Trzepot wspomnienia.

 

Zatrzymuję czas, żeby nie uronić ulotnej chwili. Przewijam cierpliwie do wtedy gdy mimochodem dostrzeżona dziewczyna - dziecko niemal, wspinając się na palce, usiłuje dosięgnąć wargami jeszcze nie zarośniętych policzków chłopca, który drżącym głosem obiecuje wzajemność wiekuistą. Wierzą oboje, głęboko, niewzruszenie. Piękni są w tej swojej naiwności. Zachwycająco bezbronni, wzruszająco czyści. Ona podnosi jedną z nóg żeby na palcach drugiej sięgnąć wyżej, do oczu, z których bezwstydnie spija uwielbienie, on przeklina własne ciało, że posiada tylko dwie ręce, kiedy pragnienie potrzebuje ich setki, by objąć, zaborczo odbierając oddech, zagarnąć na własność, nie zostawiając światu nawet aluzji cienia, w jakim zaistniałaby wolną.