Przestroga.

 

Drobny śnieg droczył się z grawitacją i tańczył w mdłym świetle latarni podskakując i niknąc poza zasięgiem widzenia. Asfaltem, wlewały się do Miasta pary reflektorów – jedne za drugimi, niekończącym się różańcem, więc może poloneza tańczyły, by gdzieś tam zawrócić i skłonić się sobie nawzajem. Psy skradały się na paluszkach – może zimno im było w łapy, więc ostrożnie, wydychając bałwanki radosnej pary przemierzały te same ścieżki, którymi szły wczoraj i witały świeże warstwy zapachów położonych na ich tropach. Noc ustępuje coraz niechętniej i trzeba ja przepędzać. Sprzątaczki wytrwale machają miotłami – bezskutecznie. Noc czochra się o korony formowanych klonów, albo pieści się w falach brzozowych witek. Niewidzialne gawrony rechoczą rubasznie, a samotny sopranista kwili zawody miłosne, skromnie schowany w cień budynku. Pośród chłodu, przydałby się choćby kolorowy papierek, żeby był powód do uśmiechu i wyjęcia oczu spod krzepnącej zawiesiny bezruchu. Wiem – mogłem spać dłużej…