Rachunek sumienia.

 

Dzień zamierza zacząć się dość obrazoburczo – chce ukraść życiu wszelkie obrazy. Poprzez zbuntowane żaluzje przedziera się dymiąca, granatowo-sina przyszłość, kłębiąc się pośród nieboskłonu, który klęka pod ciężarem nieznośnym – (wiadomo) grawitacja nie zna litości i każdego rzuca pępkiem w stronę… hmmm.. Cóż za niedyskrecja – jądra. Matka przytuliłaby do piersi, a Ziemia? Do jądra… Fe! Na czczo ten akt zdaje się być jeszcze bardziej perwersyjny. Pełny nocnik, prasówka nietknięta, gosposia pichci dopiero śniadanie, nieskromnie odziana w króciutki fartuszek, paluchami zdejmuje kożuch z mleka… Lubi kożuchy. Futerka też. Skłonna jest nawet porosnąć runem, byle miękkim i ciepłym. Każdej wszy pozwoli się na sobie zagnieździć, byle móc na chwilę zamknąć oczy i pozwolić fatamorganie trwać. Ona-futro-wieczność-ech! Korzystam czasem z jej niefrasobliwości, pozwalając, by na mleku wyrósł nowy kożuch, albo zgoła ser. Ona wzdycha udając, że nie widzi we mnie garbusa z Notre-Dame, a księcia. Tymczasem kożuch utkany jest mglistą mrzonką wprost z borsuczego garbu, z gronostajowych ogonów, z miękkich podbrzuszy dawno wymarłych tygrysów szablozębnych… wprost na jej lędźwiach.

 

Pozwalam sobie na niedyskrecje, na erekcję usprawiedliwianą darwinowską żądzą, prokreacyjnym obowiązkiem, wątkiem, w którym zapach kobiety staje się bezapelacyjną prerogatywą, plenipotencją, plemnikopotencją polipotencją, koniecznością wyższą od najwyższych. Mruczę samcze mruczenia pośród pościeli kipiącej niespełnieniem, bo w niej… Ciężko rozmnażać się jednoosobowo, a mleko – wiadomo – ZAWSZE wykipi, gdy się spuści je z oka. Kucharka jest spiżową damą. Potrafi nieporuszenie trwać wpatrzona w drżące lustro gotującej się tafli mleka jak kobra. Nim zakipi w paroksyzmie – ruchem szybszym od żądła zaatakowanego skorpiona skręci gaz i uniesie kubek ze spienioną, wrzącą zawartością, nim brąz spalenizny zaburzy słodycz mleka. Czekam. Na nią, na mleko, na futro, które ma umilić mój poranek, a jej pojutrze, by dziś sprawić, że dzień nabierze intensywności.

 

- Że paskudny jestem?

 

Wiem. Każdy jest. Tylko nie każdy gotów się przyznać. Nie każdy ma okazję zerknąć pomiędzy ciepłymi udami, jak parujące mleko niefrasobliwie unosi fartuszek w sinusoidalnej, hipnotyzującej muzyce taktu dziś nienapisanego walca… Raz-dwa-trzy, raz-dwa-trzy, rytm tchnięty w duszą gorejącą z niespełnień i zmierzający ku przełęczy między piersiami gorętszymi od szykowanego naparu. Nie każdy może… tak bardzo nie chcę być dosłownym, żałosnym, ale nie każdy może być tak paskudnie rozpieszczonym, chowanym pośród kaprysów i dobrodziejstw z herbem tkanym pośród krucjat, w dalekiej, często pomijanej milczeniem przeszłości, skwapliwie odrdzewianej z wątków wstydliwych.

 

- Pamiętaj! – Tak się zaczynał mój dziecięcy katechizm i różaniec codzienny, w czasach, kiedy jeszcze się modliłem.

 

- Pamiętaj! – Nie opuszczało mnie nawet wtedy, kiedy kolejne guwernantki, często pośród łez, gubiły wstyd przytłoczone moją niedojrzałą męskością. Kobiety wyselekcjonowane na plantacjach publicznych szkół, dziewczęta, które wczoraj dowiedziały się dopiero, że stworzone zostały dla przyjemności. Mojej. Traciły i znikały za horyzontem wyćwiczonej obojętności.

 

- Pamiętaj! – Czułem się jak pisuar, w który wlać trzeba pomyje całego świata, a przecież nie umiałem odmówić. Sobie… Przecież one wszystkie – dla mnie rozgrzewały pościel po dniach pełnych studiowania tablic ważniejszych od mojżeszowych, bo rodzinnych, korzennych, starszych od raju.

 

- Pamiętaj! – Jest jeden grzech, jedno zapomnienie, jedna niedyskrecja godna kary. Rodzinna zdrada. Zdrada zasad…

 

W kuchni mleko żarem mojej spowiedzi wzburzone po kres zaczęło się unosić. Piana, pulchnymi parówkami palców kucharki uwolniona od brzemienia kożucha, gdy kobieta uwolniona od wstydu oblizuje perły białego soku płynącego aż po łokcie… Dzień. Kolejny z dni w których tarcza nad bramą posiadłości przestrzega śmiałków przed zuchwałością, jaką ścigani będą po siódme pokolenie, gdyby śmieli zakłócić mir domowej zawieruchy… Tylko niebo wdzierające się pomiędzy szczeliny żaluzji… Ależ jest odważne – zerka między zawodowo-blade, kucharskie pośladki, zerka na pościel skłębioną w oczekiwaniu, na mnie – brzydszego od każdej mary opisanej w literaturze, za to przez pochlebców wielbionego na ołtarzu obecności zbyt dostatniej, żeby…

 

Lustro… Ustawione przez starszych od Boga przodków z chłodnym spokojem podrzuca mi obraz wypiętych pośladków kucharki zgiętej w ukłonie, jaki wystarcza, by objęła ustami moją skłonność do prokreacji. Sam nie wiem, co wybrać. Mleko gorące, obraz z lustra idący, czy jej usta pełne botoksowych obłoków, by mogła tulić moją trudną do poskromienia niestabilność emocjonalną.

 

Przez żaluzje spogląda mrok rozcieńczony słońcem, któremu nie dane jest się przedrzeć. A ja? Przedrę się przez mrok?

 

- Pamiętaj!

 

Biodra kucharki i święty Graal pełen pachnącego mleka …

 

Palec wskazujący wzwodu porannego powtarzający od wieków tę samą mantrę – Pamiętaj!

 

Pamiętam!