Ignorant.

 

Większe samice, jako pierwsze rozpoznały zagrożenie, więc masowo wyruszyły do marketów i sklepików, aby uzupełnić zapasy. Kolejki rosły, szczególnie, że stały w nich osoby zdeterminowane i gabarytowo trudne do zignorowania. Kosze pełne wiktuałów, chemii użytkowej, leków i suplementów nieskończonym strumieniem sunęły w czeluści domowych schowków, szaf, czy zgoła piwnicznych regałów. Świece, zapałki, konserwy okresem połowicznego rozpadu sięgające następnego stulecia… butle z gazem, rewolwery z ostrą amunicją, noże i maczety. Nigdy nie wiadomo, a strzeżonego, to każdy chyba wie.

 

        Listy do bliskich, testamenty, nawet legaty zostały odświeżone, zdołowane w hermetycznych skrytkach, a papierowa mamona wymieniona przy lichwiarskim przeliczniku na kruszce i kamienie szlachetne. Nawet Rembrandt przezornie zabezpieczony przez pradziadka za pierwszej wojny gdzieś pod Antwerpią poszedł w kazamaty uszczelnionej, wszystkoodpornej walizy. Dopiero wtedy strażniczki wiedzy tajemnej, gotowe na przetrwanie pożogi, potopu, inwazji obcych i swoich siadły na spracowanych zadach, by siorbnąć łyk dawno ostygłej kawy, żeby nie spleśniała.

 

        Telewizja mruczała uspokajające bzdury, że wojna, to dopiero kwestia tygodni, decyzji i braku działania, więc nie ma obawy, że prędzej giełdy dostaną zawału, a banki otworzą się na ludzką niedolę, niż przyjdzie najgorsze. Ale one – wiedziały swoje. Papier toaletowy skończył się trzy dni temu, a węgiel ktoś wrzucił do kopalni, bo nie było go na żadnych składach do redy w Hamburgu włącznie. Gaz się ulotnił, drzewa wyciął rząd na potrzeby własne, do których przyznać się nie zamierza – czyżby budował arkę? Zwierząt, jak na lekarstwo, więc może w tej mrzonce jest ziarno prawdy?

 

        Paru nawiedzonych przekonywało, że na Saharze znajdziemy wody pitnej tyle, że żaden ocean nie udźwignie podobnej masy. Szkoda tylko, że wodę uwięziły skały na głębokości liczonej w dorosłych kilometrach. Jakiś ekscentryk – zbyt bogaty, żeby nazwać go głupcem, sugeruje, żeby poszukać sobie innej planety, bo tę udało się nie tylko wyeksploatować, ale zanieczyścić, zbezcześcić, przeludnić i wyjałowić. Osobiście poleca hibernację w przestrzeni kosmicznej i lot w kierunku mgławicy Magellana, albo choć na Kasjopeję. Nie ma co przywiązywać się do życia tutaj. Lepiej przespać ze dwa lata świetlne, albo i sześć. Człowiek wstanie rześki i pełen wigoru. Z apetytem na dłuższe wycieczki, turystyczną eksplorację nieskończoności all inclusive.

 

        Prasa, równie cyfrowa, jak umysły maluczkich oscyluje pomiędzy euforią, a depresją, rozkojarzając tych, którzy szukają otuchy, albo weryfikują doniesienia z konkurencyjnymi dawcami bitów informacyjnych. Ci z lewa się zbroją jawnie, ci z prawa maskują działania. Ci z góry i z dołu mówią coś, wymachując łapami, jakby opędzali się przed wściekłością stada os, aż zaimplementowany, piracki tłumacz zaczyna się trwale jąkać i pocić.

 

        Wychodzę, może po raz ostatni. Chcę sprawdzić, czy zachowały się resztki analogowego świata. Czy nadal rzeka potrafi poruszać się bez udziału cybernetycznych wspomagaczy. Wiatr porusza się po tak skomplikowanej krzywej, jakby stado oszalałych informatyków pod wpływem dopalaczy zaczęło się przechwalać, kto potrafi więcej namieszać. Cud, że grawitacja zachowała konserwatywny spokój i nie wpadła w objęcia schizofrenii.

 

        Zapewne jestem niegrzeczny, jak mawiają skażeni przestrzenią platform cyfrowych przystani – randomowy, ale tęsknię za uspokajającą mantrą natury, która bez pośpiechu przewija dni, pozwalając okryć się letnim ciepłem, czy zimowym futrem puszystego śniegu. Usiłuję wykruszyć z umysłu całą tę zbędną wiedzę, adresy rzeczywiste i wirtualne, zaklęte w cyfrach życie, tłuste pakiety zabezpieczonych ogniową zaporą danych i cieszyć się, że dłonie wciąż pasują do kieszeni poprzecieranych spodni.

 

        - Tylko? Czy aż?