreśliło wytrwale kreskę na niebie chcąc je podzielić jak urodzinowy tort, lecz chyba się wypisało, bo żaden ślad nie pozostał wytrawiony w błękicie. Trawy zerkały na mnie i wspomagały drobnicę owadzią w pieszczotach, a ja zgubiłem się w czasie i przestrzeni. W milczeniu i radości. Zaginąłem bez wieści pośrodku niczego. Świat przepływał mimochodem przez palce i włosy, pomiędzy powiekami. Przysiadał na nagiej piersi, żeby odfrunąć dalej, czy bliżej, a ja trwałem niczym pustostan oferujący każdemu gościnę.

Jakiś liść nadzwyczajnie pruderyjny usiłował okryć mnie własnym ciałem, jednak wiatr mu nie pozwolił na takie figle, gdyż psuł mu zabawę i nie mógł na mnie policzyć piegów, więc zaczynał kolejny raz, a słońce parskało śmiechem i domalowywało kolejne tam, skąd już poszedł, by rachunki zmylić do cna.

Leżałem całkiem jak świat. Nagi i bezbronny. Cichy i cierpliwy. Jeszcze nie tak stary, jednak pracowałem nad tym bez nadmiernego wysiłku. Wiatr zabrał mi wszystko, co zabrać mógł, a podzielił się ze mną tym, co w kieszeniach nosił. Żuliśmy nasiona, suche trawki. Chwila nieskończona się być zdawała, aż gdzieś z daleka nadfrunęły słowa. Wulgarne i pełne zacietrzewienia. Wiatr zasłonił rękami usta i schował się gdzieś pod moją pachą, a ja w trawy zaplątany patrzyłem na niebo z niepokojem. Znalazły mnie… Słowa znów mnie dopadły… Koniec włóczęgi…