Wątpliwość.

 

Młoda pani, cała w czerni, jakby żałobę pielęgnowała skrupulatnie, twarz miała otuloną czarną, koronkową maseczką, niechybnie pasującą wizerunkowo do bielizny. Cóż – niektórzy ortodoksyjnie przestrzegają kanonu, żeby każdy fragment odzieży pasował do pozostałych. Może, choć to oczywiście jawna nadinterpretacja, istniało skończone prawdopodobieństwo, że jeszcze tego przedpołudnia zakwitnie rumieńcem dla kogoś, kto potrafi docenić subtelność niedyskrecji, gdy nieprzypadkowo pozbędzie się wierzchnich okryć?

Widziałem siniaczka zdającego się powstać po niezbyt delikatnej pieszczocie dziecięcymi grabkami, albo takiego, który dojrzewał tuż obok innych, dzięki czemu przypominał schemat debiutu partii GO na nieistniejącej szachownicy. Mijałem panie tak fantastycznie rzeczywiste, tak piękne w prawdzie, choć bez szans na okładki w tabloidach, że żal mi bardzo, iż lato trwa tak krótko. Niech się pocę jak wodny szczur, niech ociekam i jojczę – wciąż nie potrafię zrozumieć, gdzie one znikają jesienią, czy zimą? Zapadają w zimowy sen? A może wyjeżdżają do ciepłych krajów? Wszystkie?