Z nutą nadziei.

Życie pochowało się w domach, a na niebo wylazły chmury. Chyba wszystkie, bo tłoczą się niemożliwie. Pomyślałem, że jedna więcej, a musiałoby pęknąć, bo jak inaczej? Chmury naradzały się i naradzały, aż popłynęły w stronę centrum, zostawiając za sobą smugę rozmazanego, brudnego błękitu. Tak brudnego, że niemal szarego. Nawet ptaki nie chciały śpiewać, bo im głosy przycisnęło do ziemi. Kredą malowane obrazy drżą na zimnych puzzlach. To może być ostatni dzień ich świetności. Szczęściem okolica płodna i dzieci nie brakuje. Namalują nowe, jeszcze wymyślniejsze obrazy.