Przyjdziesz?

 

Szukam miejsca, gdzie mogę zdarzyć się tobie. Tak – tobie. Nie wiem, czy w ogóle to możliwe, ale szukam. W głowie, bo inaczej nie potrafię. Nie wejdę w Deszczowy Las, do innuickiej wioski na krawędzi Grenlandii, do zapomnianych, świętych miejsc Azteków, Czarnych Stóp, czy Jaćwingów. Nie wpuszczą mnie za mury Zakazanego Miasta, ani na szczyty Pirenejów. Dla mojego dobra mnie nie wpuszczą tak, jak nie wpuszcza się nikogo na dno Mariańskiego Rowu, skąd nikt nie wraca.

 

Zamknięty w betonowej bryle o oknach zbyt wątłych, żeby udźwignąć horyzont, trwam w przekonaniu, że to możliwe. Że gdzieś poza zmysłami bywasz, zdarzasz się, powtarzasz codzienność i z pobłażliwym uśmiechem oddalasz się wiedząc, że znajdę cię wreszcie. Może wiesz, że wciąż nie jestem wystarczająco dorosły do objawienia, do naszej wspólnoty, do tego wszystkiego, co sprawia, że każdy z nas zostawi zgorzkniałe JA na dywanie obok łóżka, a pod kołdrę wśliźnie się drżące z niepokoju i pragnień MY.

 

        Zastygam i namaszczony bezruchem, wstrzymuję też oddech, żeby nie pokalał myśli zanurzonych w tobie. Marzę, aż oczy pokrywają się patyną wilgoci, bezwidzenia sięgającego krawędzi kosmosu. Im bardziej kostnieję na zewnątrz, tym mocniej kipi wewnątrz. Bo w przyrodzie równowagę zachować trzeba obowiązkowo i żadne „chcenie” tego zmienić nie może. Prawie cię widzę. A wszystko, czego dostrzec nie mogę – maluję pragnieniami. Może to obłęd, ale nawet jeśli - życie bez jest tak nieznośne, że wolę takie, niż sterylność "normalności"

 

        W głowie nawykłej do moich fanaberii łatwo ciebie spotkać. Żeby tylko płuca przyjęły większą rezerwę powietrza, albo ciało raczyło zrezygnować z rozpusty i zgodziło się na głodowe racje i dietę… Zmieścimy się we mnie we dwoje – chcesz? Zrobię miejsce dla ciebie. Opróżnię kilka półek i kurz z nich zetrę. Przesunę nieco obrazy, żebyś mogła powiesić własne, żebyśmy razem zawiesili te, które dopiero nas zachwycą – chcesz?

 

Powiedz, że chcesz, bo ciało nie pozwala mi dłużej trwać bez oddechu. Krzyczy na mnie okropnie, bodzie w żebra, aż usta wykrzywiam z bólu. Obraz drży – zimno ci? Czy szlochasz? Nieważne – chodź, przytulimy się, a złe odejdzie. Dalej, niż idą słonie, kiedy przyjdzie na nie czas.