Spacer starówką.

 

      Kościelne dzwony oswajały fale Rzeki opływającej wyspy. Na jednej marzł kamienny hobbit, na innym baobab ludzką ręką odwrócony, gdy już odbył pokutę za pychę wobec bogów okazaną, na trzeciej szkielet dorsza z metalowych zwierciadeł zniekształcał widok na piękne elewację Ossolineum, albo targowiska powstałego przed dwudziestowiecznymi wojnami. Nad tym wszystkim unosił się zapach placków ziemniaczanych, radość dziecka karmiącego łabędzie i szyderczy rechot kaczora o zielono-niebieskim gardle. Mosty milczały, każdy w swoim odcieniu, pysznił się wyremontowany młyn i bezpańska przez lata kamienica w świeżej, szykownej kiecce. Słońce ślizgało się po dekoltach rzeźb o kobiecych kształtach, nieco tylko zbrukanych płaszczyznami zawiłej geometrii. Ktoś w biegu gubił kilogramy, inny na spacerze odzyskiwał spokój sumienia. Remonty spiętrzone wielowarstwowo skupiły męską część populacji na niekończących się naprawach, tramwaje sunęły beztrosko, grzejąc grzbiety w zimowym słońcu. Nie działo się nic, co warto było zauważyć, ani też nic takiego, czego lepiej nie widzieć. Miasto trwało, jak trwać powinno – statecznie, z iście angielską flegmą ignorując pochopność tymczasowych mieszkańców zdających się być mrówkami w gigantycznej termitierze.