Smaki i podróże.

Rozkład jazdy nie był chyba najlepszą z możliwych lektur, jednak innych nie było. Mały, poskładany w książeczkę wielkości pudełka papierosów był jedyną rzeczą, jaką miała. Może lepiej, że nie papierosy, bo bezmyślnie wypaliłaby wszystkie i nie zauważyła, że się kończą. Wodziła wzrokiem po papierze, jakby zamierzała gdzieś jechać. A może…

Może faktycznie trzeba wsiąść w pierwszy z brzegu pociąg i pojechać tak daleko, żeby przestało boleć? Może być takie miejsce na świecie, gdzie nie boli? Nie. To bzdura, ale może… Pociąg kusił. Rozkład jazdy rozchylał nogi i pokazywał wnętrze. Zupełnie jak ona, gdy zgłupiała całkiem i poszła z obcym, nie pytając nawet, jak ma na imię. Śmiała się z siebie samej. Piękny był. I mówił „r” tak, jakby zamiast z kamienia było ono z masła orzechowego – lepkie, słodkie i wślizgujące się pod spódnicę.

- Phagnę – szeptał jej do ucha, kiedy dłoń już skradała się cieniem wnętrza ud.

Ona też „phagnęła”. Kolana rozpełzły się szerzej niż w gabinecie ginekologicznym i czas przestał istnieć. Krzyczała, gdy pił jej podniecenie. Wiła się, ocierała. A potem… Przestał jej „phagnąć” zanim ostygła na tyle, żeby odzyskać wzrok. Poszedł. Wstyd wypełzł jej na twarz i nie chciał jej opuścić. A jeśli… Myśli rozbiegane po wcześniejszym bezruchu podrzucały chore scenariusze i dramaty. Potrzebowała czasu. Musiała uspokoić ręce roztrzęsione, a miała wyłącznie ten kieszonkowy rozkład w postaci małej książeczki, więc obracała go w palcach. Ostatnia deska ratunku trzymająca na powierzchni zmysły.

Skąd wziął się w jej torebce? Może leżał tam zapomniany od paru lat? Torebki nie zmienia się bez ważnej przyczyny, a w jej życiu dotąd nie stało się nic, co wymagałoby tak radykalnej zmiany. Rozkład mógł być nieaktualny, jak jej życie w tej chwili. Nie znalazła w sobie determinacji, która wystarczyłaby na sprawdzenie ważności. Patrzyła na nazwy.

Opole. Suwałki, Kalisz, co ją obchodzi Rzeszów, czy Koszalin? Jelenia Góra? Można bez niej żyć! Łódź. Ohyda Po co jej inne miasta? Ale rozkład kusił. Zdawał się obiecywać, że w tych wszystkich nieznanych jej miejscach jest coś, czego jeszcze nigdy… nie „phagnęła”? A dzisiaj właśnie może zacząć. Nie. Nie zacząć, a skończyć. Mniejsze sprawy wytrącały ludzi z równowagi i trzymały w szponach depresji, albo lęków, których nie dało się zadusić żadną poduszką, czy prześcieradłem.

Praga… A gdyby jednak? Może niekoniecznie coś dużego. Białogard? Częstochowa? Miasta kłuły w oczy, mamiły nazwami, jakby to były ciastka w menu cukierni. Chyba chciała ich wszystkich. I żadnego. Naraz. Śliniła się i odwracała wzrok, jak od zakazanego owocu. Raz już uległa i nie radzi sobie z tą słabością chwilową. Więc siedzi na ławce i czyta rozkład jazdy, który może jest już nieaktualny. Może nawet nie istnieją już takie miejsca. Łeba? Lesko? Polanica? Kiedy on „phagnął", a ona… minęła wieczność. Może była wojna i siedzi teraz na ostatniej na ziemi ławce?

- Dobrze mu tak! – pomyślała mściwie, a palce aż zmięły skraj rozkładu – Może teraz snuje się po martwym świecie i pluje w brodę, że odszedł i zostawił ją. O nie. Ona nie wróci. Nigdy w życiu! Nie da mu satysfakcji. Będzie klęczał i żebrał, a ona go odtrąci. Jak on ją, kiedy kipiała uniesieniem i szukała w głowie słów wystarczająco dużych, żeby został do końca świata. Wstydziła się tego, ale domek w głowie był już umeblowany, a trójka… tak; trójka dzieci o blond włoskach bawiła się na dywanie…

Oddech znów przyspieszył. Matka zawsze niepokoi się o los potomstwa, nawet wtedy, gdy to potomstwo jeszcze niepoczęte. Co z tego? Przecież widziała je już w głowie. Bawiły się na dywanie w jakieś arabskie wzorki, a ona niosła im sok do picia. Świeżo wyciśnięty z pomarańczy… Miała wielką ochotę na ten sok, ale przecież nie dla niej wyciskała, tylko dla dzieci. A on wziął i poszedł. Szklanka pękła jej w rękach i dzieci rozpierzchły się w mroku bezwidzenia.

Pociąg… Do Łowicza, Pasłęka, Karpacza… Nawet nie wie, czy tam też jeżdżą pociągi, ale nazwa rozpływała się po języku, jak śmietana, którą ogrzać ciepłem ust. Leszno… Gdyby Leszno posypać rodzynkami i dodać odrobinę bitej śmietany, torcik Bristol nie byłby już nikomu potrzebny. Głogów – Zacher, gdyby usłyszał tę nazwę, zmieniłby nazwisko czym prędzej. Żeby jego czekoladowo-morelowa rozpusta smakowała jeszcze lepiej. Kraków? Nie, Kraków nie. Kraków smakuje jak suchary. Łatwo trafić, ciężko wyjechać. Żyć pośród kustoszy i zadęcia? To już lepiej wybrać którykolwiek ze Zdrojów, niechby Busko! Busko brzmi jak beza, do której przyczepiła się kandyzowana wisienka. Busko byłoby niezłe.

Otarła ręce o spódnicę, jakby wycierała resztki kremu. Oblizała wargi wciąż pachnące jego „phagnieniami”. Cud prawdziwy, że ma na sobie spódnicę. Że ją odnalazła pośród podłóg. Ręce prześliznęły się po materiale gładko. Aż dziw, bo powinny być lepkie od kremu… Nie były, a ona nie miała majtek. Rzuciła okiem dookoła. Nikt nie patrzył. Co z tego – ona wiedziała i teraz nie potrafiła przestać się wstydzić. Jego nie było, a ona siedzi mnąc nieaktualny być może rozkład jazdy i nie ma majtek. Borne Sulinowo! Tam mogłaby skryć swój wstyd. Pośród lasów w zapomnianej przez Boga mieścinie na krańcu percepcji. To gdzieś za Piłą chyba… Piła brzmi nieźle… Wytrawnie. W sam raz do popicia torciku Zachera.

Nie. Zamość. Lepiej Zamość, bo tam, to już nikogo nie było. Kto jechałby do Zamościa? Łatwiej odwiedzić Nowy Jork, czy Hongkong, niż Zamość. Wracając stamtąd można opowiadać. O smokach, o szlachetnych… Musiała zakląć, gdy pomyślała, że on mógłby pochodzić z Zamościa i udawać rycerza wystarczająco długo, żeby ją… żeby ona… Głupia była. Wciągnęła powietrze zachłystując się nim. Wciąż pachniała wspólnotą ciał. Powinna była się umyć. Zedrzeć skórę do kości. I tak śmierdziałaby pożądaniem. Spełnieniem – jego spełnieniem, które zaschło na jej ciele jak maseczka kosmetyczna, która zbyt długo leży na twarzy… Przeciągnęła ręką po buzi. Rumieniec nie schodził z niej. Popękane wargi. Nie. Nikt nie pozna, że pękły wcale nie z braku wilgoci, tylko spierzchnięte są.

Nikogo. Wciąż nikogo obok. To dobrze. Nie potrzebowała towarzystwa i tych pobieżnych gadek oględnie zmierzających do wnętrza jej biustonosza. Fałszywych uśmiechów ukrywających prawdziwe myśli. Kobiety z pogardą myślące o niej – „zdzira”. I faceci z rozmarzonym głosem myślący to samo. Pociąg jest chyba jakimś wyjściem. W pociągu nie będzie zdzirą. Bez względu, czy w przedziale usiądzie kobieta, czy mężczyzna. W pociągu… Nie będzie jego. On poszedł. I nie wróci. A nawet jeśli, to nie chce go już znać. Nieprawda? Chce? Więc co? Zostać i czekać, aż upokorzy ją ostatecznie? O nie! Na pewno nie.

Wstała. Wciąż nikogo. I majtki, których nie ma na sobie nie są problemem. Zmięła rozkład jazdy i rzuciła w najbliższy śmietnik. Pojedzie. Dokądkolwiek. Pierwszy pociąg, który się napatoczy. Ona, z wargami rozbitymi od miłości fizycznej i bez majtek. Nie będzie czekać. Nie będzie zdzirą. Pojedzie i wysiądzie gdzieś, gdzie miasto będzie miało smak szarlotki. Ciepłej. Z kruszonką…