Domniemanie.

 

Dzień kurczowo trzyma się obręczy widnokręgu wisząc poza wzrokiem i nie chce puścić. Chmury, wciąż domyślne i niedopowiedziane grasują po czerni bezkresu. Pośród tej niepojętej wielkości – ja. Okruch powołany do życie mniej, lub bardziej bezmyślnie. Idę patrząc jak trawa skrzy się pijąc zimną wodę. Zapewne nie ma migdałków, bo angina, to kwestia chwili przy takiej diecie…

 

Idę. Drzewa twardsze niż latem, mniej powabne niż wiosną, mniej strojne niż w jesiennych kreacjach. Stoją nagie, bezwstydne i prawdziwe bardziej, niż wtedy, kiedy w sukienkach uwodzą przechodniów. Szkielety nie obarczone makijażem. Sztylety reflektorów tną noc na fragmenty, krzyżują ostrza z tymi, którzy podążają z przeciwka, kalając ciągłość nocy. Uschnięte hortensje wyglądają jak czerstwe pączki nadziane na szpikulce do grillowania; przed piekarnią, na wierzchu piramidy plastikowych skrzynek stado wróbli z lekką dumą prezentuje pełne okruchów brzuszki śpiewając psalmy niewidzialnemu Bogu. Kloszard uzupełnia reklamówkę, wybierając ze śmietników puszki po napojach i gdyby znalazł pełną, pewnie uznałby to za cud, na jaki zasługuje swoją wytrwałością.

 

Znów nadejdzie dzień. Oby!