Szaleństwo.

 

I naprawdę ciebie nie dziwi, że dostaliśmy od życia tak wielkie mózgi, iż świadomie wykorzystujemy zaledwie jego krawędzie? Ogryzek takiego mózgu byłby wystarczający, albo i on okazałby się nazbyt wielkim. Jestem zwolennikiem idei, że wszystko jest po coś, a natura nie popełnia błędu nadmiarowości i rozpusta umysłowa wepchnięta w ciało, które potrafi zetleć w kilkadziesiąt ziemskich lat, to gruba przesada.

 

Więc nie – zakładam, że ów mózg użytkowany jest jakoś zdecydowaniej. Może jeden obsługuje całą wioskę? Batalion husarii, czy szkolną klasę? Patrząc na porykujących radośnie polityków można mniemać, że coś w tym jest. Tylu chętnych, żeby wymościć sobie gniazdko cudzymi ciałami, hołubiącymi ego gaduły wiedzącego lepiej, niż tajemniczy ONI. Te podwórkowe przepychanki, potyczki, to konieczność fizjologiczna, podobna wymianie płynów eksploatacyjnych.

 

Żeby lepiej widzieć – zamykam oczy i puszczam wodze fantazji w noc pełną niedopowiedzeń. Może gdzieś są inne światy i ten mózg przeżywa więcej moich życiorysów, jak potrafię sobie wyobrazić? Może jakiś inny ja na innej Ziemi właśnie teraz dywaguje podobnie nie mogąc zasnąć albo zbudzony moim pytaniem wstał właśnie z krzykiem trwogi, bo nie chciał się dzielić z innymi, nawet gdyby ci inni byli nim.

 

Otwieram oczy, żeby nie deprymować samego siebie, bo może któryś ja jedzie teraz samochodem, a ja rozpraszam go, niczym mucha plujka na szybie przed wzrokiem. Nie chciałbym zabić samego siebie – trochę wstyd bo jak się tłumaczyć? Że niby tak mi źle? Że niechcący? Aż takim tępakiem nie jestem, a i sumienie naciągane w nieskończoność gotowe pęknąć słuchając blagiera, co bełkotem usiłuje przyćmić fakty.

 

Kusi mnie ten mój mózg, tak skromnie używany. Dałbym mu pożywkę żeby się czymś zajął,, a nie tylko rozwiązywaniem sudoku czy tworzeniem nierealnych ciągów dalszych dla których czas nie będzie łaskawy wcale i przed ich wcieleniem w życie – wkroczy i unicestwi rozpasane nadzieje.

 

Rozglądam się nieco zestresowany, bo może jakiś ja palnie mnie w ucho za te fantastyczne bzdury, a ja się będę tłumaczył, że przecież każdy szuka drugiej połówki i nikt nie wie, czy lepiej dobierać się szukając podobieństw, czy różnic. Bo kiedy spotka się ideał, odzwierciedlenie samego siebie w innym ciele, wspólne życie stanie się koszmarem nie do zniesienia – nie warto będzie ust otwierać, bo to drugie ja będzie mówiło i myślało to samo. Czyli cisza, nuda, apatia i lepiej nie ciągnąć wątku, bo taki zestaw potrafi zabić wszystko. Szukanie odmieńca też zdaje się bezsensowne, bo jak tu z takim żyć, kiedy wszystko, co onemu odpowiada, nie odpowiada nam?

 

Pot wystąpił mi nie tylko na czoło, aż zrozumiałem, dlaczego co wrażliwsi popadają w depresje, alkoholizm, czy starają się odurzyć umysł czymkolwiek, zabić toksynami nadmiar wolnych myśli, pisać wiersze głębsze niż dno wszechświata, albo dzielić jaźń na kilka, często kompletnie nie zrozumiałych jestestw paranoicznych schizofrenicznych, obcych tak, jak mogą być obce światy oparte o fizykę alternatywną dla ziemskiej.

 

Śmierć tutaj daje swobodę któremuś innemu życiu? A jak ono radzi sobie z nadmiarem mózgowej przestrzeni? A może wolne połacie są przechwytywane przez kolejne osobniki? Czy też może mózg umiera cały, zabierając w przeszłość wszystkie powiązane z nim ciała? Eskalacja śmierci we wszystkich możliwych i wydumanych światach, to jak koniec, który nie stanie się początkiem niczego.

 

Podejrzliwie patrzę na kilogramy mięsa, które z chwilą śmierci mózgu staną się nawozem, albo padliną dla tych, którzy nie brzydzą się jeść z podłogi. Rozrzutność! Tyle masy żeby nosić za duży mózg. Mniejszy, można byłoby powiesić na sznurku, albo położyć na półce obok innych i niech sobie wymieniają bodźce, impulsy, czy co tam mózgi potrafią wymieniać. Ciało jest niecierpliwe i w miejscu usiedzieć nie potrafi, bo zaraz odciski, czy odleżyny, nuda pierwotna, albo zakamieniała furia zrodzona z niewoli. Dziwaczne połączenie, każące mieszkać w niecierpliwym opakowaniu myślom niespiesznym, statecznym niemal dostojnym. Rodzącym się przez lata a i to nie do końca.

 

Dziwię się, że ten mój mózg ze mną wytrzymuje, bo mnie, to chyba szlag jasny by trafił, gdyby odwrócić role. Kompletnie nie potrafię żyć bez szwanku dla stworzenia, jakim jestem. N każdym kroku potykam się, drę skórę, albo łamię kości. Najadam się do przesytu, albo nie pozwalam organizmowi na sen. Nawet, kiedy wiem, że trzeba, to buńczucznie drę się, że przecież moje, to mogę wszystko! Niechby na zatracenie!

 

Ty też tak masz? Jesteś tam? Hej! Ja-w-innej-fizyce? Nie rozumiesz po naszemu? Mózg chyba poradzi sobie z werbalizacją pytania tak, żebyś zrozumiał…