W księżycowym świetle.

 

Czarny kos przebiegł mi drogę i ani się zająknął, gdy bez najlżejszego chrzęstu pokonał w poprzek zmrożony śnieg chodnika, by utonąć w ciepłym mroku. Szczęściem, nie był chyba złą wróżbą, bo uprzedzając wypadki, gdy wracałem po własnych śladach – pojawił się również, tym razem powielony do dwóch plam uprawiających rytualne tańce w pobliżu wygasłej latarni. Tak sobą były zajęte, że ani nie gwizdnęły na mój widok – najwyraźniej nie zaimponowałem im własnym zapleczem, albo byłem nie w ich typie. Pomiędzy widzeniami mijałem młodziutką dziewuszkę o posturze szparagówki. Długa i chuda, o biodrach, które nie zdążyły się rozstąpić, by zrobić miejsce dla płci. Szła zatopiona w wirtualnych pobieżnościach, jakich każdego ranka nie brakuje. Uśmiecham się – dobrze jest mieć komu opowiedzieć noc. Każdego dnia.