Westchnienie.

 

Noc zeszkliła tafle kałuż, które do rana postarzały się szeregiem zmarszczek i pęknięć. Więdnące jabłuszka głogowych owoców patrzyły z melancholia na pusty świat. Jakiś pies, biegaczki, staruszka… Nic pośrodku niczego. Noc pusta od wrażeń i balkony gorejące pulsująca euforią światełek, które miały zaprosić cudotwórcę, który jeszcze nie dotarł. Ale może… Jaszczury tramwajów drą noc na części – prawą i lewą, które wciąż są połówkami tego samego jabłuszka i nim koła skończą klekotać rytm na szynach znów łączą się w jedno i to samo czucie. W teraźniejszość tak płochą, że zanim zdąży się zawstydzić, już staje się wspomnieniem.