Niedosyt.

Panie chudsze od mojego wyobrażenia uporczywego głodu dosiadały się do mnie na chwilę, jakby liczyły, że podzielę się śniadaniem, lecz zanim nabrałem odwagi i otworzyłem usta wysiadały znikając z horyzontu mojej codzienności. Wspomniałem wronie dyskusje (żeby nie powiedzieć karczemną kłótnię), gdy w trakcie porannych przelotów postanowiły rozwiązać jakieś ważkie problemy egzystencjalne na moim podwórku i dopiero brak słońca wygnał je stąd rozpraszając ową chmurę po Mieście. Budzik wysilał się nadaremnie i nawet on spochmurniał. Nad rzeką korale dzikiej róży demonstrowały nowy odcień, bo od pewnego czasu róże stroją się i wciąż w nowych odsłonach występują. Trochę mi to przypomina zabawy z lakierem do paznokci wciąż innym i mniej oczywistym. Niedoszły deszcz, gdy zobaczył, gdzie ma spaść po prostu zrezygnował i uciekł w siną dal. Dosłownie. Na ulicach zostawił po sobie mizerny ślad niczym spieszący się dokądś ślimak i tyle. Nawet samochody nie umiały znaleźć kałuż, żeby potaplać się w nich dziecięcą rozkoszą.