Taka sobie bajka.

             Pani ubrana jedynie w odważny makijaż paliła papierosa leżąc w pustej, tłusto-białej wannie. Labirynty bezdroży rozlicznych tatuaży odbierały widzeniu naturalność, sprawiając, że obserwator rozpaczliwie błądziłyby po jej nagości usiłując znaleźć bezpieczną przystań, w której mogłyby zakotwiczyć na dłużej, bez obawy, iż okaleczy cumę mocno nadwyrężonej pępowiny. Jednak obserwatora nie było, więc tatuaże ostrożnie rozluźniały się, miękły, grzały, i z czasem pozwoliły sobie na otwartość małża poddanego męskiej presji specjalistycznych szczypiec. Wreszcie! Zbyt długo spętane były wzrokiem domagającym się wyjaśnień.

 

Miliardy obcych wiecznie usiłowało pytać „dlaczego”, a ich wzrok był tak pełen pytań, że nie urodziło się dotąd aż tak ciekawe świata dzieciątko, chociaż każdego dnia podobne pytanie powiela niezliczona rzesza niedorostków. Ogryzków człowieka, zalążków ledwie. Teraz tatuaże mogły leżeć beztrosko, jak wylinka żmii pośród oczeretów, czy innych ostrokrzewów. Papieros był zbyt krótki dla niespotykanej beztroski, szczęściem w zasięgu leżały kolejne, prężące się w postawie na baczność pomiędzy licznym stadkiem im podobnych. Można było pozwolić sobie na nałogi. Na otwartość. Na zatracenie.

 

Kobieta przymknęła oczy. Najwyraźniej ogarnął ją spokój, z jakim góry przyjmują styczniowy przydział śniegu. Leżała w półśnie, pośród dymu unoszącego się drżącą wstążką pod sufit, gdzie kłębił się usiłując wznieść się jeszcze odrobinę. Musiała czuć się swobodnie i bezpiecznie, skoro tak skromnie ubrana weszła do wanny. Że dziwne? Skoro chciała uciec od pytań, od konieczności składania niekończących się wyjaśnień, od zarazy powszechnej ciekawości, od policzków pogardy, gdy wzrok obcych bezskutecznie przedzierał się przez warstwy malunków, by dotknąć nagości.

 

Gdyby jednak strach kazał jej kryć się w wannie, niczym żółw w skorupie – czyż jej oddech mógłby być tak spokojnym? Czy pozwoliłby na drzemkę? Gdzieś z niedaleka sączyły się dźwięki pianina wsparte żeńskim głosem. Po twarzy poruszały się czarne na ogół kreski wijąc się na kształt uśmiechu. Zasnęła z nim, choć może to było wyłącznie złudzenie? Pozór, podobny karminowemu uśmiechowi klowna na białej ścianie malowanej twarzy?

 

Zasnęła, pozwalając skórze odprężyć się. Tatuaże powoli traciły ostrość rysów i barw. Ostrożnie penetrowały okolicę, rezygnując z ciepła ich nosicielki. Zsuwały się po kolei, w tajemniczym rytuale, a kiedy nazbierało się ich wystarczająco dużo – uwiły gniazdo, moszcząc je własnymi, wątłymi ciałkami. Otuliły kobietę kołdrą plecioną z ich skrytego znaczenia. Kobieta westchnęła, a jej uśmiech, teraz już nagi rozświetlił twarz.

 

Spała niewinnością dziecka, pilnowana przez zastępy malowideł węszących wokół i szukających wroga, który mógłby się ukryć gdzieś, gdzie zaburzyłby sen. Tatuaże pożerały nieostrożne muchy, cichostope pająki i tłumiły burczenie w trzewiach rur. Kobieta spała z lekkością codziennej, czarno-białej gazety, powoli roztapiając się pośród mdląco skrzącej emalii wanny.

 

Jakiś dźwięk, mocniejszy od innych, przedarł się przez falbanę zapory. Ktoś ochryple wulgarny dobijał się do drzwi pomstując zaciekle. Przez ciało kobiety przebiegł dreszcz. Tatuaże rzuciły się w opętańczym pośpiechu i zasiadły na swoich miejscach, zanim otworzyła oczy. Resztki snu spływały z jej twarzy, gdy obracała głowę w kierunku drzwi łazienki.

 

- Znowu! – zaklęła szpetnie – Żeby go szlag trafił! Pora zbesztać kretyna, aż mu kapcie spadną. Może jutro się nie pojawi?