Niegdyś.

 

Dym spowija rachityczny płot, za którym rumienią się jabłonie. Niektóre nadal brzemienne. Zerkam. Widnokrąg łyka mgłę. Wilgoć osiada na krajobrazie podcinając mu skrzydła, żeby nie odfrunął zbyt daleko. Przecież jest u siebie. U mnie, u nas… Czas nawleka na pajęczyny kolejne miesiące. Snuje wątek, jak opowieść, jak sagę, w której tylko ludzie zmieniają się, giną i odnajdują. Świat trwa jak stetryczały żebrak na kościelnych schodach – jest tam zawsze, bez względu na pogodę. Byle ludzie przyszli. Hojni i niepamiętliwi. Zapominam słów, które kiedyś tak chętnie po mnie ściekały. Wspomnienie wygładza kontury, jak woda krawędzie skalnych okruchów. Wczorajsze komary… dziś są motylami.