Ekstrakty cz. 19

 

Nieurodzaj.

Przechylam kieliszek z ostatnią kroplą trucizny i wymiatam językiem wnętrze, żeby nie uronić, ni odrobiny. Wiem, że to zbyt mało, ale liczę, że mój organizm jest równie słaby, jak samopoczucie. Wyzbierałem przecież do ostatniego źdźbła – naprawdę!

 

Modliszka.

Mówiłaś, że tracisz rozum, a twoja kobiecość rozkwita, kiedy rozpycha się w niej zaborcza męskość. Zaufałem, tracąc ostrość widzenia i wszedłem po spazm orgazmu. Nim mój krzyk ostygł z emocji, rozszarpałaś mi tętnicę szyjną i zachłannie piłaś nie zważając na moją agonię.

 

Bezwzględność.

Nie umiałem się pozbyć – więc powiłem. Rosłaś nieustannie, stając się bardziej zuchwała i zaborcza, a ja miękłem, bo gdy jedna strona napiera, druga poddaje się, jak piaszczysty brzeg falom przyboju. Ty nie byłaś morzem, ani ja brzegiem więc nadszedł czas, że zdeptałaś mi krtań, żebym nie zawadzał.

 

Gorszy.

Zawsze miałem być pierwszy, bo pozostałe miejsca nie interesowały cię wcale, nawet, gdy pozostali wystartowali dużo wcześniej, mając zasobną i profesjonalną opiekę. Cóż więc mogłem? Płakałem daremnie, kiedy plułaś na mnie, że urodziłaś nieudacznika.

 

Zapobiegliwa.

Byłem twoim termometrem, który wystawiałaś na balkon, żeby przekonać się, w co powinnaś się ubrać. Wnikliwie obserwowałaś, jak rosną mi stalagmity sopli w nosie, jak pot odziera mnie z dumy, a wiatr chłoszcze bez litości. Dopiero wtedy ubierałaś się adekwatnie do zauważenia.