Stało się!

 

Śnieg zlitował się nad niżowym porankiem i wybawił go wreszcie z szarości, odsłaniając labirynty podziemnej sieci ciepłowniczej. Sypie niespiesznie, jednak wytrwale i pomalował już świat wypłaszczony ludzką ręką. Drzewa i krzewy wciąż się bronią, a pył przecieka im przez sztywne palce. Na bidnego bałwanka już wystarczyłoby, ale nie widać dzieci. Nie ma kto lepić. Psy z podkulonymi ogonami ciągną do domów, żeby zalec bliżej kaloryfera. Cisza gęstnieje. Zawsze tak jest, ilekroć ziemia okryje się puchem. Niech odpoczywa. Skóra mi zgęsiała i stała się czulsza. Wzrok mota się między drobinami i szuka czegoś stabilnego, więc siłą rzeczy kieruje się na latarnie przymierzające białe czapy z pomponami. Wreszcie jest normalnie! Jak na zimę przystało!