Powtórka.

Zaplątałem się w szaleństwo kompletnie. Nieznane, obce, ponure wielce. Zostawiam ciało i idę w mrok nocy, bo tam łatwiej cień ukryć, jak drzewo, które w lesie zdaje się być bezpiecznie schowane. Zupełnie, jakbym porzucił brudne, cuchnące znojem ubranie po skończonej pracy. Zostawiłem je, bo choć było doskonałe, to zdążyłem z niego zedrzeć sznyt nowości i teraz łachmanem jest pełnym dziur, łat i kleksów. Nie obiecywałem, że potrafię. Że umiem obchodzić się z nim łagodnie i z szacunkiem. Starałem się, ale najwyraźniej urodziłem się nieumiejętny, a nikt nie raczył dać mi instrukcji obsługi ciała. Żadnego. Nie tylko mojego.

Teraz, kiedy już odpłakałem żale do siebie i świata zdjąłem wreszcie umęczone niewłaściwym użytkowaniem ciało i nie siliłem się, żeby schować je do szafy – kopnąłem gdzie pod łóżko, niech leży i czeka. Sam nie wiem, czy jest na co, bo nie planuję powrotów. Niech czeka, jeśli nie ma innych pomysłów. A może ktoś zaszczepił mu instynkt pozwalający wrócić tam, skąd przychodzą ciała? Mógłbym wrócić i poczekać. Popatrzeć, czy podrepcze gdzieś. Boję się tylko, że zgnuśnieję i mój cień rozcieńczy się ponad miarę, aż nie będę w stanie dojść już nigdzie i sczeznę obok tego porzuconego ciała, nim ono raczy pierwszy krok zrobić.

Nie miej do mnie pretensji. Albo miej – bez różnicy. Gdybyś naprawdę chciał, dałbyś mi jakąś wskazówkę, którą mógłbym zrozumieć. Mógłbyś? A może też sobie nie radzisz? Może wystarczyło ci, że dałeś mi ciało i poszedłeś w swój własny cień, w mrok nocy, jak ja teraz idę z braku lepszych idei? Idę. Wciąż patrzę, jak się szarpią inne ciała, jak szukają odpowiedzi na pytania, na które nikt mądrze, a co ważniejsze prawdziwie nie odpowiedział.

Dostałem ciało bez świadomości, beze mnie w środku. Nieporadne, wymagające opieki i wsparcia, nauki bez końca, która nie wniosła nic poza tym, że straciłem radość z prezentu. Życie wczepiło się w to ciało kurczowo i trzymało się drąc gębę w niebogłosy. Katowało, żeby więcej i więcej, żeby dać radę choćby na przekór. Bolało. Często bolało, bo podglądanie innych niewiele dawało, kiedy ciało malutkie ledwie wystawało ponad powierzchnię. Specjalnie chyba, bo grawitacja ciągnęła za majtki w dół i w dół, a to boli. Bardzo boli, kiedy trzeba się przytulić do ziemi ciśniętym bez pardonu przez grawitację.

Ciało protestowało. Krwawiło, łzawiło i odmawiało co dosadniejszych eksperymentów. Mówiło „nie”, zanim ja nauczyłem się mówić „nie”. Słabło w oczach. Usiłowało protestować i robiło to bardzo dosadnie. Miało w sobie mądrość wieków. Mądrość ewolucji, która w genach miała zaszczepione instynkty, jakie mają dzikie koty. Trzeba być niezwykle silnym, żeby zapłakać. Słabi, gdy płaczą stają się posiłkiem silniejszych. Słabi muszą milczeć i łykać w milczeniu swoje łzy, a wszelkie łajdactwa odcisną się na ich grzbiecie krwawą pręgą.

Rzuciłem umordowane mną ciało. Nic nie udało mi się tak spieprzyć jak je właśnie. Rzuciłem bez litości. Niech wie, że nie umiem i nie zamierzam dalej się męczyć. Dalej pójdę już bez. Bez niego, bólu i płaczu. Nie wiem, czy potrafię płakać, kiedy ciało zostawiłem za sobą, ale nie zamierzam. Pamiętam, że słabe koty…

Zanurzam się w mrok. Po pachy, po uszy, po czubek ogona. Nie mam ogona. Uszu też. Głuchy jak pień i ślepy. Nieczujący. Ciągnę mój cień w mrok nocy, a tam… sam nie wiem co. Bo przecież nikt mi nie dał instrukcji. Bez ciała, to nawet nie wiem, czy boli. Łzy zostawiam za sobą. Idę w mrok. Skoro ja mogę, to inni też. Może ich stać na płacz? Może mają w sobie dość empatii, żeby wytrzeć komuś nos i dać do przepisania instrukcję na ciąg dalszy? Bo jest jakiś… Prawda? Oglądam się ostatni raz, ale ciało już zasiedlają robaki. Każdy pcha się i chce być pierwszy. Czyżby im było bardziej niewygodnie we własnym? Najwyraźniej, bo spieszą się tak, że muszę uciekać, żeby i mnie nie pokąsały. Zajadłe towarzystwo. Będzie niezła walka. Może obejrzeć? Chyba nie ma pośpiechu? Ciało musiało odpocząć, gdy przyszło mu się spieszyć, ale ja? Teraz? Chyba już nie muszę. Nic. Wszystko mogę. Albo i nie mogę nic.

Nie wiem. Znowu. Jak wtedy, kiedy osiadłem w malutkim, delikatnym ciele, które dopiero krzyczało żal i głód i potrzeb milion… Lepiej chyba pójść już. Nie wiem dokąd, ani po co. Znów historia ze mnie drwi. Boleśnie.