Rośnie nie tylko serce.

Dzień pełen kontrastów i żywych barw. Powietrze było tak przejrzyste, że niemal skaleczyć się było można o ostre krawędzie budynków flankujących widnokrąg. Słońce czochrało się o jakiś las anten, Rzeka wiła się jak młody zaskroniec i lizała brzegi porośnięte nieoswojoną zielenią. Piękna pani stała na skrzyżowaniu w bluzeczce, która nie umiała przykryć jej pępka, w spodniach, które nawet po naciągnięciu nie zdołały dosięgnąć kostek i różowej kurteczce z rękawami zbyt ubogimi, by dosięgnąć przegubów dłoni. Bielizna wpijała się w młode pośladki, więc pewnie też się skurczyła. Wszystko było za małe, może poza butami. Podejrzewałem nawet, że w nocy tak bardzo wyrosła i teraz podbiegała radośnie, żeby się znajomym pochwalić, jaka jest śliczna. Dobrze, że nie ja pożarłem bakcyla wzrostu, bo wyglądałbym jak kudłata tyczka do fasoli.