Perwersja w wersji wersu wiersza.

 

    Z rozmachem zbudowany gość siada półgębkiem na krzesełku tramwajowym, bo więcej nie jest w stanie zmieścić na nim i pokrzepia się bułeczką wielkości dużego talerza. Jakiś Kozak realizuje się, oszałamiając zaspaną publikę ukraińską muzyką rockową. Kanarzyce grzeją łapki zanim przystąpią do koszenia. Nad niegdysiejszym dworcem PKS płonie niebo, ujawniając gęstość chmur podróżujących bez pośpiechu.

    Długonogie dziewczątko kłusuje sadząc wielkie susy, by dogonić autobus, a pękaty plecak w niczym mu nie przeszkadza. Na placyku obciążonym pomnikiem Kopernika dostrzegam lipę wystrzyżoną na żydowski lichtarz – wygląda, jakby umarła tej zimy. W tramwaju kobiety o starannie wyczesanych włosach zrezygnowały z czapek, żeby ich nie elektryzować. Na ich tle brodacze wyglądają na buszmenów, którym zbyt długo przyszło omijać cywilizację, a nawet zwykłe lusterko. Emerytowany dżokej rączo mija jadalny kasztan, w którego koronie umościł się bluszcz, więc drzewko wygląda na zimozielone.